Του Δημήτρη Γκαγκαλίδη
Σήκωνες το ακουστικό κι έπρεπε να σχηματίσεις έναν – έναν τον αριθμό. Το “καντράν” ήταν στρόγγυλο κι έπρεπε κάθε αριθμός να “πάει στο τέρμα” και να περιμένεις την επαναφορά του στην αρχική θέση. “Κωδικός περιοχής” υπήρχε μόνο στα “υπερ-αστικά” τηλεφωνήματα και για μέσα στην πόλη δεν χρειάζονταν. Στα περίπτερα υπήρχαν “μετρητές” που μετρούσαν τον χρόνο ομιλίας για να πληρώσεις το ανάλογο αντίτιμο. Σε δημόσιες υπηρεσίες έπρεπε να πάρεις πρώτα το 9 ή το 0, για να “ανοίξει η γραμμή”.
Ακόμη παλαιότερα υπήρχε κι η “λύση της γειτονιάς”, όπου έβρισκες τηλέφωνο μόνο στο μπακάλικο και το καφενείο, γεγονός που μας το θυμίζουν σήμερα οι ασπρόμαυρες παλιές Ελληνικές ταινίες….
