του Θανάση Μουσόπουλου
Χριστουγεννιάτικο δέντρο,
σε θυμάμαι – χρόνια πολλά πολλά πίσω.
Να πηγαίνουμε στο παζάρι το σαββατιάτικο
να σ’ αγοράζουμε στο μπόι μας
σε μια γλάστρα να σε χώνουμε με χώμα
και σπασμένα κεραμίδια για να κάθεσαι ήσυχα.
Άλλες χρονιές ο πατέρας μάς πήγαινε
στο δρόμο για τα Κιμμέρια
να κόβουμε μόνοι μας κλαδί για δέντρο – τζάμπα.
Βάζαμε βαμβάκι και χρυσόχαρτο,
με ζελατίνα από καραμέλες ή χαρτί σοκολάτας
κουκουλώναμε κλαδάκια και κουκουναράκια.
Στην κορυφή έν’ αστέρι από χρυσόχαρτο πάλι,
η Φάτνη στη βάση χάρτινη χειροτεχνία.
Ήταν ωραία η εικόνα,
χωρίς πολλές απαιτήσεις και λεπτομέρειες.
Μάλλον κι ο Χριστούλης ήταν χαρούμενος μαζί μας,
γιατί έκανε ό,τι κι εμείς – φτωχό κι απλό, μόνο η ουσία.
Η πιο μεγάλη μου λύπη, ήταν του άη Γιαννιού,
που ξεστολίζαμε το δέντρο και το πετούσαμε
στα σκουπίδια – έτσι άστοργα.
Γιατί,
τότε τα δέντρα ήταν ζωντανά κι αληθινά.
Μια κηδεία από δέντρα χριστουγεννιάτικα
μας γέμιζε θλίψη και κατάθλιψη.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ – ΞΑΝΘΗ 8/1/2020
