του Δημήτρη Γκαγκαλίδη
Λες και ήταν κάποτε τα δικά τους Χριστούγεννα. Εντελώς διαφορετικά απ’ τα σημερινά. Βγαλμένα απ’ το τελευταίο συρτάρι της μνήμης. Οι γυναίκες ετοιμάζονταν για την εκκλησία… τελετουργικά. Είχαν μια περίεργη έξαψη. Στην αρχή -από βραδύς- ζέσταιναν νερό για να κάνουν μπάνιο. Έλουζαν τα μαλλιά τους και έβαζαν ρόλεϊ, για να μοιάζουν σχεδόν εξωγήινες. Αυτές όμως κυκλοφορούσαν με άνεση.
Έκαναν οπωσδήποτε νηστεία. Ήταν για αυτές “φόρος τιμής” του σώματος που έπρεπε να καταθέσουν. Τις θυμάμαι να φεύγουν για την εκκλησία. Φορούσαν τα καλά τους. Συνήθως με ταγιέρ και καινούργια παπούτσια. Που μπορεί να τις “χτύπαγαν” αλλά δεν τους ένοιαζε. Με το κεφάλι όμως κάτω και γρήγορο περπάτημα.Τις θυμάμαι να έχουν κατάνυξη. Να πέφτουν στα γόνατα ακούγοντας “τα Σα εκ των Σων”…”Κατέγραφαν” την κάθε άφιξη ατόμου στην εκκλησία. Μετρούσαν παρουσίες, κατέγραφαν απουσίες. Μερικές ήξεραν και έλεγαν τα λόγια πριν τον ψάλτη. Σαν καλές μαθήτριες που θέλουν να δείξουν ότι ξέρουν το μάθημα.
Τα προλάβαιναν όλα. Σπίτι, φαγητό, νοικοκυριό, παιδιά και συζύγους. Δεν ήξερες αν η ζωή κι ο χρόνος που ζούσαν όντως τους έφτανε. Αν το λάθος και το σωστό ήταν τότε ή τώρα. Οι γυναίκες των “χθεσινών” Χριστουγέννων…που δεν θα βγουν ποτέ από τη ζωή μας
(φωτο από δημοσίευση της Δέσποινας Μουσαφίρη)
