Μετά το τέλος της δοξολογίας για την 28η Οκτωβρίου και εντός του Ιερού Καθεδρικού Ναού Ξάνθης Της Του Θεού Σοφίας εκφωνήθηκε ο πανηγυρικός της ημέρας από την κα. Καρατζόγλου Παρθένα
Δ/ντρια 7 ου γυμνασίου:
Για μια ακόμη φορά μας αξίωσε ο Θεός και η Παναγία, που με τη Σκέπη της προστατεύει πάντα την πατρίδα μας, να τιμήσουμε στον ακριτικό μας τόπο την επέτειο του σθεναρού «ΟΧΙ» που έδωσε ο λαός μας απέναντι στο φρικτό τέρας του φασισμού και του ναζισμού που είχε ήδη εξαπλωθεί σε ολόκληρη
την Ευρώπη. Καταστρατηγήθηκαν οι αρχές του δικαίου και ποδοπατήθηκε η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα των κρατών, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι βίωσαν τη φρίκη του πολέμου και θανατώθηκαν είτε σε μάχες, είτε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Με αυταρχισμό και θράσος ο ιταμός κατακτητής είχε την αξίωση η μικρή Ελλάδα να υποκύψει μπροστά στη δύναμη του Άξονα και να επιτρέψει την ελεύθερη διέλευση του ιταλικού στρατού από τα ελληνικά χώματα, με σκοπό την προώθησή του προς την Αφρική. Ήταν λοιπόν εκείνο το ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά, ως απάντηση στον Ιταλό πρέσβη Εμαννουέλε Γκράτσι τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 που υιοθετήθηκε με περηφάνια ως το σύνθημα όλων των Ελλήνων και που έγραψε με χρυσά γράμματα το «Έπος του Σαράντα».
Είναι αξιοσημείωτο πως ένας μη επιλεγμένος από τον λαό ηγέτης, ένας δικτάτορας, εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο το λαϊκό αίσθημα, την αναντίρρητη άρνηση του ελληνικού λαού, που σε όλη τη διάρκεια της
μακραίωνης ιστορίας του έδειξε πως δεν συνηθίζει να προσκυνά. Το «ΟΧΙ» είναι το μέγιστο κατόρθωμα της ενότητας και αποφασιστικότητας των Ελλήνων, της επιθυμίας τους για αρετή και δικαιοσύνη.
Σύσσωμο το ελληνικό έθνος κι από αλύτρωτες ακόμη ελληνικές περιοχές βιώνει το ΟΧΙ με λόγια και πράξεις, με διαγγέλματα και αίμα…Στην Πίνδο ο Έλληνας στρατιώτης γράφει ιστορία και υψώνει το ανάστημά του απέναντι στις τεράστιες στρατιωτικές δυνάμεις του εχθρού βροντοφωνάζοντας «ΑΕΡΑ». Ό,τι κι αν σήμαινε για την προσωπική ζωή του κάθε αγωνιστή η κραυγή αυτή, όποιας οικονομικής ή οικογενειακής κατάστασης κι αν ήταν, υπήρχε μέσα σε όλους η ίδια φλόγα που σπρώχνει τον άνθρωπο ν’ απεγκλωβιστεί από τα στενά όρια του εγώ του και ν’ αγκαλιάσει τον αδερφό του με αυταπάρνηση παραδίνοντας μαθήματα ηρωισμού, φιλελευθερίας κι
ανθρωπιάς.
Η ημερομηνία επίθεσης που επιλέχτηκε από τον Μουσολίνι δεν ήταν τυχαία. Η 28η Οκτωβρίου 1940 αποτελούσε την επέτειο της επικράτησης του φασισμού στην Ιταλία, ενώ η 4η Νοεμβρίου, αποτελούσε την επέτειο της νίκης της Ιταλίας στον Α παγκόσμιο Πόλεμο. Ο δικτάτορας φανταζόταν πως μέσα
σε λίγες μέρες θα επικρατούσε και στις 4 Νοεμβρίου θα πανηγύριζε τη διπλή νίκη. Η ήττα του όμως ήταν τελικά εξευτελιστική. Ο ίδιος υποστήριξε βέβαια πως υπαίτιοι για αυτήν ήταν οι δύσκολες καιρικές συνθήκες και η μορφολογία του εδάφους… συνθήκες όμως δεν εμπόδισαν τον ελληνικό στρατό να επιτελέσει το θαύμα του. Η ειδοποιός διαφορά ήταν πως ο ελληνικός στρατός δεν βασιζόταν στα όπλα του, αλλά στις αξίες του που επικεντρώνονταν στο «ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ». Σε ένα κόσμο που είχε υποταχθεί πολύ γρήγορα στην αλλοφροσύνη και στο σκοτάδι του ολοκληρωτισμού, της ανελευθερίας και της μαζικής καταστροφής, η ελληνική εποποιία του Σαράντα ήταν ένα θαύμα. Όλοι οι ηγέτες του κόσμου, ακόμη και ο Χίτλερ, αναγνωρίζουν το μεγαλείο της Ελλάδας. Το πιο ωραίο κείμενο έχει γραφεί από τον Βρετανό Κόμπτον Μακένζυ στο βιβλίο του «Άνεμος Ελευθερίας»:
«Σε μια κορυφή της Πίνδου ας υψωθεί τεράστιος ναός Δωρικού ρυθμού, η στέγη του οποίου θα καλύψει τα οστά του έλληνα Άγνωστου Στρατιώτη που άφησε την τελευταία πνοή στα χιόνια της Αλβανίας μαχόμενος για
την ελευθερία και την ακεραιότητα της πατρίδας του.
Η αύρα των γύρω του ναού βουνών ας συγκεντρώνει πάντοτε σε μια ατέλειωτη παρέλαση ολόκληρη τη θεωρία των απανταχού ηρώων Άγγλων, Αμερικανών, Ρώσων, Πολωνών, Ελεύθερων Γάλλων, Ολλανδών, Βέλγων, Νορβηγών και στην κεφαλή της παράταξης ας τεθεί ένας Έλληνας πολεμιστής, το γνησιότερο παιδί της λευτεριάς, του οποίου η κραυγή «ΑΕΡΑ ΑΕΡΑ» θα αντηχεί πάντοτε πάνω από τις θάλασσες και τα βουνά».
Ο ρόλος όμως των ελληνικών όπλων δεν τελειώνει στα βουνά της Αλβανίας. Οι χιτλερικές ναζιστικές δυνάμεις κάνουν την εμφάνισή τους στα Μακεδονικά σύνορα την Άνοιξη του ΄41. Ένα καινούριο ΟΧΙ ακούγεται από τα
δοξασμένα οχυρά του Ρούπελ, ΟΧΙ στην υποταγή, ΟΧΙ σε αυτούς που επιβουλεύονται την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας μας.
Ο ελληνικός στρατός, με μειωμένες πλέον αντοχές, αποδεκατισμένος, εξασθενημένος από τις μάχες κατά των Ιταλών, αντιστέκεται και πάλι ηρωικά. Αναγκάζεται όμως να υποκύψει, καθώς ο γερμανός κατακτητής μπαίνει από το γιουγκοσλαβικό έδαφος και τα οχυρά παραδίδονται, χωρίς να έχουν κατακτηθεί. Οι Γερμανοί στρατιώτες παρόλα αυτά, τίμησαν τους Έλληνες υπερασπιστές του οχυρού παρουσιάζοντας τα όπλα τους, γεγονός που
αποτελεί ύψιστη τιμή. Οι Έλληνες όμως δεν αγωνίζονται μόνο με τις πράξεις τους, αλλά και με τον λόγο τους. Οι πνευματικοί άνθρωποι της εποχής, ονόματα σημαντικά, βροντοφωνάζουν το όχι με το δικό τους τρόπο: στέλνουν διάγγελμα στους πνευματικούς ηγέτες της Ευρώπης στις 10 Νοεμβρίου του 1940 όπου παρουσιάζουν τον πόλεμο του ‘40 ως αγώνα εθνικό, ηθικό και αντιφασιστικό.
Γράφουν: «Είναι δύο εβδομάδες τώρα, που μ’ ένα τελεσίγραφο μοναδικό στα διπλωματικά χρονικά των εθνών, για το περιεχόμενο, την ώρα και τον τρόπο που το παρουσίασαν, η Ιταλία κάλεσε την Ελλάδα να της παραδώσει τα εδάφη της, να αρνηθεί την ελευθερία της και να κατασπιλώσει την τιμήν της. Οι Έλληνες δώσαμε, στην ιταμή αυτή αξίωση της φασιστικής βίας, την απάντηση που επέβαλαν τριών χιλιάδων ετών παραδόσεις, χαραγμένες βαθιά στην ψυχή μας, αλλά και γραμμένες στην τελευταία γωνιά της ιερής μας γης, με το αίμα των μεγαλυτέρων ηρώων της ανθρώπινης ιστορίας. Και αυτή τη στιγμή, κοντά στο ρεύμα του Θυάμιδος και στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου και τω μακεδονικών βουνών πολεμούμε, τις περισσότερες φορές με τη λόγχη,
αποφασισμένοι να νικήσουμε ή να πεθάνουμε μέχρις ενός.
Σ’ αυτόν τον άνισο και σκληρότατο, αλλά και πεισματώδη αγώνα, που κάνει τον λυσσασμένο επιδρομέα να ξεσπάζει κατά των γυναικών, των γερόντων και των παιδιών, να καίει, να σκοτώνει, να ακρωτηριάζει, να διαμελίζει τους πληθυσμούς στις ανοχύρωτες κι άμαχες πόλεις μας και στα ειρηνικά χωριά μας, έχουμε το
αίσθημα ότι δεν υπερασπιζόμαστε δική μας μόνον υπόθεση: Ότι αγωνιζόμεθα για τη σωτηρία όλων εκείνων των Υψηλών αξιών που αποτελούν τον πνευματικό και ηθικό πολιτισμό, την πολύτιμη παρακαταθήκη που κληροδότησαν στην ανθρωπότητα οι δοξασμένοι μας πρόγονοι και που σήμερα βλέπουμε να
απειλούνται από το κύμα της βαρβαρότητος και της βίας. Ακριβώς αυτό το αίσθημα εμπνέει το θάρρος σε εμάς τους Έλληνες διανοουμένους, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, ν’ απευθυνθούμε στους αδελφούς μας όλου του Κόσμου, για να ζητήσουμε όχι την υλική αλλά την ηθική βοήθειά τους: Ζητούμε την εισφορά των ψυχών, την επανάσταση των συνειδήσεων, την εργασία, το κήρυγμα, την άμεση επίδραση, παντού όπου είναι δυνατόν, την άγρυπνη παρακολούθηση και την ενέργεια για έναν καινούργιο πνευματικό Μαραθώνα που θα απαλλάξει τα δυναστευόμενα Έθνη από τη φοβέρα της πιο μαύρης σκλαβιάς που είδε ποτέ ο κόσμος. Όταν μια τέτοια επανάσταση συντελεσθεί, η Νίκη θα στεφανώσει το μέτωπο και του τελευταίου, του πιο
ταπεινού εργάτη.
Με τη μεγάλη και σταθερή αυτή ελπίδα, σας στέλνουμε τον αδελφικό μας χαιρετισμό: Κωστής Παλαμάς, Σπύρος Μελάς, Άγγελος Σικελιανός, Γεώργιος Δροσίνης, Σωτήριος Σκίπης, Δημήτριος Μητρόπουλος, Κ. Δημητριάδης, Νικόλαος Βέης, Κ. Παρθένης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Στράτης Μυριβήλης, Κώστας Ουράνης, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, Αρίστος Καμπάνης.»
Για αυτές τις αξίες αγωνίστηκαν οι απλοί αλλά και οι πνευματικοί άνθρωποι που έχτισαν την εποποιία του ’40. Και σήμερα; Σεβόμαστε τις ίδιες αξίες; Οι πνευματικοί μας άνθρωποι βγάζουν τέτοια διαγγέλματα; Οι απλοί
πολίτες προσφέρουν τη ζωή τους για το κοινό καλό; Σαν κάτι να έχει αλλάξει από τότε. Τι συνέβη στο πέρασμα των 83 χρόνων που μας χωρίζουν από το ηρωικό ΟΧΙ των προγόνων μας; Ποια στοιχεία της ιδιοπροσωπίας μας και της ταυτότητάς μας έχουμε χάσει; Πώς η σημερινή μας δημοκρατία δεν εκφράζει
πια το φρόνημα του λαού κι έχει γίνει ανελεύθερη και μη ουσιαστική;
Γιατί τα ΟΧΙ μας γίνανε ΝΑΙ…
Γιατί είπαμε ναι στην καταπάτηση της ιστορίας μας, από φόβο μήπως δείξουμε ρατσισμό στους άλλους λαούς…γιατί είπαμε ναι στην απομάκρυνση από την πίστη μας από φόβο μήπως φανούμε ασεβείς σε άλλες ιδεολογίες…
γιατί είπαμε ναι στην απαξίωση της παράδοσής μας, καθώς πιστέψαμε πως αυτή δεν είχε θέση στην ενωμένη Ευρώπη των λαών… γιατί είπαμε ναι στην υποδούλωση, για να ζήσουμε με άνεση και καλοπέραση… γιατί είπαμε ναι στον ευτελισμό των αξιών, από φόβο μήπως μας χαρακτηρίσουν οπισθοδρομικούς…γιατί είπαμε ναι σε ό,τι μας ζητούσαν τα παιδιά μας, από την ανασφάλειά μας, μήπως μας κατηγορήσουν πως δεν τα αγαπάμε… γιατί
είπαμε ναι στον εαυτό μας, από φόβο μήπως τον θυσιάσουμε για κάτι ανώτερο από το άτομό μας…γιατί σταματήσαμε να σκεφτόμαστε κι αφήσαμε άλλους να σκέφτονται για μας, από φόβο μήπως ανακαλύψουμε την
αλήθεια… Γιατί τα δεχτήκαμε όλα αδιαμαρτύρητα…
Τώρα πια ξέρουμε, τώρα πια βλέπουμε τα αποτελέσματα των όχι που έγιναν ναι…Όλα αυτά τα ναι που τεχνηέντως εμποτίστηκαν στις συνειδήσεις των παιδιών μας – και που πολλές φορές θελημένα ή αθέλητα γίναμε συνεργοί σ’ αυτό – απομάκρυναν τα παιδιά μας από την ιστορία μας, από την παράδοση,
την πίστη και τα ιδανικά μας. Πώς να αγωνιστεί κάποιος για κάτι που του είναι άγνωστο, για κάτι που δεν το νιώθει κομμάτι της ύπαρξής του; Ειπώθηκε πως από την ελευθερία δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί, αμέσως, ολόκληρη συγκεντρώνεται μέσα σε αυτό το κομματάκι!»… Και τι θα απομείνει
έπειτα από αυτή;
Παρόλα αυτά είμαι αισιόδοξη, αλλά κι αυτή μου την αισιοδοξία την αντλώ από την πίστη μου στα ιδανικά της φυλής μας, αυτά για τα οποία, χωρίς πολλά λόγια, θυσιάστηκαν οι πρόγονοί μας…Χρειάζεται μόνο ένα πράγμα όπως λέει κι ο ποιητής…
«Είν’ αρκετό να πούμε όλοι
από μια φορά στη ζωή μας
ένα «όχι».
(Κ. Μόντης)
Καρατζόγλου Παρθένα
Δ/ντρια 7 ου γυμνασίου
