Αν δεν κινδύνευα να χαρακτηριστώ μέχρι και «υβριστής» ή και «διαστρεβλωτής» της έννοιας της λέξης, θα έλεγα ότι τις προάλλες στη Βουλή, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας, τον γενικώς συμπαθή ακαδημαικό και τώρα υφυπουργό Παιδείας κ. Συρίγο τον έπιασε κάποιος περίεργος «οίστρος» και «ξέφυγε» κατά πολύ από την κατά τ΄άλλα ενδιαφέρουσα ομιλία του. Προφανώς θέλοντας κάτι άλλο να πει, μάς είπε ότι « Η χούντα έπεσε λόγω Κυπριακού και όχι Πολυτεχνείου.
Τι είπε; ««Παρά τη μεγάλη αποστροφή και την πολιτική αποδοκιμασία της χούντας από το λαό, το χουντικό καθεστώς δεν έπεσε λόγω εσωτερικής αντιστάσεως. Κατέρρευσε υπό το βάρος των ανομημάτων της και κυρίως υπό το βάρος της κυπριακής τραγωδίας».
Δεν σχολιάζω τις αντιδράσεις εντός και εκτός της Βουλής γιατί προέρχονταν από πολιτικούς και κοινοβουλευτικούς «εχθρούς» και αντιπάλους του, Και κυρίως γιατί μια χαρά ήταν η ομιλία του. Αλλά ο κύριος Συρίγος, προσωπική επιλογή, ενδεχομένως και φίλος του πρωθυπουργού για την «ανανέωση των ψηφοδελτίων» το 2019, γεννημένος το 1966, ήταν 7- ετών την Εξέγερση του Πολυτεχνείου , την εισβολή στην Κύπρο και την πτώση της χούντας. Φοιτούσε στην Πρώτη ή την Δευτέρα Δημοτικού. Και βεβαίως δεν ήταν δυνατόν να έχει σχέση, γνώση και -πολύ περισσότερο- ανάμιξη στα γεγονότα παρά μόνο, πολλά χρόνια αργότερα, από διηγήσεις και δημοσιεύματα.
Δεν αμφισβητώ ότι είναι μορφωμένος άνθρωπος και εκ των υστέρων καλάπληροφορημένος για τα γεγονότα. Αλλά άποψη για να την εκφέρει ως υπουργός στη Βουλή με τέτοιο απόλυτο τρόπο δεν θα ήταν δυνατόν να έχει παρά μόνο ως συμπλήρωμα μιάς ανεπίσημης ιστορικής καταγραφής.
Πως την πήρε αυτή την απόφαση να μιλήσει ΕΠΙΣΗΜΩΣ για ένα από τα σημαντικότερα και τραγικότερα γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας και να εκφέρει, με «επιθετικό» μάλιστα τρόπο σαν να τα είχε ζήσει; Ως βαθύς γνώστης;
Πώς πήρε θέση για τη «συμπεριφορά», την αντίδραση, τα πεπραγμένα ενός ολόκληρου λαού για γεγονότα που γνωρίζει μόνον «εκ διηγήσεων» τρίτων προσώπων; Πώς τόλμησε να εκφέρει τις φράσεις : « Δεν υπήρξαν ογκώδεις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις κατά της χούντας, παρά κάποιοι γενναίοι που εναντιώθηκαν στο καθεστώς.Αυτό που δεν έγινε από την πλειοψηφία του λαού, όταν χρειαζόταν, έπρεπε να αναπληρωθεί μετά το 1974. Είχαμε τις πορείες μας, τα λάβαρά μας, τραγουδάγαμε τα αντάρτικα στις ταβέρνες και μετά πηγαίναμε ήσυχοι στο σπίτι μας, λέγοντας πως έχουμε εκπληρώσει το αντιστασιακό μας καθήκον. Επρόκειτο για θεατρικό παίγνιο, για παρωδία».
Λυπάμαι αλλά μια κακοπαιγμένη παρωδία ήταν αυτό που τόλμησε να κάνει μέσα στη Βουλή, προσβάλλοντας , ίσως χωρίς να το καταλαβαίνει ένα λαό που έζησε τη χούντα , ένα λαό με και τους ήρωές του που υπέφεραν, καταδιώχτηκαν, έχασαν επί χρόνια την ελευθερία τους, εξορίστηκαν, πάλεψαν όσο μπορούσαν για την πτώση της. Και μετά, έζησαν την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου, την πτώση της και τα όσα ακολούθησαν.
Η διήγησή του στο αμέσως επόμενο κομμάτι της αγόρευσης του δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Η εξέλιξη δεν ήταν καλή, ιδίως στο χώρο της Παιδείας και των Πανεπιστημίων. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Το θέμα είναι ότι ο κ. Συρίγος δεν κατάλαβε ούτε τι είπε , ούτε τι έκανε. Ευτυχώς που ήταν παιδάκι εκείνα τα χρόνια και δεν πρόλαβε να «τραυματιστεί». Αλλά ο Ελληνικός λαός δεν είχε « τις πορείες του, τα λάβαρά του, δεν τραγούδαγε τα αντάρτικα στις ταβέρνες και μετά δεν πήγαινε ήσυχος στο σπίτι του, λέγοντας ότι εκπλήρωσε το αντιστασιακό του καθήκον». Έκανε αυτό που έπρεπε. Πάλεψε και νίκησε.
