Μέρα με τη μέρα έρχονται ολοένα πιο κοντά οι πολυπόθητες μέρες των Γιορτών.
Το ανθρώπινο Γένος μέσα από τον ορυμαγμό όσων βιώνει σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης ατενίζει στη γέννηση του Θεάνθρωπου, την έλευση του Νέου Έτους, τον Καθαγιασμό των Υδάτων, πλείστων όσων μας γεμίζουν δύναμη για τη συνέχεια της ζωής.
Οι πόλεις, τα δημοτικά διαμερίσματα στολίζονται, φωταγωγούνται.
Δημιουργείται το μικροκλίμα που θα μας εισαγάγει στο ευρύτερο που δεν είναι άλλο από τη γαλήνη της ψυχής μας.
Αν ακόμα και τις μέρες αυτές δεν καταφέρουμε να δώσουμε χαρά στα παιδιά, να νοιώσουμε κι εμείς οι μεγάλοι παιδιά, όλα είναι άνευ περιεχομένου.
Πρώτος – πρώτος εγώ.
Ποτέ δεν αισθάνθηκα τι σημαίνει περιεχόμενο.
Το αναζητώ σε μεγαλουπόλεις του εξωτερικού, στα μακρινά εξωτικά ταξίδια που θα μου δώσουν τη χαρά αλλαγής των κλιματικών συνθηκών, μιας και θα αναζητώ καρχαρίες να με καταπιούν σε παραλίες με θερμοκρασίες 35 – 40 βαθμούς Κελσίου.
Έχω κάποια ΄΄ αρετή ΄΄ ακόμα.
Πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο, περνάω γενεές δεκατέσσερις όλους μα όλους όσους συμβαίνει να έχουν λογής – λογής αρμοδιότητες.
Άπαντες στο πυρ το εξώτερο εκτός από μένα και όλους τους κοπανατζήδες.
Εφέτος όμως κάτι δεν πάει καλά. Θα είμαι κι εγώ για τις Γιορτές στην πόλη μου την ΞΑΝΘΗ, την πόλη που γεννήθηκα και κατάγομαι.
Είδα τη νέα Δημοτική Αρχή να ανασκουμπώνεται. Να παλεύει μέσα από δράσεις να κρατήσει τον κόσμο μας εδώ.
Να μην ανταμώνουμε οι περισσότεροι στα Τρίκαλα, στην Ονειρούπολη, αλλού όπου…
Κακό αυτό αλλά…
Οι βιβλικές φωτιές στον αρκτικό κύκλο, στον Αμαζόνιο, στην Καλιφόρνια, στην Αυστραλία, οι επίσης βιβλικές πρόσφατες πλημμύρες και καταστροφές στην πατρίδα μας έκαναν το διεστραμμένο μου μυαλό μου να το…πάρει αλλιώς.
Συνέλαβα το τομάρι μου σε κάποιες ακόμα ελεγχόμενες θέσεις offside, όπως.
– Κάλεσα φίλους από τα παλιά να έρθουν στην ΞΑΝΘΗ να τους φιλοξενήσω, να τους πάω να δούνε τις ξεχωριστές ομορφιές της. Να δούνε όλα όσα μας φέρνουν κατά καιρούς πολύ ψηλά στον πλανήτη μας, στην πατρίδα μας. Δεν είναι λίγα.
– Έκανα πρόγραμμα να βρεθώ κοντά στους ανθρώπους της καθημερινότητας, του μόχθου, των στερήσεων.
– Σκέφτηκα να περάσω από κάποια ιδρύματα που ίσως βρεθώ κι εγώ τα επόμενα χρόνια, από τα επείγοντα περιστατικά του Νοσοκομείου, όπου ΄΄ βραβεύτηκα ΄΄ στο παρελθόν για υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, υπερβολική ταχύτητα.
Με οδήγησε σε κάποιους τοίχους, μα τι τοίχους. Του χάρου…στίχους.
Πάνε και τους κάνουν στα σημεία που η αδρεναλίνη από τα γκάζια σε… απογειώνει. Δεν θα το συγχωρέσω στους κτίστες ποτέ.
– Άκουσα, διάβασα, είδα φωτογραφίες από τοπία σαν το δασικό χωριό, τους βιότοπους, τη Βιστωνίδα, τα Πομακοχώρια, την Κοττάνη όπου ένας πρώην εκπαιδευτικός, ο Τζεμήλ, σε μια ταβέρνα λαογραφικό μουσείο με πρυτανεία της πομακικής κουζίνας, σαν σύγχρονος Αρχιμήδης έδωσε κίνηση με υδατόπτωση στις σούβλες.
– Άρχισα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου ο… κόπανος. Τώρα που βγαίνω στη σύνταξη. Ας είναι. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ.
Θα κάνω ακόμα κάτι. Για μένα είναι ανοσιούργημα. Τρομακτικού μεγέθους αμάρτημα. Θα κάνω κι εγώ κάτι. Δίπλα στους συμπολίτες μου, στρατευμένους από χρόνια στον εθελοντισμό, την προσφορά στο συνάνθρωπο. Με συνεπήρε αυτή η κατάσταση.
Να σας εξομολογηθώ κάτι ακόμα. Δεν το συνηθίζω.
Ο Άη – Βασίλης εμένα το δώρο μου το έφερε. Είναι ένας καθρέφτης. Στη βάση του γράφει με κεφαλαία γράμματα.
ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΒΡΙΖΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΚΟΙΤΑΞΟΥ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ: ΕΣΥ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ;
Έκανα το λάθος να κοιταχτώ κάποιες φορές. Πολλά μέτρα offside. Πολλά μέτρα.
΄΄ Στραβά να καθίσουμε, ίσια να μιλήσουμε ΄΄ το δόγμα του αείμνηστου πατέρα μου, του κυρ – Παναγιώτη.
Σε κάθε περίπτωση εφέτος Γιορτές στην ΞΑΝΘΗ με συμμετοχή.
Αξίζει η πόλη μας χωριανοί. Να είστε βέβαιοι. Ας την έχουμε σαν τα μάτια μας.
Στέλιος Αρσενίου
