Του Δημήτρη Γκαγκαλίδη
Οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι και το πρωί πηγαίναμε για το σχολείο περνώντας απ’ την λιθόστρωτη οδό Μιαούλη. Λίγη ώρα μετά ο κυρ Παναγιώτης -ο μανάβης- φώναζε για την πραμάτεια του : Πιπεριές, ντομάτες, μπάμιες…..φορτωμένα στο κάρο με το άλογο, που στην συνέχεια έγινε DATSUN, με χρήση …μεγαφώνου !
Οι νοικοκυρές μόλις είχαν τελειώσει το σκούπισμα. Μ’ αυτές τις παλιές ψάθινες σκούπες και τα τενεκεδένια φαράσια. Αυτές που έπρεπε να σκύψεις και να κουραστείς για να λαμποκοπήσει το σπίτι. Κι όταν τελείωναν μ’ αυτό σκούπιζαν κι έξω απ’ την αυλόπορτα, στο δρόμο.Κάπου προς το μεσημέρι ερχόταν με το τρίκυκλο μοτοσακό ο κυρ Τάσος ο ψαράς. Το «τροπάριο» ήταν κάθε φορά το ίδιο : «έχω σαφρίδια και γαύρο…..».
Τότε ήταν που ερχόμενοι απ’ το σχολείο, μας έστελναν για ψωμί στον κυρ Δημητράκη Δοβρίδη, που άπλωνε τις «πλάκες» και τις «φόρμες» στον μεγάλο ξύλινο πάγκο. Είχε κι ένα μεγάλο μαχαίρι για τους «μπεκιάρηδες» και τις γριές που αγόραζαν μισό ψωμί.Το απόγευμα παίζαμε στο «παλιόσπιτο», ένα ερειπωμένο μισόσπιτο στη Λυγδών και Κεσσάνης γωνία. Εκεί φτιάχναμε «φωλιές», εκεί παίζαμε καμπόυδες κι ινδιάνοι, εκεί κρυβόμασταν στο κρυφτό.
Η γειτονιά είχε πολλά παιδιά και γινόταν περισσότερα, όταν καλοκαίριαζε κι ερχόταν από παντού. Η τηλεόραση δεν μας ένοιαζε κι οι ελληνικές σειρές συγκινούσαν μόνο την κυρ Άννα που παρακολουθούσε ανελλιπώς τον «Μεθοριακό Σταθμό» περιμένοντας τον κυρ Αναστάση να γυρίσει απ’ το περιβόλι με το ποδήλατο…
