Στις 9 Δεκεμβρίου 1948 ο ΟΗΕ, τρία χρόνια μετά την ίδρυσή του από τις νικήτριες χώρες του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, υιοθέτησε ομόφωνα τη Σύμβαση για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, με αφορμή το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα. Η Ελλάδα κύρωσε τη σύμβαση και την ενέταξε στο εσωτερικό της δίκαιο με το Ν.Δ. 3091 της 6/12 Οκτωβρίου 1954 (ΦΕΚ Α’ 250).
Τον Σεπτέμβριο του 2015, 67 χρόνια μετά, ανακήρυξε την 9η Δεκεμβρίου ως «Παγκόσμια Ημέρα μνήμης και αξιοπρέπειας των θυμάτων του εγκλήματος της Γενοκτονίας και πρόληψης του εγκλήματος αυτού» τιμώντας την ημέρα εκείνη, της 9 Δεκεμβρίου 1948.
Τον όρο «γενοκτονία» διετύπωσε πρώτος στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Πολωνοεβραίος δικηγόρος Raphael Lemkin προκειμένου περί σχεδιασμένης εξόντωσης συγκεκριμένων ομάδων πληθυσμών που διαθέτουν συλλογική ταυτότητα.. Σχημάτισε τη λέξη «genocide» συνδυάζοντας τα συνθετικά geno-, από την ελληνική λέξη «γένος», και –cide, από τη λατινική λέξη για τη δολοφονία.
Για να καταλήξει στη διατύπωση αυτού του νέου όρου, ο Λέμκιν έδωσε ερμηνευτικό προβάδισμα στην ιδέα «ενός συντονισμένου σχεδίου το οποίο βασίζεται σε μια σειρά από συγκεκριμένες ενέργειες, οργανωμένου χαρακτήρα, και αποβλέπει στην καταστροφή των βασικών θεμελίων της ζωής εθνικών ομάδων, με απώτερο στόχο τη βιολογική εξάλειψή τους.»
«Η πολιτική των Τούρκων είναι μέσω μιας γενικευμένης καταδίωξης του ελληνικού στοιχείου, να εξοντώσει τους Έλληνες ως εχθρούς του Κράτους, όπως πριν τους Αρμένιους. Οι Τούρκοι εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης των πληθυσμών, δίχως διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης, απ’ τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας, ώστε οι εκτοπιζόμενοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητα και τον θάνατο από πείνα. Τα εγκαταλειπόμενα σπίτια των εξοριζομένων λεηλατούνται από τα τούρκικα τάγματα τιμωρίας ή καίονται και καταστρέφονται. Και όλα τα άλλα μέτρα τα οποία εις τους διωγμούς των Αρμενίων ευρίσκοντο εις ημερησίαν διάταξιν, επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον των Ελλήνων.»
(έγγραφο του Αυστριακού υπουργού εξωτερικών προς το Βερολίνο, 1916, παρατίθεται στο: Ενεπεκίδης Κ. Πολυχρόνης, «Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου (1908-1918)», Αθήνα, εκδ. Συλλόγου Ποντίων Αργοναύται-Κομνηνοί, 1962)…..
Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας κατά των γενοκτονιών είναι ότι ο αγώνας για την αναγνώριση της αποτρόπαιας πράξης της γενοκτονίας είναι αγώνας κατά της …γενοκτονίας μνήμης, αγώνας δικαίωσης των θυμάτων, αγώνας για την αποτροπή επόμενων γενοκτονιών, αγώνας για την κατοχύρωση του θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος στη ζωή, αγώνας για λογοδοσία των ενόχων και ανάληψη των ευθυνών τους. Παράλληλα, ότι η άρνηση της ιστορικής πραγματικότητας και των ντοκουμέντων μιας γενοκτονίας από τους απογόνους των θυτών (και όχι μόνο) προσδίδει στο έγκλημα χαρακτήρα διαρκείας, ταυτίζοντας τους απογόνους με τους προγόνους τους ως συνενόχους. Αντίθετα, ότι η ειλικρινής αποδοχή μιας γενοκτονίας από τους απογόνους των θυτών τους απενοχοποιεί, προσφέροντας δικαίωση στους απογόνους των θυμάτων αλλά και μια βάση για υπέρβαση του παρελθόντος και μετάβαση σε ένα καλύτερο μέλλον υπό προϋποθέσεις.
Η 9η Δεκεμβρίου είναι μια ακόμα ευκαιρία, όλοι όσοι αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδιαίτερα για το θεμελιώδες δικαίωμα στην ζωή, να ενώσουμε την θέληση μας στέλνοντας κραυγαλέο μήνυμα σ’ όσους πραγματοποίησαν η σχεδιάζουν νέες γενοκτονίες αλλά και σε κάθε αρνητή των Γενοκτονιών, ότι οι λαοί είναι εδώ και απαιτούν να λογοδοτήσουν οι δράστες και να αποτρέψουν την επανάληψη τους.
Σύλλογος Ποντίων Νομού Ξάνθης,
Ρωμανίδης Νεοφ. Θεόδωρος
Πηγή: διαδίκτυο
