Σάββατο 7 Αυγούστου, γύρω στις 10, βλέπω λίγο τηλεόραση για να «πάρω μυρωδιά» απ΄ την κατάσταση, μαθαίνω ότι κάποια «μέτωπα» φωτιάς έχουν ελεγχθεί, ακούω και τις γνωστές – χάριν τηλεθέασης- υπερβολές, φτιάχνω τον καφέ μου και αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να τον πιω στην αυλή με τα αγαπημένα μου φυτά που τα περασμένα 3-4 πρωινά δεν μού επέτρεπαν ο καύσωνας και οι 39-40 βαθμοί που καθιστούσαν την έξοδο σχεδόν απαγορευτική , τσεκάρω το θερμόμετρο που δείχνει…32 βαθμούς και βγαίνω.
Φυσάει. Λίγο. Κάτι έχει αλλάξει. Παίρνω και το λαπτοπ για να δουλέψω λίγο, πάω να καθίσω στο τραπέζι μου αλλά είναι αδύνατον. Είναι γεμάτο… στάχτες. Βρίσκομαι στη Βουλιαγμένη όπου δεν υπήρχε τόσες μέρες ούτε υποψία φωτιάς. Και πολύ θα ήθελα να …μιλούσαν οι στάχτες για να μού πουν από ΠΟΥ είχαν «ταξιδέψει» για να εγκατασταθούν στο τραπέζι μου. Παράξενος κόσμος. Είχε καεί η μισή Αττική στα βόρεια και οι στάχτες είχαν φτάσει στην αυλή μου, στα νότια.
Δεν θέλω να επαναλαμβάνω αυτά που ξέρετε. Τα ατέλειωτα ξενύχτια των ακούραστων ρεπόρτερς και οπερατέρ των καναλιών , το φόβο και τον πόνο των κατοίκων, το απίστευτο έργο των πυροσβεστών , το άγχος και την τόλμη των πιλότων…και μετά, τη γκρίνια. Την απίστευτη γκρίνια των πάντων και τις κατηγορίες εναντίον των πάντων. Σκέφτομαι: «Σήμερα είναι μια άλλη μέρα. Αρκετά χαμηλότερες θερμοκρασίες, αεράκι που μαλακώνει τον καύσων….δεν μπορεί, τα πράγματα θα είναι καλύτερα».
Αλλά….δεν. Βλέπω, ακούω, διαβάζω και καταλαβαίνω ότι η πληροφόρηση είναι περίπου η ίδια. Με μια περίεργη διάθεση. Όχι ποια μέτωπα φωτιάς δεν υπάρχουν πια αλλά ποια νέα μέτωπα δημιουργήθηκαν. Όχι ποιες φωτιές έσβησαν αλλά ποιες αναζωπυρώθηκαν. Που είναι τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα, γιατί δεν ήρθε η ξένη βοήθεια, ποιοι βρίσκονται πίσω από τις φωτιές, ο Μητσοτάκης φταίει, ο Χαρδαλιάς φταίει , υπάρχουν η δεν υπάρχουν εμπρηστές, έπρεπε ή δεν έπρεπε να εκκενωθούν οι οικισμοί που εκκενώθηκαν, οι πνευμονολόγοι να φωνάζουν ότι η στάχτη από τις κάφτρες θα μάς σκοτώσει, χρειάζονται ειδικές μάσκες, γιατί ήθελαν να σώσουν τα Ανάκτορα του Τατοίου…ουφ.
Ταλαίπωρε Έλληνα. Δεν σώζεσαι με τίποτα. Δεν μαθαίνεις με τίποτα. Δεν σού αρέσει τίποτα. Δεν πιστεύεις κανέναν. Και μετά διαβάζω και κάτι καταπληκτικό: « Εισαγγελική έρευνα για την ανάρτηση μίσους μιας δικηγόρου: «Κάνω προσευχή και βουντού να καούν και η Εκάλη και το Καστρί» έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα. Προσέξτε: « Μόνο έτσι θα πέσει αυτή η άχρηστη κυβέρνηση» έλεγε μεταξύ άλλων η δικηγόρος που πλέον ελέγχεται για το εάν έχει τελέσει ποινικά αδικήματα, όπως προτροπή σε τέλεση πλημμελήματος ή κακουργήματος.
Θυμάμαι αυτές τις καταπληκτικής ανοησίες φράσεις που κυκλοφόρησαν προ 2-3 ετών: «Μας ψεκάζουν». «Τι μάς βάζουν στο νερό;». «Για όλα φταίει ο Αντίχριστος». «Οι Μεγάλες Δυνάμεις μάς καταστρέφουν για να μάς πάρουν τα νησιά και τα πετρέλαια». Κοιτάζω το θερμόμετρο. 31 οι βαθμοί. Μια ελαφριά δροσιά κι ένα ευχάριστο αεράκι στην αυλή. Βάζω την τηλεόραση: «Συνεχείς αναζωπυρώσεις στην Ηλεία». «Σε απόγνωση οι κάτοικοι στους Θρακομακεδόνες». «Χάθηκαν περιουσίες». «Όλα έχουν γίνει στάχτη». «Εφιάλτης χωρίς τέλος στην Εύβοια». «Εάν περάσει η φωτιά πίσω από το δρυμό;».
Δεν αμφισβητώ τίποτε. Οι στάχτες από τους Θρακομακεδόνες είχαν φτάσει στην αυλή μου. Αυτό το υπογράφω. Η Ελλάδα χτυπήθηκε πολύ άσχημα. Έγιναν λάθη; Έγιναν σωστά; Κι αν είχαν γίνει κάπως αλλιώς τα πράγματα; Δεν μπορώ να κάνω σε κανέναν τον έξυπνο. Αλλά και δεν θα τολμούσα να ευχηθώ να καούν και η Εκάλη και το Καστρί «για να φύγει η άχρηστη κυβέρνηση». Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι στην επόμενη Ηλεία του 2007 στην επόμενη Μάνδρα του 2018, στο επόμενο Μάτι του 2019, στην επόμενη Βαρυμπόμπη του 2021 – διότι η φύση είναι ανίκητη, τιμωρεί και επανέρχεται αν δεν την σεβαστείς- να είμαστε όλοι ενωμένοι. Και ΠΡΙΝ συμβεί η επόμενη «επίθεση». Γιατί η Φύση δεν επιτίθεται, δεν εκδικείται. Τιμωρεί.
Και την επόμενη φορά που κάποιος θα θελήσει να στραφεί εναντίον μιας κυβέρνησης, ενός πρωθυπουργού, ενός μηχανισμού, ας σκεφτεί και τις δικές του ευθύνες. Και τα λόγια του αρχηγού της Εθνικής ομάδας πόλο Γιάννη Φουντούλη μετά από την πρόκριση στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων και τους πανηγυρισμούς που ακολούθησαν: « Συγγνώμη που πανηγυρίσαμε έξαλλα μια νίκη στο πόλο ενώ η Ελλάδα περνά μια τόσο δύσκολη περίοδο».
