Του Δημήτρη Γκαγκαλίδη
“…Δυο πράγματα μου άρεσαν στο παλιό κουρείο της πλατείας όταν πηγαίναμε : Το πρώτο ήταν που έβλεπα από τη θέση της αναμονής, όταν κάποιος ξυρίζονταν. Με την ιεροτελεστία της σαπουνάδας, της κοφτερής φαλτσέτας, της ζεστής πετσέτας και στο τέλος του after save που για χάρη του μοσχομύριζε το κουρείο. Το άλλο εντυπωσιακό ήταν που ο Γιάννης -ο κουρέας- μιλούσε τους πάντες μέσα από τον μεγάλο καθρέφτη και δεν χρειαζόταν να γυρίζει προς τον καθένα.
Λες κι έλεγε τα λόγια του παίζοντας στο θέατρο !Τα πάντα ήταν όμορφα και τακτοποιημένα με νοικοκυροσύνη στο κουρείο. Την μια πολυθρόνα είχε ο Γιάννης και την άλλη ο Νίκος. Από τις μεγάλες τζαμαρίες χαζεύαμε την κίνηση της πλατείας. Η παράδοση ήθελε να μυεί ο πατέρας τον γιο και να καμαρώνει στο πέρασμα του χρόνου…”
