Του Δημήτρη Γκαγκαλίδη
Την Κυριακή είχαμε συνήθως κοτόπουλο, που φτιαχνόταν δυο φαγητά : σούπα και ψητό, για να χορτάσει η οικογένεια και να υπάρχει ποικιλία. Όταν ερχόταν η ώρα για το “ξεκοκάλισμα” ψάχναμε το διχαλωτό κόκαλο του “γιάντες”.
Το πιάναμε απ’ τις δυο πλευρές και το σπάζαμε, φωνάζοντας : Γιάντες !…και το παιχνίδι άρχιζε : Δεν πρέπει να παίρναμε τίποτα απ’ τον άλλο χωρίς να λέγαμε : “το ξέρω” ή “το θυμάμαι”.Η ώρα περνούσε και κάποιος απ’ τους δυο ξεχνιόταν και χαλάρωνε, οπότε έπεφτε στην παγίδα και δεχόταν κάποιο αντικείμενο. Γιάντες ! έλεγε ο άλλος και κέρδιζε. Το στοίχημα δεν είχε τόσο σημασία, όσο…η φάση !
