Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή παρουσιάζεται ένα πρόβλημα, για, το οποίο προτείνονται δύο διαφορετικές λύσεις. Πλήθη ανθρώπων με πολλές ανάγκες αναζήτησαν από τις γύρω πόλεις τον Χριστό στον έρημο τόπο, στον όποιο είχε καταφύγει, για να Τον ακούσουν και να θεραπεύσει τους αρρώστους τους. «Όταν δε βράδυασε, ήρθαν σ’ Αυτόν οι μαθηταί και του είπαν Κύριε, ο τόπος είναι έρημος και η ώρα περασμένη· άφησε λοιπόν τον κόσμο να πάνε στα χωριά και ν’ αγοράσουν τρόφιμα».
Οι μαθητές μπροστά στο πρόβλημα του λαού που πεινά προτείνουν μια λύση, που φαίνεται αρκετά λογική, αλλά που δεν αγγίζει τον εαυτό τους. Η πρότασή τους αναφέρεται στο τι πρέπει να κάνει ο Χριστός και τι πρέπει να κάνουν οι όχλοι· όχι στο τι πρέπει να κάνουν οι ίδιοι. Συγχρόνως δε λησμονούν τι είναι ο Διδάσκαλός τους, το ενδιαφέρον του για τον λαό, την δύναμή Του και φαντάζονται ότι η λύση του προβλήματος βρίσκεται «εις τα κώμας»
Η στάση του Χριστού όμως είναι διαφορετική: «Δεν χρειάζεται να φύγουν. Δώστε τους εσείς να φάνε», τους λέει. Έτσι ανατρέπει τη βάση της σκέψεώς τους. Να μάθουν να σκέπτωνται όχι τι πρέπει να γίνει γενικά και αόριστα, αλλά τι πρέπει συγκεκριμένα αυτοί να κάνουν. Να αναζητούν λύσεις, στις οποίες μετέχουν προσωπικά. Οι μαθητές έπρεπε να δώσουν ο,τι είχαν. Η λύση θα άρχιζε από την προσφορά την δική τους.
Στην προτροπή του Χριστού να προσφέρουν οι μαθητές απαντούν: Δεν έχουμε παρά μόνο πέντε ψωμιά και δύο ψάρια». Τι μπορούν να κάνουν αυτά τα λίγα τρόφιμα για πέντε χιλιάδες ανθρώπους; Εκείνος όμως είπε φέρετέ μου τα εδώ. Με την θεϊκή ευλογία Του και την παντοδύναμη επέμβασή του τα απλά εκείνα πράγματα πολλαπλασιάζονται, χορταίνουν τα πλήθη και μένει και περίσσευμα. Από την εποχή του Χριστού που έγινε το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων πέρασαν χρόνια πολλά. Ο πολιτισμός αναπτύχθηκε, η έρημος όμως δεν έλειψε. Μέσα σ’ αυτή την έρημο της σύγχρονης ζωής κάθε τόσο αναδύονται πολύπλοκα ανθρώπινα προβλήματα που ζητούν επιτακτικά αντιμετώπιση.
Στις λύσεις που αναζητούμε ας μην παραμερίζουμε και την προσωπική μας συμμετοχή και ευθύνη. Κυρίως όμως μην λησμονούμε την αιώνια παρουσία του Χριστού που δεν παύει να ενδιαφέρεται και να δίνει απροσδόκητες λύσεις με την αγάπη και την παντοδυναμία Του.
Χρέος άμεσο δικό μας είναι να αποθέτουμε στα χέρια Του, ότι έχουμε, να προσφέρουμε ότι είμαστε, με τη βεβαιότητα ότι αγιαζόμενο από τον Κύριο του παντός, μπορεί να συμβάλει στην ανακούφιση πολλών αναγκών, να κάνει τη ζωή πιο ανθρώπινη.
