«ΠΩΣ ΚΑΡΠΟΦΟΡΟΥΝ»…
Ο σπόρος ήταν ο ίδιος, αλλά όμως έπεσε σε διαφορετικά μέρη. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό. Έπεσε στο δρόμο και τον πάτησαν οι διαβάτες, τον έφαγαν τα πουλιά. Έπεσε σε μια περιοχή πετρώδη, πήγε λίγο να φυτρώσει, όμως σύντομα μαράζωσε, ξεράθηκε, γιατί δεν είχε υγρασία. Έπεσε σε μέρος γεμάτο αγκάθια και μόλις βλάστησε, τον έπνιξαν. Ευτυχώς όμως ένα μέρος του σπόρου έπεσε σε γη μαλακή, φρεσκοσκαμμένη και εύφορη. Αναπτύχθηκε και έφερε καρπό πολύ, εκατό φορές περισσότερο. «Ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού», εξήγησε ο Κύριος στους μαθητές Του. Και η γη είναι οι ψυχές των ανθρώπων.
Και αφού ερμήνευσε αναλυτικά το νόημα της παραβολής κατέληξε: «Ο σπόρος που έπεσε σε καλό έδαφος είναι όσοι με καρδιά καλή και αγαθή ακούουν το λόγο, τον δέχονται και καρποφορούν με υπομονή». Από αυτά τα δυό, «κατέχουσι και καρποφορούσιν εν υπομονή» εξαρτάται η γόνιμη χριστιανική ζωή.
Σε μια εποχή που μας κατακλύζουν ειδήσεις, ιδέες, αναγγελίες, προτροπές, που όλο ακούμε και όλο ξεχνάμε, έχει ιδιαίτερη σημασία να μην «ακούμε» απλώς το λόγο του Θεού, αλλά να τον «κατέχουμε». Έχουμε ανάγκη όχι από λόγια, αλλά από Λόγο.
Δεν καρποφορεί όμως από τη μια μέρα στην άλλη ο σπόρος. Μυστικά ανοίγει στο βάθος της γης ρίζες, απαλά σηκώνει το χώμα, σιωπηλά αναπτύσσεται και μεγαλώνει. Κι ο λόγος του Θεού ακολουθεί συχνά τον ίδιο δρόμο στις ψυχές. Σιγά – σιγά παρουσιάζει τις δυνάμεις του, βυθίζει τις ρίζες του στη ζωή μας, δίνει τους καρπούς του.
Μερικοί ανυπόμονοι παραπονούνται λέγοντας: «Τόσο καιρό μελετώ την Αγία Γραφή, πηγαίνω στην Εκκλησία, ακούω κηρύγματα, όμως δε βλέπω και πολλή προκοπή». Ποτέ δεν πηγαίνει άδικα ο πνευματικός κόπος. Ας μην απογοητευόμαστε που δε βλέπουμε πάντοτε άμεσα αποτελέσματα.
Ας μην ανησυχούμε. Παρά τα εμπόδια και τις δυσκολίες που εμφανίζονται ας προσπαθήσουμε να καρποφορούμε εν υπομονή. Και θα μεστώνει σιγά σιγά ο καρπός χωρίς ίσως να το καταλαβαίνουμε και εμείς οι ίδιοι. Πιθανόν η ψυχή μας να παρουσιάζει περιοχές πετρώδεις, να θυμίζει χιλιοπατημένους δρόμους, να έχει αγκάθια φουντωμένα. Ας μη μας απογοητεύει αυτό. Με την συστηματική προσπάθεια τ ἀγκάθια ξεριζώνονται. Με το όργωμα και η σκληρή γη μαλακώνει. Μόνο ας ξαναρχίσουμε, αποφασιστικά, με ορθάνοικτα τα αυτιά, αυξημένη ευαισθησία, ταπείνωση και πνεύμα μαθητείας. Ο καλός Σποριάς, ο Χριστός κάθε τόσο έρχεται στο χωράφι της ψυχής μας να εμπιστευθεί τον πολύτιμο σπόρο Του. Ας Του προσφέρουμε «γην καλήν και αγαθήν».
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΞΑΝΘΗΣ
