Του Δημήτρη Γκαγκαλίδη
…Όταν φτάναμε ο αέρας μύριζε θάλασσα. Δίχως ομπρέλα, καρέκλες και καφέδες στο χέρι. Μόνο πετσέτες και καμιά πρόχειρη ψάθα. Ακόμη πιο ωραία όταν “πιάναμε” κάποιο βραχάκι, απ’ αυτά που ήταν στα ρηχά, δίπλα στην ακτή.
Μπαίναμε στη θάλασσα φορώντας σωσίβια. Κάτι χρωματιστά για τα παιδιά και κατάμαυρα για τους μεγάλους, σαν ρόδες αυτοκινήτου.
Η καλύτερη στιγμή ήταν μετά το μπάνιο που η μαμά μας έδινε ψωμί, ντομάτα και τυρί. Όταν η παρέα ήταν μεγαλύτερη καταλήγαμε στο “τουριστικό” (βλ. φωτο) που θύμιζε κάτι από Ελληνική ταινία….”
