Του Δημήτρη Γκαγκαλίδη
Πρώτα βλέπαμε “τι παίζει”, απ’ τις πινακίδες που υπήρχαν μπροστά στην σημερινή Δημοτική πινακοθήκη. Ταμπέλες με τα “επίκαιρα” έργα είχε ακόμη στη γωνία Βασ. Σοφίας με Μαυρομιχάλη (για τα “Ολύμπια”), στην Κονίτσης, μπροστά στην “Tango” (για τα Τιτάνια), αλλά και απέναντι, στην Εμπορική Λέσχη, δίπλα στο περίπτερο.
Όσο για τις ακατάλληλες ταινίες του “Όσκαρ” αυτές διαφημίζονταν στην αρχή της οδού Ηρώων, δίπλα στην τότε πιάτσα των ταξί, με τα απαραίτητα αυτοκόλλητα “αστεράκια” στα επίμαχα γυναικεία σημεία. Οι Ξανθιώτες πήγαιναν κινηματογράφο και μάλιστα η πόλη διέθετε πολλές επιλογές (Rex, Άλφα).
Στα “Νέα Ηλύσια” εντύπωση έκανε τόσο το παραδοσιακό επιβλητικό κτίριο, όσο και η μεγάλη αίθουσα προβολής, με λιτό και σπαρτιάτικο διάκοσμο. Καράτε και γουέστερν είχαν την τιμητική τους, με τους Bad Spencer και Terrens Hill να ρίχνουν πολύ ξύλο και να δίνουν γέλιο. Αργότερα ήρθαν και τα “πιο σύγχρονα” έργα.
Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι τουλάχιστον για 1 ώρα μετά τη λήξη της ταινίας, όλοι αισθανόμασταν ότι ήμασταν “Ράμπο”, Μπρους Λη, “Ρόκυ” κι ότι άλλο βλέπαμε…
