Δευτέρα βράδυ και μόλις διάβασα – και άκουσα- ότι « Ο Έλληνας πρωθυπουργός ενημέρωσε τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ. Μισέλ για τη νέα παράνομη τουρκική NAVTEX για έρευνες νοτίως του Καστελλόριζου», ότι του επισήμανε πως «θα θέσει στη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 15ης-16ης Οκτωβρίου τη νέα αυτή μονομερή ενέργεια» και ότι την αποκάλεσε « σοβαρή κλιμάκωση από την πλευρά της Τουρκίας».
Λίγο αργότερα, ο κ. Πέτσας είπε ότι « ο Έλληνας πρωθυπουργός αναμένεται να πάρει και άλλες πρωτοβουλίες τις επόμενες ημέρες προκειμένου να αναδειχθεί η τουρκική προκλητικότητα τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο».
Δεν ξέρω βέβαια τι τού απάντησε ο κ. Μισέλ, ούτε αν τις επόμενες ώρες ή μέρες θα πληροφορηθούμε επακριβώς για το ποια ήταν η στάση του προέδρου, αφού σε τέτοια γεγονότα που ένας πρωθυπουργός αναγκάζεται να επικοινωνήσει εκτάκτως με το Ευρωπαικό Συμβούλιο χρησιμοποιώντας «σκληρά σοβαρές» λέξεις , η διεθνής διπλωματία περιορίζεται σε …. διπλωματικές ανακοινώσεις.
Το ότι η κατάσταση είναι – ή τουλάχιστον φαντάζει- σοβαρή είναι αυταπόδεικτο. Αλλά ουδέποτε φιλοδόξησα να αποκτήσω φήμη «Έγκυρου Αναλυτού Διεθνών Καταστάσεων» και να βγαίνω στα κανάλια να μιλήσω για πράγματα που ξεφεύγουν από τις συμβατικές δυνατότητες γνώσης «εσωτερικών πληροφοριών» τις οποίες ισχυρίζονται ότι έχουν αυτοί που το επιχειρούν. Ελπίζω αυτοί που το κάνουν – και ιδίως ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του- να γνωρίζουν επακριβώς τι σημαίνει «σοβαρή κλιμάκωση» και τι ακριβώς την ακολουθεί ως «άλλες πρωτοβουλίες» όπως είπε ο κ.Πέτσας.
Παρά το γεγονός ότι ποτέ μου, στα τριάντα και βάλε χρόνια που ασχολούμαι και με τα γεωοπολιτικά ζητήματα της περιοχής μας, δεν συμπάθησα τον ΡετζέπΤαγίπΕρντογάν, τα τελευταία 7-8 χρόνια προσπάθησα πολύ σκληρά να καταλάβω, όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα, τι ακριβώς «ζόρι τραβάει» και μέχρι ποιο σημείο μεγαλοιδεατισμού θα προλάβει να φτάσει. Και το έκανα βάζοντας στη θέση του διάφορους ηγέτες- δικτάτορες της εποχής μας που έκαναν αυτό που «γουστάριζαν» αλλά δεν τούς βγήκε σε καλό. Όπως ο Τίτο, ο Μιλόσεβιτς, ο Καντάφι, ο Σαντάμ , ακόμα και – παλαιότερα- ο παρανοικός Χίτλερ.
Και φυσικά, σε όλες τις περιπτώσεις, κατέληγα στο ίδιο συμπέρασμα: Ο ισχυρός μεγαλοιδεατισμός , η μεγαλομανία, η εσωτερική σκληρότητα και η υπέρμετρη φιλοδοξία οδηγεί στην καταστροφή. Ακόμα και στην περίπτωση του Τίτο που ο όραμά του για μια μεγάλη και κραταιά Γιουγκοσλαβία κατέρρευσε αμέσως μετά τον θάνατό του. Αλλά και στην περίπτωση του Μπρέζνιεφ που απέτυχε να καταλάβει ότι οι καιροί είχαν αλλάξει κι ο ίδιος δεν κατάφερε αυτό (την «περεστρόικα» δηλαδή) που ένας πολύ κατώτερός του ηγέτης,ο Γκορμπατσόφ το έκανε ταχύτατα πράξη, άσχετα που ο ίδιος κατάντησε κάποια στιγμή να ….διαφημίζει την PizzaHut και την LuisVuitton.
Δεν θέλω να πολυλογώ αναφέροντας πράγματα, λόγια, ενέργειες, αποφάσεις που τα ξέρετε. Η απομόνωση της Τουρκίας του Ερντογάν είναι γεγονός. Όπως σχολιάζει το CNN, «ο ίδιος έχει προκαλέσει τη μήνι ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Γαλλία, η Ελλάδα και η Κύπρος με τις επιθετικές, προκλητικές κινήσεις του στην ανατολική Μεσόγειο, ενώ η τουρκική οικονομία καταρρέει – λόγω και της πανδημίας – και νέα εμπόδια εμφανίζονται στα σχέδιά του και περιορίζουν την ικανότητά του να βγάλει την Τουρκία από την εντεινόμενη διεθνή της απομόνωση».
Μέσα σ ‘όλη αυτή την κατάσταση, είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι τα σχέδιά του μπορεί να έχουν – έστω και κατ’ ελάχιστο- κάποιαν επιτυχία. Και καλά θα έκανε μα αλλάξει «ρότα» και να προσπαθήσει τουλάχιστον να ισχυροποιήσει τη θέση του στο εσωτερικό της χώρας του. Όσοι δεν το έκαναν και, κόντρα στη συγκυρία, τράβηξαν μπροστά με τους σχεδιασμούς τους, δεν είχαν «καλά στερνά».
