Προσφάτως, άκουσα εκ νέου στις ειδήσεις για την γνωστή σε όλους μας περιβαλλοντική καταστροφή. Ένα θέμα που, πλέον, έχει καταντήσει κλισέ μετά από τα τόσα χρόνια αναφοράς του. Ρύπανση της ατμόσφαιρας και των υδάτων, φαινόμενο του θερμοκηπίου, μείωση της βιοποικιλότητας. Όλα τους γνωστά προβλήματα, μα αντίδοτο ακόμη δεν έχει βρεθεί. Όλα τους γνωστά ζητήματα που αναζητούν μια λύση, μα τίποτε δεν συγκινεί τον σύγχρονο άνθρωπο. Όλα τους γνωστά και επιστημονικά αποδεδειγμένα με πειστικά κριτήρια. Και το επεισόδιο είναι, όμως, γνωστό: απλή αναφορά τους χωρίς την συνοδεία έμπρακτων προσπαθειών για την επίλυση τους.
Να σας εκμυστηρευτώ όμως κάτι; Δεν μου κάνει εντύπωση. Δεν μου προκαλεί απορία. Δεν εκπλήσσομαι. Πάντοτε ο άνθρωπος έβρισκε πιο «σοβαρά» ζητήματα να ασχοληθεί. Πάντα η οικολογική κρίση ήταν ένα πρόβλημα που θα λυθεί από μόνο του και που κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει την κατάσταση. Πάντα ουδείς είχε την υπομονή και την όρεξη να ασχοληθεί. Γιατί άλλωστε να ασχοληθεί κανείς με τον κόσμο στον οποίο ζει; Γιατί να ασχοληθεί με το ίδιο του το σπίτι; Γιατί αυτό ακριβώς είναι η γήινη βιόσφαιρα. Το σπίτι μας. Αν και τις περισσότερες φορές το ξεχνάμε παντελώς και αδιαφορούμε για την τύχη του.
Δυστυχώς, λίγοι έχουν ειλικρινά καταλάβει το μέγεθος της επικινδυνότητας. Οι άνθρωποι ανέκαθεν χαρακτηριζόμασταν από αδιαφορία και αμέλεια, κάτι που πολλάκις έχει πληρώσει η ανθρωπότητα στην διάρκεια της ιστορίας. Καλώς ή κακώς, η φύση εκδικείται. Έχει δείξει, άλλωστε, ψήγματα της παντοδυναμίας της στο κοντινό και στο μακρινότερο παρελθόν με πυρκαγιές, πλημμύρες, κατολισθήσεις και όχι μόνο. Αυτό που οφείλει να κάνει ο καθένας από εμάς είναι απλό και δεν είναι άλλο από την επίδειξη στοιχειώδους σεβασμού προς το ταλαιπωρημένο φυσικό περιβάλλον. Όλοι μπορούμε να συμβάλουμε σε αυτό. Χωρίς δικαιολογίες. Χωρίς άλλες αναβολές και χρονικές καθυστερήσεις. Όχι επειδή «πρέπει», αλλά επειδή το θέλουμε.
Βελώνης Αθανάσιος
