Του Δημήτρη Γκαγκαλίδη
Κι εκεί που το ταξίδι γινόταν κουραστικό,… να και φαίνονταν η θάλασσα. Επιτέλους τελειώσαν οι στροφές στα χωριά του Παγγαίου. Το μαρτυρούσε κι ο “Λέων” της Αμφίπολης, που περάσαμε πριν λίγο.
Στο λεωφορείο της γραμμής Ξάνθη – Θεσσαλονίκη επικρατούσε μια ….”διακριτική κινητικότητα”. Ίσως ανακούφιση. Δεν ήταν και λίγο. Μετά από 2 ώρες ταξίδι, ήταν στιγμή για διάλειμμα. Αποβίβαση επιβατών…..Άλλος θα έτρωγε. Άλλος θα έκανε τσιγάρο. Άλλος δεν έβλεπε την ώρα για τουαλέτα. Το σημείο λεγόταν “Κυανή Ακτή” κι ήταν “Σερραική γη”, τμήμα της μικρής εδαφικής πρόσβασης των Σερραίων για τα μπάνια τους.
Μέσα στο “ζυθεστιατόριο” ξεχώριζε ο γυάλινος πάγκος, ωσάν εκθεσιακός χώρος. Φιλοξενούσε τα φαγητά στις “προθήκες” του. Λαδερά, ζουμερά, λαχταριστά και νόστιμα. Δίπλα η ταμπέλα έγραφε περήφανα : “Κάθε εκάστη πατσάς”, μάλλον για τους οδηγούς των φορτηγών που το λάτρευαν.
Εμείς οι ταξιδιώτες τρώγαμε βιαστικά και πίναμε τον καφέ μας. Το μάτι μερικών “έπεφτε” πάντα στον οδηγό μας, ως γνήσιοι απόγονοι των απανταχού “σοφών σχολιαστών” …λέγοντας στους διπλανούς : “τυχερός ο οδηγός….τζάμπα θα φάει πάλι σήμερα..” !!
