Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο. Αλλά δυστυχώς, εδώ και δέκα χρόνια, οι Έλληνες δεν διαβάζουν βιβλία. Τα βιβλία γράφονται, οι «μερακλήδες» εκδότες τα κυκλοφορούν, παρουσιάσεις γίνονται και πολλές με διαλεχτούς ομιλητές αλλά χωρίς πολύ κοινό, τα βιβλία κυκλοφορούν, ελάχιστα βιβλιοπωλεία – από τα λίγα που έχουν απομείνει να πουλάνε ΒΙΒΛΙΑ και όχι κάθε είδους έντυπα, γραφική ύλη και μικροαντικείμενα κυρίως για παιδιά- αλλά αναγνώστες δεν υπάρχουν. Για μερικά είδη βιβλίου, από λίγους – εκλεκτούς πάντως- συγγραφείς υπάρχει ακόμα κάποιο αγοραστικό κοινό. Αλλά συνήθως, κανένα βιβλίο δεν «βλέπει» δεύτερη και τρίτη έκδοση όπως παλιότερα, δεν προσφέρει έσοδο στο συγγραφέα και «βάζει μέσα» τους εκδότες που πλέον ζητούν τη …. Χρηματοδότηση της έκδοσης από τον ίδιο το συγγραφέα.
Δεν γράφω περισσότερα. Άλλο είναι το θέμα. Αν δεν γράφονται και δεν κυκλοφορούν βιβλία, τότε πως διαδίδονται οι ιδέες, πως αναλύονται τα γεγονότα, πως ερμηνεύεται η ιστορική αξία και σημασία των κοινωνικών αλλαγών και εξελίξεων, πώς εξηγούνται τα γεγονότα;
Θα προσπαθήσω λοιπόν, μέσα στις λίγες λέξεις ενός άρθρου, να συμπεριλάβω τις πρώτες σκέψεις, τα πρώτα συμπεράσματα και τα πρώτα ερωτηματικά μου , είκοσι μέρες μετά τις εκλογές και δεκαπέντε μέρες μετά την ουσιαστική ανάληψη καθηκόντων και δράσης της νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αλλά θα άξιζε τον κόπο να γραφτούν περισσότερα που θα ξεκινούν από το Σεπτέμβρη του 2015, θα περιλαμβάνουν τις ενέργειες, δράσεις, πρωτοβουλίες, εξαγγελίες, πράξεις και παραλείψεις της «παλαιάς» κυβέρνησης και παράλληλα έγκυρα ρεπορτάζ , παρασκήνιο και σχολιασμούς για τη «συμπεριφορά» του ίδιου του Κυριάκου και του περιβάλλοντός του, τους σχεδιασμούς και τις προτεραιότητες που έθεσε από τα τέλη του 2016, όταν και –φυσιολογικά- θα πρέπει να αποφάσισε ότι θα ήταν ο επόμενος πρωθυπουργός και θα έπρεπε να πράξει ανάλογα.
Και αυτό ακριβώς κρύβει την ουσία των ολίγων αλλά και εντυπωσιακών συνάμα πρώτων δεκαπέντε ημερών δράσης της κυβέρνησής του.
Το πρώτο βέβαιο συμπέρασμα είναι ότι ο Μητσοτάκης είχε αποφασίσει και είχε «γράψει» χαρτί και καλαμάρι εδώ και τουλάχιστον δυο χρόνια τι θα έκανε ΟΤΑΝ θα εκλεγόταν πρωθυπουργός και με ποιους ανθρώπους θα τα έκανε. Να είστε σίγουροι: ΤΙΠΟΤΕ δεν γίνεται τυχαία.
Το δεύτερο βέβαιο συμπέρασμα είναι ότι ο Μητσοτάκης κατάφερε κάτι που φάνταζε ακατόρθωτο – βάσει …. προιστορίας δηλαδή- στην ελληνική πολιτική σκηνή: Να δουλεύουν αδιάκοπα ΟΛΑ τα στελέχη του, από την πρώτη στιγμή, από το πρωί ως το βράδυ όλα τα στελέχη της κυβέρνησής του. Και με συγκεκριμένους στόχους.
Το τρίτο βέβαιο συμπέρασμα είναι ότι ΞΕΚΙΝΗΣΕ ήδη έργα και πρωτοβουλίες που 1. ήθελε να δει ο πολίτης, 2. χρειαζόταν η χώρα, 3. έδιναν τη γενική εικόνα του σχεδιασμού του, 4. Ήταν εντυπωσιακά αλλά ταυτόχρονα και ουσιαστικά, 5. δεν ήταν λόγια αλλά πράξεις που έτειναν στην υλοποίηση των λόγων και 6. κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τόσα χρόνια δεν γίνονταν.
Το μέγα ερώτημα είναι: Μήπως ξεκίνησε πολλά μαζί; Και κατάργηση του ασύλου και μείωση φόρων και θωράκιση/ εξέλιξη του κέντρου της Αθήνας και υλοποίηση του έργου στο Ελληνικό και αποκατάσταση –όσο είναι δυνατόν- των πληγέντων από τη δολοφονική φωτιά στο Μάτι και πρόσληψη 1.500 αστυνομικών που θα τεθούν αμέσως στη διάθεση της ομάδας “Δέλτα” και της ομάδας “Δίας” και ενίσχυση των νοσοκομείων με 1.500 ειδικευόμενους νοσηλευτές ετησίως και 2.000 προσλήψεις νοσηλευτών σε νοσοκομεία των μεγάλων αστικών κέντρων και υλοποίηση απαραίτητων έργων υποδομών για τη διαχείριση των απορριμμάτων και κατάργηση του Νόμου Παρασκευόπουλου / επαναφορά φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ’ και νέο καθεστώς για τις άδειες των κρατουμένων και νέος εκλογικός νόμος για τις εθνικές εκλογές; Και άλλων τόσων, το ίδιο αλλά και πιο σημαντικών;
Δεν ξέρω αν θα τα πετύχει ΟΛΑ, γρήγορα και πλήρως. Για το καλό της Ελλάδος και όχι –αναγκαστικά- για το καλό του ιδίου, του το εύχομαι. Αλλά επειδή ο Μητσοτάκης δεν είναι ο «Μάγος του Οζ», ούτε τα στελέχη του θαυματοποιοί, μένουμε όλοι με το ερώτημα: Και γιατί δεν έκανε τίποτε απ΄ όλα αυτά, δε τεσσεράμιση χρόνια ο Τσίπρας;
