Τα εγκαίνια της τουριστικής διόδου, που πραγματοποιήθηκαν την περασμένη Παρασκευή, 
με την παρουσία του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και του Βούλγαρου ομόλογό του Μπόικο Μπορίσοφ, έδωσε την ευκαιρία στα τοπικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, να επισκεφθούν την πρώτη βουλγαρική πόλη, το Ζλάτογκραντ, το οποίο απέχει μόλις τέσσερα χιλιόμετρα από τον Άγιο Κωνσταντίνο.
Αυτό που είδαμε λοιπόν, είναι μια μικρή επαρχιακή πόλη, με περίπου 9.000 κατοίκους, όπως ενημερωθήκαμε, η οποία είναι χτισμένη δεξιά και αριστερά, από τις όχθες ενός μικρού ποταμού. Η αγορά του Ζλάτογκραντ, δεν παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αφού τα καταστήματα της πόλης είναι μικρά και μάλλον παλιά, χωρίς μεγάλη ποικιλία. Οι τιμές είναι φθηνότερες από αυτές της Ξάνθης, αλλά το όλο «τοπίο», δεν έχει καμία σχέση με αυτό της πόλης μας.
Οι καταστηματάρχες της Ξάνθης, στα μεταξύ τους «πηγαδάκια», είχαν εκφράσει φόβους για πιθανό «κύμα» Ξανθιωτών, στη γειτονική βουλγάρικη πόλη, με σκοπό τις αγορές. Η όψη της αγοράς του Ζλάτογκραντ όμως, φαίνεται ότι δεν ενδείκνυται για κάτι τέτοιο.
Κατά τα άλλα, πρόκειται για μια πόλη, η οποία χωρίζεται στο παλιό παραδοσιακό τμήμα, καθώς και στο πιο καινούργιο. Η παλιά πόλη του Ζλάτογκραντ, αποτελείται από ανακαινισμένα κτίρια, διατηρημένα σε παλιό βουλγάρικο στυλ. Κάποια από τα κτίρια αυτά, λειτουργούν ως μουσεία, στα οποία εκθέτονται παραδοσιακές βουλγάρικες φορεσιές της Ροδόπης, ενώ κάποια άλλα λειτουργούν ως μικρές παραδοσιακές βιοτεχνίες, με τέχνες, οι οποίες από την Ξάνθη και γενικότερα από την Ελλάδα, έχουν χαθεί. Στην πόλη λειτουργούν και μικρές ανακαινισμένες ξενοδοχειακές μονάδες, καθώς και καφετέριες και ταβέρνες.
Σε γενικές γραμμές, είναι μια πόλη, την οποία αξίζει να επισκεφθεί κάποιος μόνο ως τουρίστας και όχι για να προβεί σε αγορές.
Ζλάτογκραντ σημαίνει Χρυσούπολη. Το Ζλάτογκραντ επί κομμουνιστικής Βουλγαρίας είχε 35.000 κατοίκους, καθώς και αρκετές βιοτεχνίες. Σήμερα απαριθμεί μόνο 9.000 ανθρώπους. Η πόλη είναι χτισμένη σε υψόμετρο 440 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Οι κάτοικοί του ασχολούνται με την κτηνοτροφία, ενώ τα τελευταία χρόνια στρέφονται δειλά – δειλά προς τον τουρισμό. Οι κάτοικοι του είναι χριστιανοί στην πλειοψηφία, ενώ υπάρχει και μουσουλμανικός πληθυσμός σε ποσοστό 10%.
Η πρώτη εντύπωση από την είσοδο της πόλης, δεν είναι η καλύτερη, αφού σε προϋπαντούν οι πολυώροφες, σε άσχημη κατάσταση εργατικές πολυκατοικίες. Η πόλη είναι χτισμένη ένθεν και ένθεν από ένα μικρό ποτάμι. Οι κεντρικοί της δρόμοι είναι σε αρκετά καλή κατάσταση, αλλά σε γενικές γραμμές είναι στενοί. Η παλιά πόλη έχει πανέμορφα λιθόστρωτα σοκάκια, τα οποία σε οδηγούν στα ανακαινισμένα αρχοντικά, που κάποια από αυτά έχουν μετατραπεί σε καφετέριες και ταβέρνες.
Ο δρόμος σε βουλγαρικό έδαφος είναι σαφώς πιο καλός από αυτόν, που συνδέει τις Θέρμες με τον Άγιο Κωνσταντίνο. Χωράνε άνετα δύο αυτοκίνητα, σε αντίθεση με το δικό μας, στον οποίο αν συναντήσεις όχημα από την απέναντι μεριά, σε πιάνει «κρύος ιδρώτας». Οι Βούλγαροι πρόσεξαν αρκετά αυτήν τη δίοδο, κάτι που δε συνέβη από την ελληνική πλευρά.
