Η αδερφή της Ζωής Δαλακλίδου θυμάται κάθε χρόνο τέτοια μέρα και ξαναζεί τον ίδιο εφιάλτη, σαν να ήταν πριν λίγο. Λες και δεν πέρασαν τα χρόνια. Το ρολόι σταμάτησε σε εκείνη την τραγική στιγμή που τόσο άδικα έσβησε αυτό το χαμόγελο της Ζωής !
12 χρόνια από την τραγική εκείνη νύχτα που κόπηκε τόσο βίαια και άδικα το νήμα της ζωής της Ζωής Δαλακλίδου
«… Δεν ξεχνάει, θα ήθελε, το μυαλό, αλλά δεν ξεχνάει….. Τη Ζωή πρέπει να την θυμάσαι για το μεγάλο χαμόγελο της. Πρέπει να τη θυμάσαι για τη καλοσύνη της. Πρέπει να τη θυμάσαι για τη βοήθεια που είχε προσφέρει σε όποιον την είχε ανάγκη. Αυτή ήταν. Αυτή είναι ακόμη. Και ας λείπει σωματικά. Ψυχικά είναι εδώ μαζί μας…»
27-12-2012 27-12-2024 12 χρόνια, τέτοια ώρα…
Νιώθω ότι το ζήσαμε πριν λίγο, όχι τόσα χρόνια πριν. Κάθε τέτοια μέρα ξαναζώ τον ίδιο εφιάλτη. Κάθε τέτοια εποχή όση χαρά και να έχω, υπάρχει και μια θλίψη. Ξερω τι θα ακολουθήσει. Το ίδιο έργο, σε επανάληψη. Απλά κάθε χρόνος που περνάει ίσως να είναι λίγο πιο θολή η εικόνα. Ίσως από προστασία. Ίσως γιατί παλεύει το μυαλό να ξεχάσει. Μα πως να ξεχάσει όταν ο άνθρωπος σου έχει περάσει τέτοιο μαρτύριο. Πως να ξεχάσει ότι άδικα έσβησε έτσι αυτό το χαμόγελο. Δεν ξεχνάει, θα ήθελε, το μυαλο, αλλά δεν ξεχνάει.
Και δεν πρέπει να ξεχάσει. Οχι μόνο τη Ζωή μου, όλες που μαρτυρησαν. Να μην ξεχνάμε, γιατί οι επαναλήψεις είναι καθημερινές. Με άλλα πρόσωπα, ίδια ταινία.
Φέτος παρόλα αυτά υπάρχει και μια ευχάριστη νότα που το όνομα Ζωή Δαλακλίδου θα μπει σε ένα συμβουλευτικο κέντρο για κακοποιημένες γυναίκες. Πάντα θέλαμε να κάνουμε κάτι στο όνομα της Ζωής, για να τη θυμόμαστε όλοι για το καλό που είχε μέσα της και όχι για τον τρόπο που έφυγε. Τη Ζωή πρέπει να την θυμάσαι για το μεγάλο χαμόγελο της. Πρέπει να τη θυμάσαι για τη καλοσύνη της. Πρέπει να τη θυμάσαι για τη βοήθεια που είχε προσφέρει σε όποιον την είχε ανάγκη. Αυτή ήταν. Αυτή είναι ακομη. Και ας λείπει σωματικά. Ψυχικά είναι εδώ μαζί μας. Δεν έχει φύγει. Δεν θα φύγει ποτέ.
Μας λείπεις, πάντα θα λείπεις!
