Ο χρόνος σταματά – θαρρείς πως είναι Παραμονή Πρωτοχρονιάς, αλλά φαίνεται να μην έχει σημασία.
Και θαρρείς πως κι ο γέρος (ή μήπως όχι;) έχει κι αυτός χαθεί στην κοσμική συγκυρία που τον έφερε να σέρνει την περπατησιά του στο παγωμένο σκοτάδι.
Τα βήματα αργά, σε δρόμους υπόσκαφους από αδιαφορία περισσή και υποκρισία τόση ώστε να εξαντλείται σε ένα νεύμα συμπόνοιας, έτσι, στα κλεφτά, από υποχρέωση, πίσω από τα παραθυρόφυλλα που σφραγίζονται ερμητικά.
Η φτώχεια διαχρονική, η καταφρόνια ακόμη πιο βαθιά ριζωμένη στη ματαιοδοξία του σήμερα.
Η ελπίδα σιγοκαίει, φωλιάζει πάντα εκεί που δεν την βλέπει εύκολα κανείς με την πρώτη ματιά. Θέλει υπομονή κι εμπειρία, πίστη και πραότητα.
Αγωγός της η παιδική ψυχή, που λαχταράει ν΄ αφήσει το βάρος του κόσμου τούτου που την απειλεί – το διαισθάνεται κι ας δεν το έχει ζήσει ακόμη.
Ένα πρόσωπο καθαρό ξεπλένει όλη την ανθρώπινη αμαρτία.
Κι η ανταπόδοση είναι που ξεπερνά τα μέτρα της ανάγκης, αυτή που σου θυμίζει ότι η ελπίδα σου είναι ο άλλος, αυτός ο φτωχός, ο ταπεινός άλλος.
Που ενίοτε μπορεί να είναι και ο Άγιος Βασίλειος.
Στα όνειρα ή στην πραγματικότητα – διαλέξτε μετά τη συγκλονιστική ματιά των συντελεστών του οπτικού και ηχητικού ποιήματος “A taste of Christmas”.
Τους ευγνωμονούμε που μέσα σε εκατόν τριάντα δευτερόλεπτα συμπύκνωσαν σε μια μοναδική συνταγή υψηλή αισθητική, τέχνη απαράμιλλη, αγάπη για δουλειά, πάθος προβολή του τόπου – κι όλα καταθέτοντας ψυχή κυνηγημένη από τον αμείλικτο χρόνο των περιορισμών της πανδημίας.
Τους ευγνωμονούμε που μας αιχμαλώτισαν μέσα σε τούτο το διαμάντι πέρα από το συμβατικό ορίζοντα και μας απογείωσαν χαρίζοντάς μας σε καιρούς παγερούς δάκρυ και ζεστασιά που διαρκεί.
Βασίλης Παπαδόπουλος
