Γράφει ο Θανάσης Μουσόπουλος
Λογαριάζω στο σημερινό μου κείμενο να εξηγήσω το επόμενο σχήμα :
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ = Πολιτιστικό κίνημα + Συν-
οικοδόμηση + Παραγωγή
Ξεκινώ από μια ιστορία,
από το χώρο του ποδοσφαίρου – της μπάλας,
όπως το βίωσα από τα μικρά μου χρόνια.
Αναρωτιέμαι πώς όταν είσαι τόσο μικρός λες
“είμαι Ασπίδα και Παναθηναϊκός”
– κανένας δεν σ’ το είπε, το διάλεξες – πρωτογενώς;
Στα εξήντα χρόνια που πέρασαν από την πρώτη δημοτικού έχουμε διανύσει τις εξής φάσεις:
1. παίζω μόνος μου μπάλα
– 2. παίζω ποδόσφαιρο με τα παιδιά της γειτονιάς
– 3. βλέπω μπάλα στο γήπεδο
– 4. μιλώ για ποδόσφαιρο στο σχολείο
– 5. βλέπω ποδόσφαιρο στην Τηλεόραση παρέα με φίλους
– 6. συμπληρώνω δελτίο ποδοσφαιρικών αγώνων στο Πρακτορείο Προπό / Οπάπ
– 7. βλέπω μόνος μου μπάλα στο Διαδίκτυο
Έμεινα μάλλον στάσιμος, στην τέταρτη φάση…
Αναλογίζομαι ότι και στον λεγόμενο πολιτισμό τα πράγματα είναι παρόμοια.
Εξάλλου και η “μπάλα” πολιτισμός είναι.
Στη Θράκη, ήδη από το 19ο αιώνα υπάρχει μια παράδοση στον πολιτισμό, με τη μορφή πολιτιστικών συλλόγων που συνδέονται με τα εσνάφια και τις κοινότητες. Οι πολιτιστικοί σύλλογοι συγκροτούσαν πολιτιστικό κίνημα που δραστηριοποιούσαν την τοπική κοινωνία, την ένωναν και τη «δίδασκαν» ιστορία, παράδοση, πολιτισμό. Σε δύσκολες εποχές ( πχ Μακεδονικός και Θρακικός αγώνας αρχών 20ου αι.) είχαν εθνικό χαρακτήρα.
Θα έλεγα ότι το πολιτιστικό κίνημα είναι κατά βάση ψυχαγωγία και όχι διασκέδαση. Ήταν δράση, συμμετοχή και παραγωγή. Όχι like και κατανάλωση – συχνά υπερκατανάλωση.
Όταν λέω like έχω στο μυαλό μου αυτούς/αυτές που αρκούνται στο να δώσουν τη συγκατάθεσή τους, τον έπαινό τους, μονολεκτικά ή με εγκωμιαστικά σχόλια – πέραν τούτου όμως ουδέν. Παλιά – προ διαδικτύου – άκουγες «το διάβασα μετά στην εφημερίδα – θα ερχόμουν αν το ήξερα». Τώρα ούτε αυτό δε γίνεται.
