Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Μπροστά σε μια τέτοια ανείπωτη τραγωδία όπως η σύγκρουση των
αμαξοστοιχιών στα Τέμπη που οφείλεται μάλιστα στο μέγιστο ποσοστό
της σε ανθρώπινη ολιγωρία και ανεπάρκεια – χωρίς να λείπουν οι
καθοριστικές ευθύνες της χρόνιας παθογένειας που μαστίζει την
Ελλάδα- θεωρώ ότι τα πολλά λόγια είναι πάντα περιττά.
Ένας από τους σοβαρότερους λόγους που καθορίζουν το πόσο άχρηστα
είναι τα λόγια, απ΄ όπου κι αν εκφέρονται, είναι, στην παρούσα
περίπτωση των Τεμπών και το γεγονός ότι η πρωτοφανής τραγωδία
συνέβη ένα μικρό διάστημα πριν από τις εκλογές. Γεγονός που
ανάγκασε το πολιτικό «προσωπικό» της χώρας να πει ΠΟΛΛΑ λόγια. τα
οποία, είναι –όπως ξέρουμε- φτώχεια.
Γι αυτό και τα –απαραίτητα ως ένα σημείο- λόγια μιας κυβέρνησης και
μιας αντιπολίτευσης θα έπρεπε να έχουν περάσει μέσα από μια
εξαιρετικά προσεκτική «κρισάρα» στην οποία, μαζί με τις πολιτικές
αναφορές, να υπάρχει πολύ συναίσθημα, πολλή λογική, πολλή
ευαισθησία, πολύς πόνος, πολλή κατανόηση.
Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Ο λόγος που βγήκε από το στόμα των πολιτικών
ηγεσιών ήταν ξερός, καθαρά απολογητικός από τη μια πλευρά και
καθαρά καταγγελτικός από την άλλη. Χρειαζόταν ΠΟΛΥ μεγάλη
προσοχή για να γραφτεί μια δήλωση, ένα διάγγελμα, μια ανακοίνωση
που θα περιείχε στις σωστές διαστάσεις της, την καταλυτική αλήθεια.
Δύσκολο πράγμα. Και ποιος την ήξερε αυτή την αλήθεια;
Γι αυτό λίγα λόγια και πολλή «αιδήμων σιωπή» θα έπρεπε να
κυριαρχήσει. Τι νόημα είχε να πει η εκπρόσωπος του Σύριζα κ.
Τσαπανίδου ότι ««Ωραίο το κείμενο που έγραψαν οι επικοινωνιολόγοι
στον κ. Μητσοτάκη για να το αναρτήσει στο fb. Γεμάτο ενσυναίσθηση.
Όπως λέει και στην αρχή, αυτή τη φορά χωρίς ξύλινα λόγια. Όπως
δηλαδή κάθε άλλη φορά. Ωραία και η συγνώμη που τον ανάγκασαν να
γράψει. Μόνο που άργησαν πέντε ημέρες».
Αλλά το κείμενο του κ. Μητσοτάκη δεν ήταν και τόσο καλό. Το είχαν
«παιδέψει» πολύ. Αλλά είπε ότι ΟΦΕΙΛΕΙ «μια συγγνώμη τόσο
προσωπική, όσο και στο όνομα όσων κυβέρνησαν τη χώρα». Είπε ότι
«οφείλει» μια συγγνώμη αλλά ΔΕΝ τη ζήτησε. Και ολοκλήρωσε
συμπληρώνοντας –πολιτικά- με το επιχείρημα ότι την οφείλει και στο
όνομα όσων κυβέρνησαν τη χώρα». Των προηγούμενων κυβερνήσεων
δηλαδή που έχουν τις δικές τους ευθύνες.
Κι όσο για τα «ξύλινα λόγια» που η κ. Τσαπανίδου υποσημείωσε ορθώς
ότι ΔΕΝ είπε ο πρωθυπουργός, ας διάβαζε τα λόγια των άλλων
πολιτικών αρχηγών. Για να καταλάβει και ο κόσμος τι σημαίνει «ξύλινα
λόγια».
Ο κ. Μητσοτάκης απέφυγε να μιλήσει για ολιγωρίες και παραλείψεις
των άλλων κυβερνήσεων, από το ’14 ως το ’19. Καλά έκανε. Θα το κάνει
σίγουρα αύριο μεθαύριο. Όταν και θα ζητήσει συγγνώμη, δεν γίνεται
αλλιώς. Με ένα «οφείλω», δεν ξεμπερδεύει. Οι άλλοι; Τι θα κάνουν;
‘Οσο οι πολιτικοί ηγέτες δεν γράφουν μόνοι τους τα κείμενά τους αλλά
εμπιστεύονται «άλλους», αναλαμβάνουν πλήρως την ευθύνη ΚΑΙ όσων
λένε ΚΑΙ όσων δεν λένε.
Η τραγωδία στα Τέμπη σίγουρα δεν οφείλεται σε ΕΝΑ λάθος ΕΝΟΣ
ατόμου. Ευθύνονται πολλοί. Αλλά την ώρα της πρώτης δήλωσης, με μια
χώρα που πονά, κλαίει και βρυχάται από απελπισία, δεν χρειάζονται
πολλά λόγια. Χρειάζονται λίγα και καλά. Και μόνο αυτά τα λίγα και καλά
μπορούν να στάξουν τρεις σταγόνες βάλσαμο στις ματωμένες καρδιές.
Και κάτι τελευταίο: Οι ποδοσφαιρικοί αγώνες που αναβλήθηκαν, ορθώς
αναβλήθηκαν. Μόνο που στη θέση τους θα έπρεπε να έχουν μπει
σωστές, σοβαρές, περιεκτικές και αναλυτικές τηλεοπτικές εκπομπές που
θα τοποθετούσαν τα αίτια της τραγωδίας σε κάποιο σωστό πλαίσιο. Αντ
αυτών, «πήξαμε» στις κωμωδίες. Και στο απαραίτητο «Survivor».
Θα μπορούσαμε να θυμηθούμε το 2000 και το «Εξπρές Σάμινα» που
βυθίστηκε λίγο έξω από το λιμάνι της Πάρου με αποτέλεσμα να χάσουν
τη ζωή τους 81 άτομα. Το 2003 όταν 21 μαθητές από το Α’ λύκειο
Μακροχωρίου Ημαθίας έχασαν τη ζωή τους σε ένα φρικτό
αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Τον Δεκαπενταύγουστου του 2005 όταν το
Boeing 737 της Helios Airways που συνετρίβη σε λοφώδη περιοχή δίπλα
στο Γραμματικό Αττικής και όλοι οι επιβαίνοντες, 115 επιβάτες και 6
μέλη του πληρώματος έχασαν τη ζωή τους. Την 15η Νοεμβρίου του
2017 και τους 24 νεκρούς , μετά από έντονη στη Μάνδρα, τη Νέα
Πέραμο, τη Μαγούλα και την Ελευσίνα. Το 2018 και τους νεκρούς από
την φωτιά στο Μάτι. Και τόσα άλλα, φρικτά, παλαιότερα: Το ναυάγιο
του «Ηράκλειο», τη σύγκρουση τρένων στο Δερβένι, την τραγωδία της
Θύρας 7, το 1981, όπου έχασαν τη ζωή τους 21 φίλοι του Ολυμπιακού.
Θα θυμόμασταν και κάτι. Και θα μαθαίναμε, οι νεότεροι.
