Μια καταδίκη της θρησκευτικής τυπολατρείας και υποκρισίας αποτελεί η σημερινή ευαγγελική περικοπή και υπογραμμίζει την απέραντη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο και όχι για τους θεσμούς που ο ίδιος έθεσε για να οργανώσει τη ζωή του. Πολλές φορές οι θεσμοί, οι νομικές διατάξεις και οι θρησκευτικοί τύποι γίνονται φραγμοί που παγιδεύουν τον άνθρωπο και καταπνίγουν την ελευθερία του. Αυτό συνέβη με τον ιουδαϊσμό της εποχής του Χριστού, αυτό μπορεί να συμβεί και με τον χριστιανισμό κάθε εποχής, όταν οι άνθρωποι δεν θεωρούν τον τύπο σαν μέσο, αλλά σαν σκοπό.
Όποιος δεν θέλει να αποδυθεί στο δύσκολο δρόμο της αγάπης και της θυσίας, περιχαρακώνεται μέσα στον εξωτερικό θρησκευτικό τύπο. Νομίζει ότι ξεπλήρωσε τις υποχρεώσεις του απέναντι στο Θεό και στους ανθρώπους, ενώ στην πραγματικότητα βρίσκεται μακριά από τον Θεό της αγάπης, ανήκει σ’ αυτούς που λέγουν «Κύριε, Κύριε», αλλά δεν εκτελούν το θέλημά Του.
Μια τέτοια θρησκευτική υποκρισία και τυπολατρεία ξεσκεπάζει ο Χριστός. Ο αρχισυνάγωγος αγανακτεί γιατί θεράπευσε ο Χριστός μια συγκύπτουσα γυναίκα την ημέρα της αργίας του Σαββάτου. Πρόκειται για υποκρισία γιατί ο ιουδαϊσμός εύρισκε πάντοτε τρόπους να παραβαίνει την αργία του Σαββάτου για το πότισμα των ζώων η για άλλες συμβατικές εργασίες. Είναι υποκρισία όταν βρίσκει κανείς εύλογες δικαιολογίες για την δική του συμπεριφορά ενώ καταδικάζει την παρόμοια συμπεριφορά ενός άλλου. Και αποτελεί δουλεία στον τύπο όταν κλείνει κανείς τα μάτια του μπροστά στην αυτοπρόσωπη παρουσία της αγάπης του Θεού για να υπερασπισθεί το γράμμα του νόμου.
«Το γράμμα σκοτώνει, το πνεύμα ζωοποιεί» γράφει ο Απόστολος Παύλος στη Β’ προς Κορινθίους επιστολή του. Ο Θεός είναι Πνεύμα, και όπου είναι το Πνεύμα του Θεού εκεί και η ελευθερία, μας βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος, η οποία όμως δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ανεξέλεγκτη καταστρατήγηση του τύπου, αλλά ερμηνεία του με πνεύμα αγάπης, σημαίνει προτίμηση της ουσίας, όταν αυτή αχρηστεύεται και καταστρέφεται από τον τύπο, σημαίνει ακόμη προβάδισμα του νομοθέτου έναντι του νόμου.
Ο Θεός από αγάπη για τον άνθρωπο και με σκοπό τη σωτηρία του έθεσε μέσα στην ιστορία ορισμένους θεσμούς. Όταν ο Υιός του Θεού θυσιάστηκε πάνω στο σταυρό, δεν το έκανε για τη διάσωση των θεσμών αυτών αλλά για τη λύτρωση του ίδιου του ανθρώπου, ακόμη κι από τους θεσμούς που η αδυναμία και αμαρτία μετέβαλαν σε παγίδες θανάτου.
«Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο» συνοψίζει το μήνυμα της σημερινής περικοπής.
