Δύο γεγονότα μας αφηγείται το ανάγνωσμα της Κυριακής των Βαΐων: την άλειψη του Χριστού με πολύτιμο μύρο από την Μαρία την αδελφή του Λαζάρου και την θριαμβευτική είσοδο του Μεσσία στα Ιεροσόλυμα, που έγινε έξι μέρες πριν από το εβραϊκό Πάσχα.
Στο επεισόδιο της αλείψεως με μύρο βλέπει ο ίδιος ο Χριστός ένα προανάκρουσμα του πάθους και του ενταφιασμού Του. «Άφες αυτήν», λέγει προς τον Ιούδα που δυσανασχετεί για την σπατάλη και που ενδιαφέρεται δήθεν για τους πτωχούς, «εις την ημέραν του ενταφιασμού μου εποίησεν αυτό». «Τους πτωχούς γαρ πάντοτε έχετε μεθ’ εαυτών, εμέ δε ου πάντοτε έχετε».
Βέβαια τα λόγια αυτά δεν στρέφονται κατά της αγαθοεργίας και της φιλοπτωχίας, αλλ’ υπάρχουν στιγμές σημαντικές που η αγαθοποιός δράση πρέπει να δώσει τη θέση της σε μία προσωπική λατρευτική ενατένιση του Κυρίου, σε μία εκδήλωση ευγνωμοσύνης προς τον σταυρωμένο και αναστημένο Χριστό.
Μέσα στην πλούσια αγαθοεργό δράση κινδυνεύει κανείς να ξεχάσει το δοτήρα των αγαθών, την πηγή παντός αγαθού.
Μετά το επεισόδιο αυτό που έγινε στο σπίτι του αναστημένου Λαζάρου, ο λαός γεμάτος ενθουσιασμό υποδέχεται τον Χριστό που εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα. Η κραυγή «ωσαννά» — που σημαίνει «σώσε μας» — «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ» δείχνει ότι ο λαός βλέπει τον Χριστό σαν τον ελευθερωτή βασιλιά που θα δώσει τη λύση στα πολλά προβλήματά του.
Και είναι πραγματικά βασιλιάς ο Χριστός, η δόξα Του όμως συνίσταται στον σταυρό, η δύναμή Του στην αγάπη και την συγχωρητικότητα, κι η επικράτειά Του βρίσκεται στις καρδιές των ανθρώπων.
Η βασιλεία που διακηρύσσει «ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου». Ο κόσμος αυτός θέλει την σιγουριά και την δύναμη, θέλει να εξασφαλισθεί με την εξουσία, κάνει ο,τι μπορεί για να σταθεί γερά στα πόδια του. Η βασιλεία του Χριστού δεν έχει σχέση με τα εξωτερικά κοσμικά σχήματα, με την οργάνωση, με την δύναμη, είναι βασιλεία αγάπης, ειρήνης και δικαιοσύνης.
Η ευαγγελική αυτή περικοπή, που αποτελεί ένα προανάκρουσμα της ιστορίας του πάθους αλλά και της αναστάσεως του Χριστού, μας καλεί να λάβουμε θέση με όλη την ύπαρξή μας έναντι του ζωηφόρου Σταυρού. Από το αν τοποθετηθεί κανείς όπως ο Ιούδας η όπως η Μαρία, όπως οι φαρισαίοι η όπως οι μαθητές, θα εξαρτηθεί ο θάνατος η η ζωή του.
