Άπειρες είναι οι στιγμές της ζωής μας κατά τις οποίες βρισκόμαστε σε αμφιβολία για το τι πρέπει να κάνουμε. Αν και ξέρουμε ποιό είναι το σωστό, αν και αισθανόμαστε ποιό είναι το ηθικά επιβεβλημένο, αν και συνειδητοποιούμε τι περιμένει από εμάς ο Άγιος Θεός, παρά ταύτα πράττουμε κάτι τελείως διαφορετικό, αν όχι και αντίθετο, η στεκόμαστε αναποφάσιστοι, μόνο και μόνο επειδή συνυπολογίζουμε τις αντιδράσεις των ανθρώπων, το προσωπικό μας συμφέρον η τυχόν πιέσεις που ποικιλοτρόπως μας ασκούνται.
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή της Κυριακής των Μυροφόρων προβάλλει και αναδεικνύει την μορφή του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας, τον οποίον προσδιορίζει «εύσχημονα βουλευτή».
Ο Ιωσήφ ήταν επιφανές μέλος της ιουδαϊκής κοινωνίας, και μάλιστα σεβαστό και καθολικά αποδεκτό από όλους.
Και αυτός ο επιφανής, ο πλούσιος, ο δυνατός, την κρίσιμη ώρα νοιάζεται για κάποιον φαινομενικά αδύναμο. «Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού». Έδυε ο ήλιος και αποτελούσε μεγάλη προσβολή κατά τα ιουδαϊκά έθιμα να μείνει κρεμασμένο και άταφο το νεκρό σώμα κατά την νύκτα. Κανείς όμως δεν διακινδύνευε να ζητήσει το σώμα αυτού που με τόση μανία οι άρχοντες του Ισραήλ και οι ακόλουθοί τους οδήγησαν στον ατιμωτικό θάνατο του Σταυρού. Γι’ αυτό και τονίζεται ότι ο Ιωσήφ τόλμησε.
Αν και μέλος του Συνεδρίου, πλούσιος και επιφανής, δεν λογαριάζει τίποτε, ούτε κάμπτεται από τον φόβο της εκδικητικότητας των Ιουδαίων, οι οποίοι και το αξίωμα του μπορούσαν να του αποστερήσουν και την περιουσία του να δημεύσουν, αλλά και να τον δυσφημήσουν. Παρ’ όλ’ αυτά τόλμησε. Έκανε ότι του υπαγόρευε η φωνή της συνείδησής του.
Αλλά και ο Πιλάτος φαίνεται αλλαγμένος. Αφού διαπιστώνει ότι πραγματικά πέθανε, παραδίδει το σώμα του Χριστού στον πιο έντιμο άνθρωπο του ιουδαϊκού Συνεδρίου. Σημασία έχει το ρήμα που χρησιμοποιεί το Ευαγγέλιο: «εδωρήσατο». Ήταν συνήθης πρακτική, τα σώματα των καταδικασμένων να πεθάνουν με τον πλέον ατιμωτικό θάνατο της σταυρώσεως δεν παραδίδονταν σε ταφή, αλλά κατά τον νόμο έπρεπε να διαπομπευθούν, εκτός και αν οι συγγενείς δωροδοκούσαν τους αρμοδίους για να πάρουν το σώμα. Ο Πιλάτος δώρισε το σώμα του Χριστού, δηλαδή δεν δέχτηκε να γίνει λόγος για το οποιοδήποτε αντάλλαγμα.
Ο Ιωσήφ τολμά, αψηφώντας για τα όσα θα μπορούσε να χάσει, οδηγείται στο καθήκον με μόνο του όπλο την υπακοή στην συνείδηση του, εξασφαλίζοντας εις τους αιώνες το μνημόσυνό του.
