Γράφει ο Στέλιος Γκαβάκης
[email protected]
Online… περίπατος
Μετά από μια αρκετά κουραστική μέρα στη δουλειά και αφού απόλαυσα το καταπληκτικό μεσημεριανό που με περίμενε στο σπίτι, άρπαξα ένα ωραίο βιβλίο και βγήκα να το απολαύσω στο μπαλκόνι. Ο σκύλος μου όμως είχε διαφορετική άποψη. Με κλαψουρίσματα, γαυγίσματα, παρακάλια και γλυκοκοιτάγματα εξαφάνισε κάθε ίχνος συγκέντρωσης από πάνω μου. Δε χρειάστηκε φυσικά να με πιέσει και πολύ, σε 2 λεπτά είχα φορέσει τα αθλητικά μου παπούτσια, είχα πάρει το λουρί του και ήμασταν μαζί στο δρόμο που οδηγεί στον κάμπο ο οποίος αυτή την εποχή είναι αρκετά ευχάριστος προορισμός για περίπατο, κατάμεστος από καλαμποκιές και ηλιοτρόπια.
Σε λίγα λεπτά ευγνωμονούσα το σκύλο που με είχε παροτρύνει, ο ήλιος είχε κατέβει αρκετά και η δροσιά απ το πότισμα των καλλιεργειών μετέτρεπε το περπάτημα σε ευχαρίστηση. Αφού είχα ήδη περπατήσει αρκετά έβαλα τα ακουστικά μου για να απολαύσω τη βόλτα μου μαζί με λίγη μουσική. Με το Michael Jackson να ερμηνεύει τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συνέχιζα τη βόλτα μου όταν μετά από λίγα λεπτά άκουσα από τα ακουστικά μου μια ειδοποίηση ότι έχω ένα νέο e- mail. Τράβηξα το κινητό μου απ την τσέπη και άρχισα να διαβάζω το e- mail που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια ειδοποίηση του κοινωνικού δικτύου «facebook» και με ενημέρωνε πως κάποιος παλιός μου φίλος με ανακάλυψε και ζητούσε να τον αποδεχτώ ως «φίλο» μου, έσβησα το συγκεκριμένο e- mail και άνοιξα το λογαριασμό μου στο «facebook» για να αποδεχτώ το αίτημα. Συνεχίζοντας τον περίπατό μου δεν μπόρεσα ν αντισταθώ απ το να συνεχίσω την περιπλάνησή μου στις σελίδες του «facebook»… φυσικά αφού η προσοχή μου δεν ήταν στο δρόμο, δεν άργησα να πατήσω μέσα σε μια τεράστια λακούβα με λάσπη και όχι μόνο. Άσπρα αθλητικά παπούτσια μέσα σε λάσπη, χαρές που θα κάνει η γυναίκα μου όταν γυρίσω σπίτι!
Αφού περιπλανήθηκα αρκετά στις ατέλειωτες σελίδες του «facebook» το έκλεισα αλλά η περιέργειά μου με οδήγησε στο περιβόητο Google Earth μιας και εκείνη τη στιγμή ήθελα να δω πόσο ακριβώς είχα απομακρυνθεί απ το σπίτι. Η απορία μου λύθηκε εν ριπή οφθαλμού, διαπίστωσα ότι ήμουν ήδη περί τα 4 χλμ μακριά απ το χωριό. «Ώρα να γυρίζω…» Σκέφτηκα κι έκανα αναστροφή παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, συνεχίζοντας να σερφάρω στο διαδίκτυο και να ακούω τον αγαπημένο μου Michael Jackson. Ο σκύλος μου είχε αρχίσει να εκνευρίζεται από την αδιαφορία που του επεδείκνυα οπότε φρόντιζε συχνά- πυκνά να με προσπερνάει τρέχοντας γεμίζοντάς με με λάσπη και σκόνη, τα κόλπα του αδυνατούσαν φυσικά να αποσπάσουν την προσοχή μου απ το κινητό, τι άλλο όμως να κάνει ένας απελπισμένος σκύλος;
Όταν πλησίαζα στο χωριό κατάλαβα ότι είχα βγει για περίπατο με το σκύλο μου αλλά συνέχισα να βρίσκομαι στο γραφείο μου… Έβαλα το κινητό πίσω στην τσέπη μου, έβγαλα τα ακουστικά μου και φώναξα το σκύλο μου ο οποίος αδιαφορώντας κατευθύνθηκε προς το σπίτι μου.
