Μια νεκρική πομπή είναι μια πορεία δακρύβρεχτη, ο τραγικός επίλογος μιας πάλης, όπου ο θάνατος είναι ο νικητής. Οι απλοϊκοί άνθρωποι, που ακολουθούν το νεκρό νέο της Ναΐν και την συντετριμμένη μητέρα του, παρουσιάζονται σιωπηλοί. Ασφαλώς θα συνόδευαν με βουβά δάκρυα συμπόνιας τους γοερούς θρήνους της μάνας. Τι άλλο μπορούσαν να κάνουν;
Ο άνθρωπος στέκει εμβρόντητος μπροστά στο θάνατο, που έρχεται σε μια στιγμή και θέτει τέρμα σ’ αυτό το θαύμα, που λέγεται ζωή. Αποτελεί γι αὐτόν «φοβερώτατον μυστήριον».
Το ανθρώπινο μυαλό τον αντικρύζει κατάπληκτο και φωνάζει μαζί με τον ιερό υμνογράφο: «Τι το περί ημάς τούτο γέγονε μυστήριον; Πως παρεδόθημεν τη φθορά και συνεζεύχθημεν τω θανάτω;».
Και τα πιο μεγάλα ανθρώπινα πνεύματα, που η σκέψη τους ήταν φωτεινή σε πλήθος άλλα ζητήματα, μπροστά στο θάνατο έμειναν άφωνα. Σαν αφελή μικρά παιδιά, που στέκουν με ανοικτό το στόμα μπροστά σε πράγματα δυσεξήγητα, ψέλλισαν λίγα λόγια, αλλά δε μπόρεσαν να εισδύσουν στο απύθμενο μυστήριο του θανάτου.
Ο άνθρωπος δε μπόρεσε μόνος του να ξεδιαλύνει το μυστήριο του θανάτου. Ευτυχώς όμως έρχεται κάποιος Άλλος να ρίξει φως.
Προκειμένου να βοηθήσει τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει το θάνατο, ο Χριστός δεν άρχισε φιλοσοφικές συζητήσεις και δεν αράδιασε συλλογισμούς και επιχειρήματα ανθρώπινα. Στάθηκε πριν απ’ όλα δίπλα στην ανθρώπινη καρδιά, που πονούσε για το νεκρό παιδί και πόνεσε κι Αυτός μαζί της.
Ο Ιησούς «εσπλαχνίσθη» την πληγωμένη απ’ το χαμό του παιδιού της μητέρα∙ με στοργή και αγάπη της απηύθυνε το «μη κλαίε». Δεν περιορίστηκε όμως στα παρηγορητικά λόγια. Με δύναμη και εξουσία θεϊκή είπε στο νεκρό: «νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι». Κι εκείνος ξύπνησε σαν από ύπνο ελαφρό και ξαναγύρισε στην αγκαλιά της μητέρας του. Με την διδασκαλία Του και όλη την ύπαρξή Του στάθηκε κατά μέτωπο μπροστά στο πρόβλημα του θανάτου και έδωσε μια βαθύτερη αιτιολογία.
Μίλησε για την αμαρτία που εισήλθε στον κόσμο φέρνοντας μαζί της το θάνατο. Αποκάλυψε ότι πίσω από την παγκόσμια βασιλεία του κινείται η σκια του ανθρωποκτόνου διαβόλου. Ο Χριστός για να μας ελευθερώσει από τα δεσμά του θανάτου προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και προχώρησε εκούσια στον Σταυρό. Πέθανε για εμάς και δια της θυσίας Του μας συμφιλίωσε με τον Θεό. Αντιμετώπισε τον θάνατο και τον έκανε να υποχωρήσει μπροστά Του, γιατί Αυτός είναι η ανάστασις και η ζωή.
