Του Δημήτρη Γκαγκαλίδη
…Η Πρωτομαγιά και το Πάσχα ήταν μέρες του χρόνου που βγαίναμε στην εξοχή. Πράγματι γιόρταζε η φύση. Το καταλάβαινες, όντως. Δεν μας έπιαναν αλλεργίες και σκόνη. Ούτε πασχίζαμε να έχουμε καθαρά ρούχα. Δεδομένο ότι θα λερωθούμε. Δυο ήταν οι αγαπημένοι προορισμοί και φυσικά πηγαίναμε με τα πόδια.
Το πρώτο μέρος ήταν τα “Αμπελάκια” προς τα Κιμμέρια, το παλιό Γηροκομείο και απ’ την άλλη μεριά των σιδηροδρομικών γραμμών (σημερινός χώρος ΔΠΘ). Το δεύτερο ήταν ο “Τεκές”, στο γνωστό για την εποχή άλσος Ευμοίρου.Ξεκινούσαμε κουβαλώντας ο καθένας κι από κάτι. Κουβέρτα για να στρώσουμε, ραδιόφωνο, τάπερ με σαλάτες και φαγητά, λιγοστά κρέατα για ψήσιμο.
Οι μικρότεροι συνήθως τις μπάλες, τα φρούτα, τον μουσαμά για τραπεζομάντηλο. Δεν πηγαίναμε απ’ τον κεντρικό δρόμο. Θυμάμαι μονοπάτια, ανάμεσα σε σπίτια, αυλές και βιοτεχνίες χωρίς φράκτες και σύνορα.
Γεμάτες με “μαγιάτικα” πολύχρωμα λουλούδια. Απ΄ αυτά που πλέκανε αργότερα στεφάνια κι έβαζαν στο κεφάλι οι γυναίκες……
“(φωτο από δημοσίευση στο Εύμοιρο του Μάνου Ξανθόπουλου)
