28 Ιουνίου. Ημέρα θανάτου του πατέρα μου. Του στέλνω ένα email γιατί οι επιστολές δεν “ισχύουν” πια. Λοιπόν:
” Θέλω να σου πώ ένα-δυο πράγματα αλλά και να σού θυμίσω κάτι πού σού έγραφα πριν από 17 χρόνια αν και είμαι σίγουρος ότι το γράμμα μου το είχες πάρει.
Το 2004, έγραψα τα «Γράμματα στον Παράδεισο». Μια σειρά 26 επιστολών σε ανθρώπους που δεν ζούσαν πια αλλά «κάποια» πράγματα είχα να τους πω μήπως –ενδεχομένως- είχα…. ξεχάσει να τούς τα πω όταν ήταν ζωντανοί. Μια σειρά 26 επιστολών σε ανθρώπους που δεν ζούσαν πια αλλά «κάποια» πράγματα είχα να τους πω μήπως –ενδεχομένως- είχα…. ξεχάσει να τούς τα πω όταν ήταν ζωντανοί. Είχα γράψει στη Μαρία Ρεζάν, τη Μαλβίνα, τη Μελίνα, τον Αντώνη Σαμαράκη, τον Ελύτη, τον Ζάτοπεκ, τον Χορν, τον Πρετεντέρη, τη Λαμπέτη, τον Φρέντυ, την Αλίκη, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Χατζιδάκι και φυσικά σ εσένα και τη μαμά και τάστειλα στη «Γειτονιά των Αγγέλων.
Στην επιστολή προς εσένα έγραφα σε κάποιο σημείο: «Νοιώθω περήφανος και συγκινημένος κάθε φορά που παίζεται ταινία σου στην τηλεόραση. Η περηφάνια και μόνο που σε βλέπω, φουσκώνει το στήθος μου». Ακόμα και σήμερα, περπατάω στο δρόμο και ο κόσμος με δείχνει.
Οι μισοί γιατί κάπου με θυμούνται από την καριέρα μου στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις εφημερίδες ή επειδή ήμουν βουλευτής ή επειδή έγραφα βιβλία. ΟΙ άλλοι μισοί –και περισσότεροι- με δείχνουν λέγοντας: «Ο γιός του Κωνσταντάρα». Τόσα χρόνια μετά το θάνατό σου παραμένω «Ο γιός του Κωνσταντάρα»
Στην αρχή ομολογώ ότι με ενοχλούσε. Πλέον, μ΄ αρέσει. Και καμαρώνω. Όχι μόνο γιατί ο κόσμος σ αγαπάει ακόμα αλλά γιατί η παρουσία μου σημαίνει γι αυτούς ότι είμαι «ένας καλός άνθρωπος» μόνο και μόνο γιατί αγαπάνε ακόμα εσένα. Κι εσύ ήσουν εγώ κι εγώ είμαι ακόμα εσύ.
Άλλα νέα δεν έχω – και δεν θέλω- να σού στείλω. Μάλλον θα σε στενοχωρήσω. Τα αγαπημένα σου εστιατόρια και οι ταβέρνες έχουν κλείσει κι αυτά που ζούν ακόμα, ήταν κλειστά λόγω της πανδημίας. ( covid19 το λένε τώρα το «κακό»). Και τα θέατρα ήταν κλειστά ένα-ενάμιση χρόνο, ταινίες ελάχιστες γυρίζονται αλλά οι δικές σου παίζονται ΣΥΝΕΧΩΣ στην τηλεόραση, από όλα τα κανάλια. Και έχουμε πολλά πλέον. Παίζονται και με μεγάλη επιτυχία. Θυμάσαι τα χρόνια που οι ελληνικές ταινίες παίζονταν μόνο σε κινηματογράφους Β΄ Προβολής; Και τσαντιζόσουνα και δεν μπορούσες να το καταλάβεις; Ε, τώρα «τσακώνονται» τα κανάλια ποιο θα τις πρωτοπαίξει.
Γειάσου Τουτούλια μου. Ο Μπιμπίτης.”
