Κάποιοι έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Θεσσαλονίκη. Άλλοι απλά την επέλεξαν ή μετοίκησαν σε αυτήν ως εργασιακοί ή ερωτικοί μετανάστες.
Ο καθένας και η καθεμία έχουν και από μια ιστορία ή μια ανάμνηση να αφηγηθούν με φόντο την πόλη.
Είναι οι άνθρωποι που είδαν και έζησαν όλες τις αλλαγές της στο πέρασμα των χρόνων. Είναι οι Θεσσαλονικείς.
Θοδωρής Λουκατάρης
Γεννήθηκα το 2003 στο Δροσερό Ξάνθης από Ρομά γονείς. Αυτό ήταν το μόνο που γνώριζα για εμένα καθώς δεν βρήκα ποτέ χαρτιά και στοιχεία που να με αφορούν. Επέλεξα στο πιστοποιητικό μου την 14η Ιουλίου ημερομηνία γέννησης του πατέρα Αθηναγόρα του πραγματικού πατέρα που με μεγάλωσε για να έχουμε την ίδια ημέρα γενέθλια. Στο Δροσερό ζουν Τουρκόφωνοι τσιγγάνοι μουσουλμανικού θρησκεύματος. Μικρός μιλούσα Τουρκικά τα οποία δεν θυμάμαι πλέον.
Όταν έφυγα από Ξάνθη δεν είχα κάποιον να μιλάω οπότε όταν ήρθα στο Φάρο του κόσμου ξεκίνησα να μαθαίνω την Ρομανί του Δενδροποτάμου. Μέχρι τα πέντε μου μετακινούμασταν συχνά. Είχαμε σπίτι στο Δροσερό αλλά και στην Θεσσαλονίκη στα ξύλινα σπιτάκια, στις γραμμές των τρένων μεταξύ Ανδρέου Γεωργίου και Γιαννιτσών απέναντι από το εμπορικό κέντρο, το οποίο όμως κάηκε με αποτέλεσμα να αναγκαστούμε να φύγουμε και να γυρίσουμε Ξάνθη. Ο πατέρας μου πουλούσε τριαντάφυλλα σε ταβέρνες και μπαράκια. Κάποιες φορές είχα πάει μαζί του, εκείνο το βράδυ έμεινα με την μητέρα μου στο σπίτι. Επειδή δεν είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα κοιμόμασταν με κεριά. Μας πήρε ο ύπνος το κερί έπεσε, πήρε φωτιά το σεντόνι και όλα τα έπιπλα που υπήρχαν γύρω. Η μητέρα μου ξύπνησε με πήρε αγκαλιά και με έβγαλε έξω. Το σπίτι κάηκε ολοσχερώς μιας και ήταν μια ξύλινη κατασκευή. Πλέον δεν υπάρχουν αυτά τα σπίτια η περιοχή έχει καθαριστεί και οι άνθρωποι έχουν φύγει από εκεί.
Οι παιδικές μου μνήμες είναι θολές και με το πέρασμα του χρόνου έχω συγκρατήσει μόνο τις καλές στιγμές. Βόλτες στην Θεσσαλονίκη με τα ξαδέλφια μου, παιχνίδι στο χωριό. Μπαίναμε σε σούπερ μάρκετ και μεγάλα καταστήματα ανεβαίναμε στα καροτσάκια και κάναμε βόλτες. Στην Ξάνθη ο πατέρας μου έκανε διάφορες δουλειές, σε ότι τον φωνάζανε. Ότι ήθελε η γειτονιά και μπορούσε να το κάνει πήγαινε και βοηθούσε. Τα μεγαλύτερα ξαδέλφια μου πηγαίνανε στο σχολείο και θυμάμαι να σκέφτομαι ότι θέλω και εγώ όταν μεγαλώσω να πάω στο σχολείο.
Ένα πρωί ενώ είμαι 4 ετών ξυπνάω από τα κορναρίσματα του τρίκυκλου που ερχόταν φορτωμένο με πίτες, θυμάμαι την κιμαδόπιτα και την λουκανικόπιτα. Τις είχε σε ταψιά έκοβε ένα κομμάτι και το πουλούσε. Δεν νομίζω να υπάρχουν πια. Ξύπνησα και ήθελα να πάω να πάρω πίτα για να φάω. Σκούντησα την μάνα μου για να ξυπνήσει να μου δώσει λεφτά. Δεν ξυπνούσε. Τρέχω στο θείο μου λέω η μαμά δεν ξυπνάει. Τρέχει προσπαθεί να την ξυπνήσει, να την συνεφέρει. Θυμάμαι να έρχεται το ασθενοφόρο να την πάρει, προσπαθούσα να καταλάβω, δεν καταλάβαινα κανείς δεν μου έλεγε τίποτα. Το αμέσως επόμενο που θυμάμαι είναι τον Χότζα στην ταράτσα να διαβάζει την μάνα μου που την έφεραν νεκρή. Με έκανε σε πολύ μικρή ηλικία και όταν πέθανε δεν ήταν παραπάνω από 23-24 ετών. Ήμασταν πολύ δεμένοι με την μητέρα μου και το δικό της σόι που στην συνέχεια αποξένωσε τον πατέρα μου και κατέληξα την επόμενη κιόλας μέρα με την γιαγιά μου η οποία με πήρε και ήρθαμε στην Θεσσαλονίκη. Ήταν μεγάλη, είχε διάφορα προβλήματα υγείας και δύο χρόνια αργότερα πέθανε. Την βρήκαν κάτω από την γέφυρα στην στροφή για τον Δενδροπόταμο. Από εκείνη την στιγμή δεν είδα ξανά κανέναν συγγενή μου. Δεν ήρθαν ποτέ σε επαφή μαζί μου, δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν για εμένα, δεν με έψαξαν ενώ γνωρίζουν που είμαι, υπάρχουν ξαδέλφια με τα οποία είχαμε κατά καιρούς επαφές.
Οι συνθήκες διαβίωσης με την γιαγιά δεν ήταν καλές, δεν μπορούσε να με φροντίσει και ουσιαστικά περιπλανιόμουν στους δρόμους της πόλης. Είναι μια περίοδο που θα ήθελε κάθε παιδί να την ξεχάσει. Δεν άφησα τον εαυτό να ξεχάσει γιατί τέτοιες στιγμές σε κάνουν και καταλαβαίνεις την αγάπη που έχεις πάρει από τους δικούς σου ανθρώπους, τι έχεις καταφέρει και πως έχεις φτάσει ως εδώ που έφτασες τι μπορείς να κάνεις και πως μπορείς να συνεχίσεις. Εκείνο το διάστημα το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως θα επιβιώσω μικρό παιδί στο δρόμο και πως θα περάσω την καθημερινότητα μου, μόνος απροστάτευτος με μια ανήμπορη γιαγιά που σύντομα έφυγε από την ζωή.
Ένα απόγευμα με βρήκαν δυο αστυνομικοί να τριγυρνάω στα ΚΤΕΛ και με προσέγγισαν. Μου πήραν έναν χυμό, κάτι να φάω για να μου πιάσουν κουβέντα. Με ρώτησαν για τους γονείς μου, τους είπα ότι δεν υπάρχουν, ότι δεν έχω κανέναν στην ζωή. Με πήγαν στο αστυνομικό τμήμα του Δενδροποτάμου και σε ένα από τα γραφεία ξάπλωσα ανάμεσα σε δυο καρέκλες και με πήρε ο ύπνος. Αργότερα ήρθαν ο Γιώργος και ο Ηλίας από το «Φάρο του κόσμου» για να μιλήσουμε και με πήραν μαζί τους στο Φάρο που τότε στεγαζόταν στην κατακόμβη της εκκλησίας του Αγίου Νεκταρίου. Εκεί είχα ένα κρεβάτι να κοιμηθώ, ένα μέρος για να κάνω μπάνιο, να αλλάξω ρούχα και να φάω. Αγρίμι τρομαγμένο ήμουν που το έκλεισαν σε ένα κλουβί. Φοβισμένος περισσότερο. Άρχιζα να βρίζω να φωνάζω να τους φτύνω για να με αφήσουν να φύγω. Στην εκκλησία με υποδέχτηκε ο Αθηναγόρας που με πήρε από το χέρι και με πήγε σε ένα δωμάτιο που είχε πάρα πολλά παιχνίδια. Με το που τα είδα ηρέμησα. Ποιο παιδί δεν θέλει να βρίσκεται σε ένα χώρο με κάθε λογής παιχνίδια. Μου άρεσε το παιχνίδι και θυμάμαι και τις παιχνιδομηχανές. Τόσες μέρες δεν άφηνα τον εαυτό μου να χαλαρώσει είχα άγχος, κούραση, πέρασα κακουχίες.
Ο Φάρος του κόσμου ήταν ο χώρος που ένιωσα ζεστά, οικογενειακά και άφησα τον εαυτό μου να χαλαρώσει οπότε κοιμόμουν για μέρες χωρίς να θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι. Θυμάμαι να παίζω στους υπολογιστές που είχε στην κατακόμβη, ποδοσφαιράκι στο playstation. Μου λένε πως ξυπνούσα από εφιάλτες που έβλεπα ότι ερχόντουσαν να με πάρουν από το Φάρο του κόσμου και εγώ δεν ήθελα. Από την πρώτη στιγμή που μου έπιασε ο πατέρας Αθηναγόρας το χέρι ήξερα ότι αυτός είναι ο πατέρας μου. Μου είχε πάρει γραμματάκια και αριθμούς και μου έμαθε την αλφα βήτα και ξεκίνησα να την λέω και ανάποδα. Αμέσως γράφτηκα στο δημοτικό του Δενδροποτάμου. Τότε δεν υπήρχε το καινούργιο σχολείο. Πρόλαβα το πολύ παλιό δημοτικό αυτό που ήταν ενωμένο με το Γυμνάσιο και Λύκειο στην θέση του οποίου χτίστηκε αργότερα το καινούργιο 3ο Δημοτικό σχολείο οπότε μεταφερθήκαμε στο 5ο δημοτικό από όπου και αποφοίτησα.
Τα χρόνια εκείνα ήταν απίστευτα ωραία. Είχαν μόνο παιχνίδι. Ήμουν με το Σάββα, τον Τριαντάφυλλο, το Βαγγέλη, τον Βαλάντη. Ξεκίνησα να έχω πολλές δραστηριότητες. Πηγαίναμε τα καλοκαίρια κατασκηνώσεις, πηγαίναμε στην Θάσο. Μας έκαναν μαθήματα οι εθελοντές. Έκανα μάθημα με τους αδελφούς Αντόνογλου, με την Ελένη Τρανού. Πηγαίναμε στην Ονειρούπολη της Δράμας τα Χριστούγεννα. Ασχολήθηκα με τον αθλητισμό. Το 2013 μπήκε στην ζωή μου η Ρομποτική. Βρεθήκαμε σε μια συνάντηση γνωριμίας με άλλες ομάδες και από την πρώτη στιγμή μου άρεσε πάρα πολύ. Εκτός αυτού φάνηκε ότι είχαμε ως ομάδα πάρα πολύ καλές επιδόσεις. Όχι μόνο φτιάξαμε πρώτοι το δικό μας ρομπότ αλλά βοηθήσαμε και τις άλλες ομάδες. Αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τους υπευθύνους οι οποίοι εντυπωσιάστηκαν με το πως μια ομάδα τσιγγάνων από ένα γκέτο κατάφερε να έχει τόσο καλές επιδόσεις στην ρομποτική. Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε πρώτη φορά στην Αμερική στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ρομποτικής στο Σέντ Λούις ως τιμώμενη ομάδα.
Ακόμα και όταν φτάσαμε εκεί δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε στην Αμερική και ότι φτάσαμε τόσο μακριά. Στο αεροδρόμιο είχαμε ένα πρόβλημα στην πτήση από Κωνσταντινούπολη προς Αμερική και έπρεπε να μείνουμε ένα βράδυ στην Τουρκία. Οπότε πήγαμε στην πόλη, βγήκαμε βόλτα και σκεφτόμουν ότι ευτυχώς που έγινε αυτό και έτσι στην εμπειρία μας προστέθηκε άλλη μια πόλη στην οποία περάσαμε πολύ όμορφα. Ένιωθα πραγματικά υπέροχα ένιωθα ένα μεγαλείο μόνο που έβλεπα τους ουρανοξύστες, τους τεράστιους δρόμους, ανεβήκαμε στην Αψίδα του Σέντ Λούις. Για πρώτη φορά στη ζωή μου μετά το θάνατο της μητέρας μου, ένιωσα ζεστασιά, είχα αδέλφια, είχα οικογένεια. Αυτή ήταν η πρώτη μας εμπειρία με την Αμερική μια βουτιά στα βαθιά της ρομποτικής. Δεν θυμάμαι αν το είπα στο πρώτο ταξίδι αλλά σίγουρα το έλεγα από το δεύτερο πως όταν τελειώσω το σχολείο θέλω να σπουδάσω και να ζήσω στην Αμερική. Τα επόμενα χρόνια βελτιωθήκαμε πάρα πολύ σε όλα τα επίπεδα.
Εμένα μου δόθηκε μια ακόμα ευκαιρία να ταξιδέψω στο Μπόντο της Νορβηγίας σε ένα camp ρομποτικής. Ήταν και αυτό ένα όνειρο ζωής γιατί έβλεπα φωτογραφίες από το Βόρειο Σέλας και έλεγα επιτέλους θα έχω την ευκαιρία να δω αυτή την εικόνα από κοντά. Αλλά δεν είχα υπολογίσει ότι ήταν καλοκαίρι και δεν θα το δω. Βέβαια έπεσα στην περίοδο που δεν νυχτώνει το οποίο ήταν και αυτό μια ιδιαίτερη εμπειρία. Βόρειο Σέλας δεν είδα αλλά μείναμε μια ημέρα στο Όσλο που ήταν πανέμορφο. Στο Μπόντο είχε πολλές δραστηριότητες, ψάρεμα, τοξοβολία, τρέξιμο, αθλήματα. Είδα μέχρι και φάλαινα να περνάει κάτω από την βάρκα μας την ώρα που ψαρεύαμε. Από πολύ νωρίς κατάλαβα ότι το να ταξιδεύεις είναι μόνο κέρδος. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος, σκέφτεσαι πιο ανοιχτά, γνωρίζεις νέα μέρη, νέους ανθρώπους, νέες κουλτούρες. Άμα οι άνθρωποι είχαν την ευκαιρία να ταξιδεύουν συχνά, θα είχαμε πολύ λιγότερους ρατσιστές, κακούς και βίαιους ανθρώπους. Θα ήταν πιο ανοιχτόμυαλοι.
Το 2016 και ενώ τελείωνα το δημοτικό κερδίσαμε το Πανελλήνιο βραβείο στον διαγωνισμό Ρομποτικής με θέμα την Ανακύκλωση όπου παρουσιάσαμε τα σχέδια για την δημιουργία του νέου σπιτιού του Φάρου του κόσμου από κοντέηνερ. Δεν ήταν απλά μια ιδέα, ήταν μια ιδέα που θα γινόταν πραγματικότητα και αφορούσε το νέο μας σπίτι. Έκανε μεγάλη αίσθηση και προβλήθηκε πολύ στα ΜΜΕ. Αυτή η νίκη μας έδωσε το εισιτήριο για την Αμερική για δεύτερη φορά. Εκεί βέβαια δεν είναι κάτι ασυνήθιστο να κατασκευάζεις σπίτια από ανακυκλώσιμα υλικά όπως τα κοντέηνερ οπότε δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό το πρότζεκ. Δεν τα πήγαμε όμως άσχημα κατακτήσαμε την 16η θέση από τις περίπου 160 ομάδες. Το ιδιαίτερο αυτού του ταξιδιού ήταν πως μας προσφέρθηκε από τον κύριο Ασλίδη ένα διαμέρισμα στην καρδιά του Time Square για ένα πενταήμερο. Στο ταξίδι μας με το καράβι που περνάει μπροστά από το Άγαλμα της Ελευθερίας και ενώ κάθομαι στην αγκαλιά του μπαμπά του λέω πως σε έξι χρόνια από τώρα που θα τελειώσω το Λύκειο θα έρθω εδώ για σπουδές. Κάτι που θα κάνω σε λιγότερο από ένα μήνα που θα μετακομίσω στο Σικάγο για τις σπουδές μου. Το όνειρό μου γίνεται επιτέλους πραγματικότητα.
Πριν τελειώσω το δημοτικό για να πάω στο Γυμνάσιο τα ΜΜΕ ανέφεραν συνέχεια τις επιτυχίες μας στην Ρομποτική. Το βλέπει αυτό ο κύριος Παναγιώτης Βλάχος πρόεδρος του Κολλεγίου Ανατόλια και παίρνει τηλέφωνο τον μπαμπά για να έρθει να γνωρίσει το Φάρο του κόσμου, να ξεκινήσει μια συνεργασία και να βοηθήσει κάποια παιδιά δίνοντας υποτροφίες. Το πρωί που ήρθε ο κύριος Βλάχος ανοίγω την πόρτα, χαιρετάω δεν ήξερα ότι θα έρθει, δεν ήξερα ούτε το Ανατόλια ούτε που είναι το Πανόραμα. Καθίσαμε συζητήσαμε, με ρώτησε για εμένα για τις επιδόσεις στο σχολείο και κατάλαβα ότι ήθελε να με γνωρίσει και του κέντρισα το ενδιαφέρον. Μετά από την συζήτηση μας κατάλαβα ότι ήθελε να μου δώσει μια ευκαιρία να δώσω εξετάσεις για υποτροφία.
Ξετρελάθηκα με την ιδέα ότι θα είναι κάτι διαφορετικό από ένα δημόσιο σχολείο κυρίως γιατί στο κολλέγιο θα είχε πολλές αθλητικές δραστηριότητες και εκείνο το διάστημα πήγαινα κολυμβητήριο, μπάσκετ πολεμικές τέχνες. Πετούσα στα ουράνια και ήμουν χαρούμενος παρ όλο που ο μπαμπάς αγχωνόταν πολύ για το αν θα τα καταφέρω αλλά κυρίως για το πώς θα με υποδεχτούν τα παιδιά εκεί, αν θα υποστώ ρατσισμό, μπούλινγκ. Ξεκίνησα όλο το καλοκαίρι σκληρή προετοιμασία, διάβαζα, έκανα παραπάνω μαθήματα, έκανα αγγλικά. Οπότε η ζωή μου από το δημοτικό στο γυμνάσιο ήταν μόνο διάβασμα. Όπως κάθε παιδί δεν μπορώ να πω ότι ήταν το καλύτερο μου το διάβασμα αλλά παρ όλο που κουραζόμουν το ήθελα πάρα πολύ και κατάλαβα ότι θα ήταν για το καλό μου. Πέρασα από εξετάσεις και από μια επιτροπή και περίμενα τα αποτελέσματα. Τελικά με δέχτηκαν και μπορούσα να μένω στο οικοτροφείο για να είμαι πολύ περισσότερο αφοσιωμένος στις δράσεις του σχολείου και στο διάβασμα. Ο μπαμπάς δεν το ήθελε και συνέχιζε να έχει άγχος για το αν θα με αποδεχτούν και αν θα τα καταφέρω. Είμαι όμως ένα παιδί που οι αλλαγές δεν με φοβίζουν και δεν με ενοχλούν. Μου ειναι εύκολο να προσαρμόζομαι σε ένα καινούργιο περιβάλλον.
Είναι μια ιστορία που λέει ο μπαμπάς για την προσαρμογή μου στο σχολείο. Είχε πει στον διευθυντή τον κύριο Αξαρλή να με παρακολουθεί τον πρώτο καιρό στα διαλείμματα και μέσα στην τάξη για να δει αν μπορώ να προσαρμοστώ, μήπως μου κάνουν μπόυλινγκ εμένα ένα τσιγγάνακι σε ένα τόσο καλό σχολείο. Σε μια κουβέντα για το πως περάσαμε το καλοκαίρι τα παιδιά έλεγαν ότι πήγαν στην Ρώμη, στην Μύκονο στην Χαλκιδική και μιλήσαμε για τα ταξίδια που έχουμε κάνει. Ξεκίνησα να τους λέω για το ταξίδι στην Αμερική, για την Νορβηγία, για τις κατασκηνώσεις, για την Θάσο άρχισα να τους δείχνω φωτογραφίες στο κινητό και πάθανε την πλάκα τους. Τότε ήταν που ο μπαμπάς ησύχασε και του είπαν οι καθηγητές μην φοβάσαι έχει ήδη προσαρμοστεί, έχει κάνει φίλους και σίγουρα θα τον αποδεχτούν όλοι πάρα πολύ εύκολα. Δεν γνωρίζω για τα άλλα σχολεία αλλά στο Ανατόλια τα παιδιά δεν είχαν υπεροψία και ψώνιο. Δεν επιδεικνύονταν, δεν θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερο από τους άλλους. Έκανα πολλούς φίλους και δεν είχε κανείς περίεργη αντίδραση επειδή είμαι Ρομά. Κανείς δεν με αντιμετώπισε ρατσιστικά. Μάλιστα αρκετοί από αυτούς ενδιαφέρθηκαν και άρχισαν να μαθαίνουν λέξεις στην Ρομανί την γλώσσα των τσιγγάνων.
Σαν Γυμνασιόπαιδο έβγαινα στο Κορδελιό, στην πλατεία Ευόσμου αλλά και στο κέντρο κυρίως για καφεδάκι, για φαγητό και για άραγμα στο λιμάνι, στην Αριστοτέλους, στην παραλία και στην Μητρόπολη που είναι το στέκι των παιδιών του Ανατόλια. Ξεκίνησα να συμμετέχω σε προγράμματα ανταλλαγής νέων. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψω Βουκουρέστι, Βουδαπέστη, Ρώμη, Σκόπια, Παρίσι, Κολωνία, Σόφια δεν μπορώ να τα θυμηθώ όλα. Παράλληλα συμμετείχα σε ότι φάνταζε ενδιαφέρον για εμένα. Σε αγώνες ρητορικής τέχνης, σε προσομοιώσεις του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε σεμινάρια για τον αντιτσιγγανισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε εργαστήρια επιχειρηματικότητας και αυτό μου έδωσε πολλές εμπειρίες και πλούσιες γνώσεις, άνοιξε το μυαλό και η σκέψη μου. Μου άρεσε η σχολική διαμεσολάβηση που μου έμαθε πως να διαχειρίζομαι έναν καυγά και μια διαφωνία και ένιωσα ότι μπορώ να βοηθήσω σε κάποιες καταστάσεις.
Στο Λύκειο ξεκίνησαν και οι έξοδοι στα μπαράκια και τα κλάμπ στα Λαδάδικα, στην Βαλαωρίτου αλλά εμένα μου άρεσαν και τα πιο απλά πράγματα όπως άραγμα με την παρέα στην παραλία, ο κινηματογράφος που ήταν από τις αγαπημένες ενασχολήσεις. Στα τελευταία δύο χρόνια ήρθε ο κορονοιός και αυτό ήταν ένα φρένο στα καλύτερα μας χρόνια. Χάσαμε όλες μας τις εκδρομές, την επαφή και τις εμπειρίες με τους συμμαθητές τα ταξίδια, τα κλάμπ, τις βόλτες. Ένιωσα πολύ περιορισμένος όπως και όλοι οι νέοι της γενιάς μας γιατί στερηθήκαμε σημαντικά πράγματα της εφηβείας που οι μεγαλύτεροι έζησαν και τα περιγράφανε και για εμάς περάσανε και δεν τα πραγματοποιήσαμε. Με δυσκόλεψε πάρα πολύ όπως και όλους η περίοδος του κορονοιού. Τα ωραιότερα χρόνια μας τα μαθητικά χρόνια του Λυκείου εμείς είμασταν κλεισμένοι στο σπίτι. Με δυσκόλεψε το διαδικτυακό μάθημα και με αποσυντόνισε. Ζορίστηκα αρκετά και είχα να διαχειριστώ και ψυχολογική κούραση και τις εργασίες μου που ήταν πολύ δύσκολες.
Έκανα μια έρευνα για σπουδές στο εξωτερικό. Σκέφτηκα και την Ευρώπη ως λύση αλλά ήταν και είναι το όνειρό μου να ζήσω στην Αμερική και είπα να μην το παρατήσω και να προσπαθήσω να βρω υποτροφία σε κάποιο πανεπιστήμιο. Έκανα αιτήσεις, μιλούσα με ανθρώπους στο τηλέφωνο, αλληλογραφούσαμε με mail. Τελικά με δέχτηκαν στο Elmhurst University στο Σικάγο στο τμήμα International Business αν και μου αρέσουν παράλληλα και πολλά άλλα πράγματα όπως η υποκριτική, η εγκληματολογία τα οποία δεν θα τα αφήσω ίσως στο μέλλον ασχοληθώ και να κάνω επιπλέον σπουδές η μεταπτυχιακά. Το Internation Business μου δίνει περισσότερες επιλογές και ταιριάζει στις τάσεις φυγής και την ανησυχία που με διακρίνει ως άτομο.
Την περίοδο της πανδημίας είχε ολοκληρωθεί και το καινούργιο σπίτι του Φάρου του κόσμου. Ένα σπίτι πιο άνετο, μεγαλύτερο από τα άλλα στο οποίο έχουμε τον προσωπικό μας χώρο. Το σπίτι που παρουσιάσαμε στο πρότζεκτ της ρομποτικής έγινε πραγματικότητα. Κατά την διάρκεια των ταξιδιών μας στην Αμερική ο σκηνοθέτης Άγγελος Τσαούσης ξεκίνησε να καταγράφει την ομάδα, τις δραστηριότητες του Φάρου του κόσμου εστιάζοντας σε εμένα και στον Αλέξανδρο Σαγκούρη που θα ήμασταν τα κύρια πρόσωπα μιας ταινίας ντοκιμαντέρ που ήθελε να φτιάξει. Ήμασταν οι μικρότεροι και ήθελε κυρίως να δείξει όλη μας την πορεία μέχρι να ενηλικιωθούμε. Μετά από περίπου 10 χρόνια είχαμε την ευκαιρία να δούμε την ταινία στο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Ήταν περίεργο να βλέπω τον εαυτό μου σε μικρή ηλικία και να παρακολουθώ την πορεία μου. 220 ώρες υλικό που κατέληξαν σε δύο ώρες ταινίας που παρουσιάζει όλες τις δράσεις και τα σημαντικά γεγονότα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν συγκινήθηκα παράλληλα ντρεπόμουνα και λίγο που με παρακολουθούσαν τόσοι άνθρωποι.
Πάρα πολύ σημαντική στιγμή για εμένα ήταν η έναρξη της φοίτησης μου στο Ανατόλια. Επίσης μια σημαντική στιγμή ήταν όταν μας επισκέφθηκε η πρόεδρος της Δημοκρατίας καθώς και η επίσκεψη πριν από μερικές ημέρες της προξένου της Αμερικής στην Θεσσαλονίκη κυρία Elizabeth K. Lee η οποία ήθελε να με αποχαιρετήσει πριν το μεγάλο μου ταξίδι και την νέα αρχή μου στην Αμερική. Μάλιστα μου χάρισε με ιδιόχειρη αφιέρωση ένα βιβλιαράκι με την Διακήρυξης Ανεξαρτησίας της Αμερικής και τα άρθρα του Συντάγματος. Το να έρθει να με αποχαιρετίσει ήταν πολύ σημαντικό για εμένα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω όλες αυτές οι εμπειρίες που αποκόμισα δεν θα υπήρχαν αν δεν είχα την βοήθεια και την υποστήριξη του μπαμπά. Νιώθω ότι του χρωστάω πάρα πολλά, νιώθω πάρα πολύ τυχερός που είναι δίπλα μου. Αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος δεν θα είχα κάνει αυτά που έχω κάνει και δεν θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα. Στην καθημερινότητα η σχέση μας είναι όπως κάθε πατέρα με το γιό του αλλά προσωπικά δίνει κάτι παραπάνω από όλο του τον εαυτό για τα παιδιά του.
Κάποιες φορές περνάει από το μυαλό μου το σενάριο να μην υπήρχε ο Αθηναγόρας. Λογικά η θα ήμουν παντρεμένος στο Δροσερό με δύο παιδιά, η θα ήμουν παραβατικός, ίσως ναρκομανής μπορεί και στην φυλακή. Συζητάμε με τους φίλους μου κάποιες φορές πως θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε διαφορετικούς γονείς η αν κάναμε διαφορετικές επιλογές. Νιώθω όχι απλά τυχερός αλλά ευλογημένος να έχω αυτόν τον πατέρα. Όταν κοιτάζω πίσω στο σύντομο παρελθόν μου σκέφτομαι ότι είμαι σε καλό σημείο. Θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα πράγματα αλλά είμαι ικανοποιημένος με την πορεία μου.
Σκέφτομαι κάποιες φορές πως ίσως θα έπρεπε να πάω στο χωριό να δω το σπίτι εκείνο στο οποίο πέρασα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Είμαι δυναμικός χαρακτήρας και δεν νομίζω να με επηρεάσει αρνητικά, απλά θα έκλεινα με αυτό το τρόπο έναν κύκλο. Άλλωστε πιστεύω πως η οικογένεια σου είναι αυτοί με τους οποίους μεγαλώνεις και για εμένα υπάρχει μόνο ένας πραγματικός πατέρας ο μπαμπάς μου ο Αθηναγόρας. Δεν θεωρώ τους συγγενείς και τους χωριανούς μου οικογένεια. Οικογένεια μου είναι ο Φάρος του κόσμου.
Πηγαίνοντας για σπουδές με υποτροφία στο Elmhurst University στο Σικάγο υπάρχουν πράγματα που θα μου λείψουν από την πόλη. Τα τόσο διαφορετικά μνημεία που έχουν να σου πουν μια διαφορετική ιστορία το κάθε ένα άσχετα αν οι άνθρωποι δεν τα σέβονται τις περισσότερες φορές όπως και δεν σεβόμαστε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Τα αγαπημένα μου σημεία είναι το Πανόραμα, ο Λευκός Πύργος και τα δύο μνημεία των εβραίων στην πλατεία Ελευθερίας και το ΑΠΘ. Έχουν μια δύναμη γιατί εξιστορούν μια ιστορία πάρα πολύ δυνατή, μια ιστορία που προσπάθησαν να εξαφανίσουν και να λεηλατήσουν οι φασίστες. Φυσικά αγαπώ την Μενεμένη το Κορδελιό, τον Εύοσμο και τον Δενδροπόταμο γιατί είναι ο τόπος μου, η περιοχή που μεγάλωσα, εκεί που είναι η οικογένεια και οι φίλοι μου. Σαν περιοχή την λατρεύω. Επειδή είναι οι τελευταίες μου ημέρες πριν φύγω στην Αμερική περπατάω και σε κάθε σημείο έχω και μια ανάμνηση. Το πάρκο στο ΚΑΠΗ όπου παίζαμε μπάλα, το ξυλόσπιτο στο σπίτι του Φάρου του κόσμου, τα παιχνίδια στο προαύλιο της εκκλησίας, τα Γεύματα Αγάπης του Φάρου του κόσμου, το γήπεδο που παίζαμε ποδόσφαιρο. Θα μου λείψει η Θεσσαλονίκη. Η πόλη είναι οι άνθρωποι οπότε αυτό που θα μου λείψει είναι οι άνθρωποι, οι φίλοι, τα αδέλφια μου, ο πατέρας μου η γιαγιά οι θείες, οι θείοι, οι εθελοντές. Σίγουρα όμως πιστεύω ότι θα έρθουν να με δούνε και θα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δουν την Αμερική. Ο στόχος μου είναι να μείνω στην Αμερική και να δουλέψω. Δεν σκέφτομαι να επιστρέψω άμεσα αν και υπάρχουν πράγματα που δεν μου αρέσουν στην Αμερική, κυρίως σε θέματα ρατσισμού, η βία στα σχολεία, η οπλοφορία, οι διακρίσεις. Το τι θα γίνει βέβαια κατά την παραμονή μου εκεί δεν το γνωρίζω. Μπορεί να θελήσω να γυρίσω πίσω αν και πιστεύω ότι παρ όλες τις δυσκολίες θα τα καταφέρω. Μου αρέσει η σκέψη να ζω και να εργάζομαι στο Μαϊάμι, στην Καλιφόρνια η στην Νέα Υόρκη.
Σε αυτό το μακρινό ταξίδι θα κρατάω στη καρδιά μου την ενσυναίσθηση που υπάρχει έντονα στην πόλη αν και είναι από τις αξίες και τα ιδανικά που όσο περνάνε τα χρόνια τείνουμε να τα ξεχάσουμε και την εικόνα της Θεσσαλονίκης από τα κάστρα που θεωρώ ότι είναι η ομορφότερη εικόνα που υπάρχει.
Πηγή: https://parallaximag.gr/oi-thessalonikeis-thodoris-loykataris-147407
