Τα λόγια του Κυρίου, σαν άνεμος δυνατός, σκορπίζουν την πυκνή συννεφιά της πλεονεξίας, που χρόνια τώρα πλάκωνε την ψυχή του αρχιτελώνου. Ο Ζακχαίος αρχίζει να βλέπει καθαρά πια τη ζωή του. Από τη σκέψη του διαβαίνουν διαδοχικά οι τόσοι άνθρωποι που είχε αδικήσει. Τους βλέπει να περνούν πικραμένοι, με τον πόνο στην καρδιά, με την αγανάκτηση στα στήθη. Στριφογυρίζουν τριγύρω του, σαν μια φοβερή αλυσίδα, τον τυλίγουν και τον σέρνουν μακρυά από τον Άγιο φιλοξενούμενό του.
Πρέπει να την σπάσει αυτή την φρικτή αλυσίδα της αδικίας και της ενοχής, που μόνος του σφυρηλάτησε, που τον κρατά μακρυά από το Χριστό. Σε μια στιγμή μπροστά σε όλους αποφασιστικά αναγγέλει: Κύριε έκλεψα, εκμεταλλεύτηκα πολλούς, χρόνια τώρα. Αλλά μετανοώ, θ’ αλλάξω Κύριε, αλλάζω τώρα. Τα μισά απ’ τα υπάρχοντά μου τα δίνω ελεημοσύνη στους φτωχούς. Κι όσους έβλαψα, τους αποζημιώνω, στο τετραπλάσιο.
Τα λόγια αυτά του Ζακχαίου δεν ανήκουν σε μια μακρινή ιστορία αδιάφορη για την εποχή μας. Είναι ένα μήνυμα για όλους μας. Μην επαναπαύεσθε στα πλούτη σας. Μην ξεγελάτε τους εαυτούς σας με τις φευγαλέες χαρές, που σας δίνουν οι τίτλοι, τα αξιώματα, και τα υλικά αγαθά.
Τραβήξτε από εμπρός σας το παραπέτασμα της φιλαυτίας, που σας κλείνει τον ορίζοντα, και δείτε. Βγείτε λίγο από την άνεσή σας και προσέξτε αυτά τα παιδιά, που ντυμένα με ράκη τρέμουν στο χιονιά, τους φτωχούς, τις χήρες, τα ορφανά.
Πολλά από τ’ αγαθά μας, αν είχαν φωνή, θα φώναζαν: «Δεν είμαστε δικά σου. Ανήκουμε σ’ εκείνους που εκμεταλλεύθηκες, που τους πούλησες το εμπόρευμά σου με ψεύτικο ζύγι η σε υπέρογκη τιμή. Δεν είμαστε δικά σου! Ανήκουμε στα φτωχά παιδιά, που δεν έχουν ψωμί και ξυλιάζουν σε μία άθλια τρώγλη. Ανήκουμε στον άρρωστο, που λιώνει χωρίς φάρμακα και γιατρό. Ανήκουμε στο φτωχό παραγωγό.
Δεν είμαστε δικά σου! Δεν ήρθαμε στα χέρια σου, για να στολίζουμε το σπίτι σου, για να γεμίζουμε τα χρηματοκιβώτια σου.
Σ’ εκείνους ανήκουμε. Παράδωσέ μας χωρίς αναβολές. Δεν είμαστε δικά σου!» Αλλά ας μην νομίσουμε, αγαπητοί μου, ότι το μήνυμα του Ζακχαίου αφορά αποκλειστικά τους πλουσίους και ισχυρούς. Σε όλους απευθύνεται, γιατί όλοι σχεδόν, λίγο-πολύ, έχουμε αδικήσει. Να σταματήσουμε πια την εκμετάλλευση και την αδικία, όποια μορφή και αν έχει και να αρχίσουμε μια νέα ζωή επανορθώνοντας τα λάθη μας, αυτό τονίζει με το παράδειγμά του σε μας ο αρχιτελώνης της Ιεριχούς.
