Παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Χαλιακόπουλου
XanthiNews: Καταρχήν πώς καταφέρνετε να δένετε την ιστορία, τον έρωτα, τα σύνορα και την δυσλεξία στο βιβλίο σας;
Γρηγόρης Χαλιακόπουλος: Πιστεύω ότι ο έρωτας είναι ένα στοιχείο που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους. Δεν μιλάμε πάντα για τον σαρκικό έρωτα. Μιλάμε για αυτόν τον πόθο που έχει ο καθένας, για εκείνο με το οποίο ασχολείται και που θέλει να φέρει σε πέρας. Υπάρχει έρωτας με την ποίηση, με οποιαδήποτε μορφή δημιουργίας. Υπό αυτή την έννοια ακόμη κι η ιστορία για κάποιον που την αναζητεί είναι ένας έρωτας. Αυτός που θέλει να μάθει τα γεγονότα και προσπαθεί να τα μάθει με πάθος και θυσιάζει χρόνο γι αυτό είναι μια μορφή έρωτα κι αυτό. Άρα υπάρχει και η ιστορία που με ενδιαφέρει και είμαι ερωτευμένος μαζί της και είμαι ερωτευμένος με την διαφορετικότητα γιατί αλίμονο στον άνθρωπο που πιστεύει στην μονοχρωμία.
Η δυσλεξία είναι μια μορφή διαφορετικότητας. Συμβολικά την έβαλα, θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο.
Περιγράφω έναν έρωτα ενός Έλληνα και μιας Τουρκάλας πριν πάρα πολλά χρόνια που τα σύνορα είχαν μια ιδιαίτερη αυστηρότητα τότε και δεν υπήρχε το πήγαινε έλα όπως τώρα, όπου αυτοί οι δύο απομονωμένοι γέροντες, ο ένας στον τζεσμέ και ο άλλος στη Χίο βιώνουν την μοναξιά της απαγόρευσης. Κάτω από ένα τέτοιο σκεπτικό διαδραματίστηκε το δεύτερο κομμάτι του έρωτα που επειδή αφορά στην Τουρκία και συν κάποια άλλα γεγονότα που γράφονται στο βιβλίο υπήρξε μια πρόταση να το δούμε και στην τουρκική γλώσσα. Γιατί μιλάει για την ειρήνη των λαών. Ο έρωτας και η αγάπη δεν έχουν σύνορα.
ΧΝ: Το μεγαλύτερο μέρος του έργου σας διαδραματίζεται σε ένα παγκάκι. Θέλετε να δείξετε στον αναγνώστη σας τον εσωτερικό κόσμο και όχι τον εξωτερικό; Πώς βαδίζετε σ αυτό το λεπτό σκοινί;
Γ.Χ.: Ο συγκεκριμένος ήρωας κάθεται στην άκρη στο παγκάκι. Δείχνει την μοναξιά του, την απομόνωση του, την κατάθλιψη του. Είναι ένας δυσλεκτικός που είναι και αποτυχημένος στον έρωτα του. Έχει απογοητευτεί ερωτικά και αναζητά τον παλιό του έρωτα για να εισπράξει περισσότερο τις απαντήσεις της απόρριψης που υπέστη. Τελικά μέσα από την γνώση διαπιστώνει ότι πάνω από την απόρριψη και την απώλεια είναι η αυτογνωσία και έρχεται μέσα από την γνώση από την οποία κατορθώνει και ξεπερνά ακόμη και τα προβλήματα της δυσλεξίας που έχει.
ΧΝ: Θα μου απαντήσετε στα ερωτήματα: «Μα πού μπαίνουν οι φράχτες του Αιγαίου που χωρίζουν τις καρδιές και τις αγάπες;», «στα πόσα μίλια βγαίνουν λαθραίες οι πεθυμιές;» και «πώς ορίζεται ο απέναντι;»
Γ.Χ.: Δεν μπόρεσα να καταλάβω ποτέ στη ζωή μου πως ένας άνθρωπος που κάθεται σε ένα νησί ή σε μια στεριά που κοιτάζει απέναντι ένα άλλο νησί, μια άλλη στεριά που μπορεί να πάει απέναντι και ο απέναντι μπορεί να έρθει σ αυτόν και να επικοινωνήσουν και να δημιουργήσουν μαζί, γιατί θα πρέπει οι άνθρωποι αυτοί να είναι χωρισμένοι με κάποιον φράχτη και να μην έχουν την επαφή που θα μπορούσαν να έχουν στη δημιουργία, στην τέχνη, στον έρωτα, στη ζωή, στο σεβασμό της θρησκείας ο ένας του άλλου, στην όσμωση την κοινωνική και τη γενικότερη χημεία που έχει ο άνθρωπος με έναν άλλο.
Όταν γεννιέται κάποιος η πρώτη ιδιότητα είναι η ανθρώπινη, μετά λέμε αν γεννήθηκε αγόρι ή κορίτσι και πολύ μετά λέμε αν γεννήθηκε κάποιος έξυπνος ή βλάκας, κάποιος Έλληνας ή Τούρκος.
Όταν κάποιος είναι άνθρωπος τον προτιμώ αν είναι Τούρκος από κάποιον που είναι κτήνος και είναι Έλληνας. Και αντίστροφα.
Δεν μπορεί κάποιο οικόσημο ή εθνόσημο να μου καθορίσει το σεβασμό μου στον απέναντι. Πιστεύω στους ανθρώπους από όπου είναι και από όπου προέρχονται.
Οι λαοί θα μπορούσανε να ζήσουν ειρηνικά αλλά όλα τελούν κάτω από ένα καθεστώς επιχειρηματικών σκοπιμοτήτων. Οι επιχειρηματίες που μας βάζουν σύνορα- γιατί αυτοί τα βάζουν και όχι οι πολιτικοί οι οποίοι υπηρετούν τους επιχειρηματίες- είναι ίδιοι που μεταξύ τους δεν έχουν σύνορα.
