Στην παραβολή των κακών γεωργών, προβάλλεται κατά τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο η αγάπη του Θεού για τον κόσμο.
Με τα κριτήρια της ανθρώπινης λογικής αν εξετασθεί η στάση του οικοδεσπότη της παραβολής είναι ακατανόητη, ξεφεύγει από τα συνηθισμένα όρια της φροντίδας, εγγίζει το παράλογο, η καλύτερα είναι αγάπη υπέρλογη. Ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα έστελνε τον «υιόν του τον αγαπητόν» στους κακούς γεωργούς που σκότωσαν προηγουμένως τους δούλους τους, τους απεσταλμένους για να παραλάβουν τους καρπούς.
Με αυτή όμως την ενέργεια που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη λογική εξεικονίζεται και διατρανώνεται στην παραβολή η αγάπη του Θεού.
Η αγάπη του Θεού δεν εμφανίζεται μόνο σαν συνεχές ενδιαφέρον για το λαό του, αλλά και σαν έλεγχος για την κακή ηγεσία του. Στη συνέχεια της παραβολής λέγεται ότι οι κακοί γεωργοί θα τιμωρηθούν και ο αμπελώνας θα ανατεθεί σε άλλους γεωργούς, οι οποίοι θα αποδώσουν καρπούς στον κατάλληλο καιρό.
Η βασιλεία του Θεού «αρθήσεται» από τον Ισραήλ και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής. Και το έθνος αυτό είναι ο νέος Ισραήλ, η Εκκλησία.
Το παράδειγμα του παλαιού Ισραήλ δείχνει καθαρά ότι ο Θεός δεν δεσμεύεται με κανένα σχήμα μέσα στην ιστορία, δείχνει την αγάπη του και στέλνει τα αγαθά του, αλλά και παιδαγωγεί αυτούς που με την σκληρόκαρδη στάση τους εμποδίζουν τους ανθρώπους να καρπωθούν αυτά τα αγαθά.
Αυτά όλα αποτελούν προειδοποίηση ότι ο Θεός μπορεί σε κάθε στιγμή να ενεργήσει με διαφορετικό τρόπο μέσα στον αμπελώνα του, από αγάπη πάντα για τους ανθρώπους.
Το έργο της θείας αγάπης συνεχίζεται πέρα και πάνω από ανθρώπινα κριτήρια, όποιοι αρνούνται να βοηθήσουν στο έργο του η και το εμποδίζουν, δεν θα το ματαιώσουν ποτέ. Απλώς προκαλούν την παιδαγωγική επέμβαση του Θεού, η οποία δεν βρίσκεται σε αντίθεση με την αγάπη του, απεναντίας απορρέει από αυτή.
