Του Δημήτρη Γκαγκαλίδη
Ήταν η “ατραξιόν” του καλοκαιριού. Όλοι το περίμεναν. Φυσικά και δεν ήταν μόνο το κινηματογραφικό έργο που παιζόταν, αλλά όλο το “πακέτο” του θερινού σινεμά. Το βραδινό αεράκι, τα λουλούδια στην πλαϊνή αυλή, η μαγική ατμόσφαιρα.
Η δική μας γενιά πρόλαβε τα “ΟΛΥΜΠΙΑ”, αλλά θυμάμαι μικρός την “ΡΕΜΒΗ” (μετά τη γέφυρα Σαμακώβ), αλλά και τα καλοκαιρινά “ΗΛΥΣΙΑ”.Οι παλαιότεροι “σινεφίλ” απολάμβαναν περισσότερο ποιοτικά έργα, μεγάλων δημιουργών και συνήθως αριστοτεχνικών βιβλίων που μεταφέρονταν στο πανί.
Πληροφοριακά σήμερα λειτουργούν θερινά σινεμά με “κλασσικά έργα” (κυρίως Ευρωπαϊκού κινηματογράφου) σε Καβάλα (“Ζέφυρος”) και Αλεξανδρούπολη (“Απόλλων”), ενώ μεγάλη επιτυχία σημειώνει στις μεγαλουπόλεις η κίνηση “Θερινό σινεμά στις ταράτσες”…..
