Η σημερινή ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Τυροφάγου αναφέρει ότι η ανθρώπινη αμαρτία δεν αντιμετωπίζεται με την λήθη και δεν κρύβεται με την σιωπή, καθώς από μονή της πολλές φορές βόα και είναι προφανής! Πως κρύβεται και πως εξαφανίζεται ώστε να μη μας ελέγχει; Με τη συγχωρητικότητα! Συγχωρώ, δηλαδή όχι απλώς ανέχομαι, αλλά διαγράφω, ξεχνώ και δεν αφήνω να επηρεάσουν την αγάπη μου προς τον όποιο άνθρωπο, τα όποια παραπτώματά του. Δεν αντιπαρέρχομαι συγκαλύπτοντας την αμαρτία του άλλου, αλλά επενεργώ θετικά, ώστε να εκλείψει η εκτροπή και να αποκατασταθεί η κατάσταση ειρήνης και αγάπης προς τον πλησίον.
Τότε και μόνον τότε, η αγάπη του Θεού και Πατρός συγχωρεί και τα δικά μου αμαρτήματα και τα εξαφανίζει, ώστε να μην καταστούν φανερά «εν ημέρα κρίσεως» ενώπιον αγγέλων και ανθρώπων!
Αλλά και ο,τι καλό, ξεκινώντας από την πρακτική αρετή της νηστείας, μας καλεί το σημερινό Ευαγγέλιο να το ασκούμε στα κρυφά, δηλαδή κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην το αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι.
Όσο πιο γρήγορα, λοιπόν, κρύβουμε η, ακόμη καλύτερα ξεχνάμε, το όποιο καλό εργασθήκαμε, τόσο πιο ασφαλείς θα είμαστε από τον εαυτό μας τον ίδιο, αλλά και από τον συνήθως ψεύτικο και πάντως προσωρινό έπαινο των άλλων ανθρώπων, που έρχεται για να μας στερήσει τον αιώνιο και ουσιαστικό έπαινο του Θεού!
Ο λαός μας λέει «κάνε το καλό και ριξ’ το στο γυαλό»! Δηλαδή, το καλό που θα κάνεις κρύψ’ το τόσο καλά, ώστε να εξαφανιστεί. Δεν εξαφανίζεται βεβαίως το καλό. Απλώς δεν εκτίθεται στα μάτια των ανθρώπων, οι οποίοι είναι έτοιμοι πάντα να διαστρέψουν ο,τι έγινε, να παρεξηγήσουν προθέσεις, να παρερμηνεύσουν κίνητρα και σκοπούς και τελικά να μην καταλάβουν. Ο μισόκαλος, πατήρ του ψεύδους έχει την ικανότητα να εμπνέει πόλεμο κατά του όποιου καλού κι εμείς δεν επιτρέπεται να τον διευκολύνουμε σε αυτό.
Στο τέλος της σημερινής περικοπής ο Χριστός μας μιλά για θησαυρό. Όχι επίγειο, ο οποίος αφού αποτελέσει αγώνα ζωής για ν’ αποκτηθεί, μετά καθίσταται αγωνία για τους κυρίους του, καθώς τους πνίγει ο φόβος μην τον χάσουν, μην τον βρουν και τους τον αρπάξουν. Μιλά για ουράνιο θησαυρό, αποτελούμενο από όσα αγαθά εργάστηκε ο άνθρωπος στη ζωή του, ο οποίος δεν κινδυνεύει από κλέφτες, φθορά, ανώμαλες οικονομικές συγκυρίες, αλλά προσαυξάνεται με τεράστιο επιτόκιο, ακριβώς γιατί ο χριστιανός αγαθοεργεί «εν τω κρυπτώ», υποχρεώνοντας έτσι τον Θεό να ανταποδώσει ασφαλώς τα απείρως πολλαπλάσια στην αιωνιότητα.
