Ο Τίμιος Πρόδρομος του οποίου την αποτομή της τιμίας κεφαλής του η Εκκλησία μας κάνει μνεία είναι ο άγγελος του Θεού που ήλθε ν ἀναγγείλῃ, να προαναγγείλη την έλευση του Μεσσία. Ο Ιωάννης είναι ο μάρτυρας, ήλθε στον κόσμο, για να δώσει την μαρτυρία Χριστού, η οποία έχει αξία για τους εξής λόγους.
Το στόμα του είναι στόμα αληθείας. Δεν γνώριζε ο Ιωάννης τι σημαίνει σκοπιμότητα και απόκρυψη η συσκίαση της αληθείας. Ήθελε να είναι αληθινός. Το στόμα του ήταν στόμα αλήθειας και όταν απευθύνονταν στους τελώνες και όταν απευθύνονταν στον λαό και όταν απευθύνονταν στους φαρισαίους. Καυστικός ο λόγος του «Γεννήματα εχιδνών, τις υπέδειξεν υμίν φυγείν από της μελλούσης οργής;»
Στόμα αληθείας και όταν απευθύνονταν στους άρχοντες, στον μοιχό Βασιλειά Ηρώδη. Κατά πρόσωπο ο έλεγχος του «Ουκ έξεστι σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου»
Ο Ιωάννης είναι η φωνή του Λόγου. Στον Ιορδάνη, όπου διάγει, τον Χριστό σκέφτεται, τον Χριστό προβάλλει και για να γνωρίσουμε, να κατανοήσουμε καλύτερα τον Χριστό, τον παρουσιάζει με δύο εικόνες. Μία είναι η εικόνα της αξίνας «Ήδη και η αξίνη προς την ρίζαν κείται».
Ο Χριστός ήλθε να ξερριζώση και να φυτεύση. Σε τόπο αγκαθιών δεν φυτεύει κανείς λουλούδια, προτού να ξερριζώση τ’ αγκάθια. Θα ξερριζωθούν πρώτα από το χωράφι της ψυχής μας τ’ αγκάθια των παθών κι ύστερα θα βλαστήσουν τα άνθη των αρετών. Με την εικόνα της αξίνας ο Ιωάννης θέλει να παραστήση τον επαναστατικό χαρακτήρα, που έχει η παρουσία του Χριστού. Πόσα σάπια δένδρα ξερρίζωσε η αξίνα του Ευαγγελίου! Πόσες δεισιδαιμονίες και προλήψεις. Και εξακολουθεί να ξεριζώνει ψεύτικες παραδόσεις, εντάλματα ανθρώπων, που ριζώνουν ακόμη και στο χώρο της Εκκλησίας. Η αξίνα, η παντοδύναμη χάρις, του Χριστού, ξεριζώνει και τα δικά μας πάθη, που κάποτε φαίνονται βαθειά ριζωμένα στη ζωή μας.
Η άλλη είναι η εικόνα με το φτυάρι. Ο Χριστός θα πάρει κάποια ημέρα το φτυάρι και θα διαχώριση το άχυρο από το σιτάρι, τους δικαίους από τους άδικους, τους πιστούς από τους απίστους, τους μετανοούντας από τους αμετανόητους, τους ευσεβείς από τους ασεβείς. Το άχυρο θα πεταχθή στη φωτιά της κολάσεως. Το σιτάρι θα συναχθή στην αποθήκη της αγάπης του Θεού. Οι πιστοί θα συναχθούν στη βασιλεία των Ουρανών. «Το πτύον εν τη χειρί αυτού και διακαθαριεί την άλωνα αυτού, και συνάξει τον σίτον αυτού εις την αποθήκην, το δε άχυρον κατακαύσει πυρί ασβέστω».
