Είχαμε όνειρα, ο αξέχαστος Γιώργος, ο Μιχάλης, ο Αντώνης, εγώ. Πάνε δέκα κοντά χρόνια. Αργότερα ο Θάνος, ο Στέλιος, ο Τριαντάφυλλος. Για μια πόλη ονείρων. Πολλοί και πολλές μάς συνέδραμαν, μας βοηθούσαν, μας διόρθωναν με λόγους και πράξεις…
Ένα όνειρο, που σε χώρες του εξωτερικού μα και σε πόλεις της πατρίδας μας, μικρές και μεγάλες, διαδίδεται και φουντώνει είναι οι υπαίθριες βιβλιοθήκες. Παίρνεις και δίνεις βιβλία, ελεύθερα.
Εμείς την ονομάσαμε Φωλιά ΒΙβλίου και τη βάλαμε κοντά στο δημαρχείο της πλατείας, για να ρίχνουν κανένα μάτι κι από το Δήμο. Δεν ήταν όλα, τούτα τα χρόνια, εύκολα τα πράγματα. Η Φωλιά είχε βιβλία, βάζαμε κι άλλα – ο Μιχάλης το φρόντιζε συχνά. Κάποιοι έσκιζαν, έσπαζαν, αλλά προχωρούσαμε.
΄Ωσπου μια μέρα έφυγε από τη θέση της η Φωλιά Βιβλίου, πέταξε μακριά και μετά την πέταξαν, σαν σκουπίδι.
Νομίζω ότι ο φίλος δήμαρχος αγνοεί το θέμα. Ας κάνει τον κόπο να το δει. Θα ήμουν και θα ήμαστε πολύ χαρούμενοι αν ο Δήμος υιοθετούσε αυτή τη Φωλιά Βιβλίου. Και αν πάλι θέλει, είμαστε έτοιμοι και για άλλες φωλιές.
Στις φωλιές μεγαλώνουν πελαργοί, περιστέρια, αετοί και γεμίζουν την πόλη με ομορφιά, ειρήνη, δύναμη…
Θανάσης Μουσόπουλος
Συντονιστής Δικτύου Λόγου και Πράξης – 4/2/20Περιοχή συνημμένων
