Βαρειά σκια απλώθηκε στο πρόσωπο του νεαρού άρχοντα όταν άκουσε τον Κύριο να τον προτρέπει να πουλήσει «πάντα όσα είχε» και να τον ακολουθήσει. Ο νους του έκανε μια γενική επισκόπηση των υπαρχόντων του. Του πρόσφεραν ότι ήθελε, καλοπέραση, κύρος, δύναμη, αξιώματα. Πως να τα θυσίαζε όλα αυτά. Άλλωστε ποιός τον βεβαίωνε ότι αυτό τον συνέφερε; Ο χρυσός του φάνηκε πιο πειστικός από τον Χριστό. Σιωπηλός ο πλούσιος, με την καρδιά βυθισμένη σ ένα σύννεφο μελαγχολίας εγκαταλείπει τον Χριστό και χάνεται στο πλήθος.
Στην αρχή όταν πλησίασε τον Κύριο, ο πλούσιος αυτός νέος έδειξε μεγάλο σεβασμό και εμπιστοσύνη. Γονάτισε, τον προσφώνησε «αγαθό», πράγμα που ταίριαζε μόνο στον Θεό και ζήτησε την καθοδήγησή του για το σοβαρότερο θέμα: «Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;» Όλα αυτά έδειχναν καλή διάθεση.
Γι’ αυτό ενώ στο πρώτο μέρος της απαντήσεως του Κυρίου ενθουσιάζεται, διότι εκεί βλέπει την επιβράβευση της μέχρι τούδε ζωής του και σπεύδει να δηλώσει πρόθυμα ότι θέλει και την παραμικρότερη έλλειψή του να την καλύψει, μόλις ο Κύριος του υποδεικνύει την κρυφή του πληγή, «πώλησον τα υπάρχοντά σου και δος πτωχοίς» σκυθρωπός αποχωρεί. Αν είχε πραγματική εμπιστοσύνη στον Χριστό ασφαλώς δεν θα ενεργούσε έτσι.
Πολλές φορές και εμείς πλησιάζουμε τον Χριστό με εξωτερικό σεβασμό και ευλάβεια, συγχρόνως όμως και με μία κρυφή επιφυλακτικότητα και προσκόλληση στο δικό μας θέλημα. Είμαστε πρόθυμοι να ανοίξουμε μαζί του μακρές συζητήσεις για σπουδαία θέματα, για το νόημα της ζωής, για την δικαιοσύνη, για τον θείο νόμο. Μόλις όμως βάλει το χέρι στην κρυφή μας πληγή, στην αδυναμία μας, συννεφιάζουμε. Στις γενικότητες πηγαίνουμε καλά. Σ’ αυτά όμως που μας πονούν, αντιδρούμε.
«Χριστέ μου, θέλω να ζήσω σύμφωνα με το θέλημά Σου», λέμε στην προσευχή μας. Όταν όμως βρισκόμαστε μπροστά σε συγκεκριμένες περιπτώσεις δικαίας κατανομής αγαθών, προνομίων, ευκολιών, αναζητούμε την καλύτερη δυνατή προσωπική μας εξασφάλιση. Το Ευαγγέλιο τονίζει αδιάκοπα την μακαριότητα των «πτωχών» και «των πτωχών τω πνεύματι», δηλαδή των ταπεινών στην καρδιά, αλλά αυτά τα αφήνουμε για τους ιεροκήρυκες. Στην πράξη προτιμούμε την μακαριότητα της οικονομικής μας ευμάρειας, τον ανετότερο πλουτισμό, την εξασφάλιση θέσεων, δυνάμεως, κοινωνικής επιρροής, έστω και εις βάρος άλλων. Υμνούμε την αγάπη, την δικαιοσύνη, αλλά αγανακτούμε όταν αδικούμεθα.
