Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Λίγα θέλω να γράψω σήμερα. Όχι γιατί το θέμα που θέλω να θίξω είναι «μικρό». Αλλά – αντίθετα- γιατί είναι «μεγάλο», μας αφορά όλους, αφορά την κοινωνία μας και την πατρίδα μας , αφορά την ψυχή μας , την ηθική και την πολιτική μας υπόσταση, τη Δικαιοσύνη. Και οι πολλές «κουβέντες κι ομιλίες», το υποβαθμίζουν. Το κάνουν «άλλο ένα θέμα» της επικαιρότητας.
Ένα από τα συνθήματα που ακούστηκαν από διαδηλωτές στην πορεία που οργανώθηκε υποστηρικτικά για την «Υπόθεση Κουφοντίνα» πριν από λίγες μέρες στο κέντρο της Αθήνας με προορισμό την Πλατεία Συντάγματος, ήταν το – ας πούμε- στιχάκι με ομοιοκαταληξία μάλιστα « Όταν οι αντάρτες θα μπαίνουν στην Αθήνα, το Σύνταγμα θα λέγεται Πλατεία Κουφοντίνα». Και ο εγκέφαλος που το «εποίησε» , κάθισε, το σκέφτηκε, το έψαξε, το «βασάνισε» για να του βγει, λες και θα ήταν ένα ακόμη σύνθημα που θα γραφόταν σε κάποιο τοίχο και σύντομα κάποιοι άλλοι θα το μουτζούρωναν.
Ο εγκέφαλος που «εποίησε» το δίστιχο, αναζητώντας το μέτρο και την ομοιοκαταληξία, φαντάστηκε ως αναπόφευκτο γεγονός ότι «αντάρτες» , κάποια στιγμή, στο μέλλον, «θα μπαίνουν στην Αθήνα» – άγνωστο ποιοι θα είναι και γιατί θα έχουν «μπει στην Αθήνα»- αλλά και ότι αυτό θα είναι μια εξέλιξη τόσο σημαντική ώστε η ιερή για τους Έλληνες Πλατεία Συντάγματος να έχει ήδη μετονομαστεί σε Πλατεία Κουφοντίνα από το όνομα ενός πολυ-δολοφόνου , έστω και –κατά τη γνώμη τους- ιδεαλιστή που σκότωνε στοχευμένα για «ιδεολογικούς» λόγους. Έστω. Αυτό πίστευε, αυτό έγραψε. Μόνο που στην πορεία συμμετείχαν νεαρά παιδιά, άγουρα και ανώριμα που ιστορία δεν γνώριζαν αλλά και μέλη της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κοινοβουλευτικού κόμματος που είχε γίνει και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση.
Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι νεαροί και «νεολαίοι» γνώριζαν από πριν το σύνθημα που θα έπρεπε να φωνάζουν αλλά και το νόημα του συνθήματος. Και – ιδίως για τους νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ- εάν το σύνθημα είχε την έγκριση και απηχούσε τις προθέσεις του κόμματός τους. Γιατί αν ένα τέτοιο σύνθημα έχει την έγκριση ενός κόμματος που για 4 χρόνια κυβερνούσε τη χώρα, καλό θα ήταν να γνωρίζουμε εάν την ίδιαν άποψη είχαν – και έχουν- τα δυο εκατομμύρια των Ελλήνων που το είχαν ψηφίσει.
Και μέχρι αυτοί οι «αντάρτες» να αρχίσουν να «μπαίνουν στην Αθήνα», καλό θα ήταν να σκέφτονται ότι ο Κουφοντίνας έχει καταδικαστεί σε 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 11 ανθρωποκτονίες, σε εκρήξεις, σε ληστείες και για συμμετοχή στην 17 Νοέμβρη. Ότι το αίτημά του να μεταφερθεί σε άλλη φυλακή δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθεί. Και ότι είναι ο ίδιος που αρνείται να φάει, να πιεί και να δεχτεί ορό ώστε να μην πεθάνει. Η Πολιτεία ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να πεθάνει ο Κουφοντίνας και κάνει όλα τα απαραίτητα ώστε να μην πεθάνει. Ο ίδιος θα μπορούσε να το ζητήσει δικαστικά τη μεταφορά του. Δεν το κάνει. Εκβιαστικά.
Η Πολιτεία ίσως μπορεί να αλλάξει τη νομοθεσία αν ο Κουφοντίνας προσφύγει και δικαιωθεί. Αλλά η Πλατεία Συντάγματος, έτσι ή αλλιώς, Πλατεία Κουφοντίνα δεν πρόκειται να ονομαστεί. Αντάρτες δεν υπάρχουν. Όπως, στο αγαπημένο ποίημα του Καβάφη, δεν υπήρχαν «βάρβαροι».
