Παρακολουθώντας «ο Ιστορικός» του Μέλλοντος τα Γεγονότα, τις Ασύλληπτες δυνατότητες και Ομορφιές της Γης αυτής, ενός από τους αμέτρητους Παραδείσους της Πατρίδας μας.
Θα διερωτάται αμήχανα·
Μα είναι δυνατόν οι ίδιοι οι Άνθρωποι της να αφήσουν την Γενέθλια Γη να αργοπεθαίνει, Απαξιώνοντας και Φθείροντας την μέχρι και την τελευταία στιγμή;
Τα άδεια σχολεία, οι άδειες εκκλησιές, οι άδειες πλατείες, οι άδειες παιδικές χαρές, οι άδειοι δρόμοι.. (μια γέννηση αντιστοιχεί σε τριάντα θανάτους) μόνο περίσκεψη, πικρά και πόνο αφήνουν στους ελάχιστους από εμάς, που συνειδητά επέλεξαν να μείνουν στον Ευλογημένο αυτό Τόπο.
Τις ημέρες αυτές έκατσα στην πλατεία του χωριού μου και άκουσα προσεκτικά τις απόψεις των συγχωριανών μου για το μέγα θέμα των ημερών, για ένα κομμάτι πετάμενου σωλήνα, που επί δέκα ολόκληρα χρόνια σάπιζε κάτω από τον ήλιο σε ένα βουνό, χωρίς κανένας να ενδιαφερθεί.
Θαύμασα τις δεξιότητες και τους ελιγμούς του τρόπου σκέψης, τις Απίστευτες εναλλαγές της Χροιάς στην εκφορά του λόγου, έμεινα Άφωνος με την ευστροφία του Πνεύματος. Και όταν διαπίστωσα για πόσο Ασήμαντα πράγματα χρησιμοποιούν αυτά τα Χαρίσματα, έφυγα σκεπτικός και προβληματισμένος.
Φέρω και εγώ μερίδιο ευθύνης που κάναμε τους ανθρώπους μας τόσο Κυνικούς.
Ζούμε σε Εποχές του Φθόνου και της Παρακμής, επόμενο είναι Μοιραίοι και Άβουλοι στο ταξίδι για την ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε· και τα δυσκολότερα έπονται.
Καιρός να δούμε την Αλήθεια κατάματα.
Να επιστρατεύσουμε τα όποια Ψυχικά Αποθέματα ακόμα διαθέτουμε.
Τσεγγελίδης Γιάννης
Κομνηνά
11/03/2021
