Με αγωνία, άγχος, προσμονή, κατά καιρούς απογοήτευση, νέες προσδοκίες, υπομονή αλλά και στεναχώρια παρακολουθούν οι πολίτες – κι εγώ μαζί- τις προσπάθειες και τις ενέργειες και τις δηλώσεις και τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Οι προσπάθειες της νέας – ακόμη- κυβέρνησης φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού αλλά τα αποτελέσματά τους είναι σε αρκετές περιπτώσεις δυσδιάκριτα.
Θα πω δυο κουβέντες που εκπηγάζουν από τις εμπειρίες μου: Δεν είναι εύκολη δουλειά να συμμαζέψεις ένα ασυμμάζευτο κράτος, μια Δημόσια Διοίκηση που καρκινοβατούσε, όλες αυτές τις συσσωρευμένες εκκρεμότητες και –κυρίως- να φέρεις σε ισορροπία μια νοοτροπία βαθιά ριζωμένη στα κύτταρα ενός ολόκληρου λαού. Τη νοοτροπία του « δεν βαριέσαι, κάποιος άλλος ας το κάνει, γι αυτό έχουμε κυβέρνηση κι εγώ τι θέλεις να κάνω;». Τη συνήθεια τού να γκρινιάζουμε σχεδόν αμέσως όταν τα «στραβά» δεν αλλάζουν αμέσως. Την απροθυμία του να περιμένουμε να ωριμάσουν καταστάσεις ώστε να αποδώσουν οι ενέργειες και οι πρωτοβουλίες. Την ευκολία με την οποία αφορίζουμε και ζητάμε «κεφαλές επί πίνακι» επειδή δεν έγιναν όλα όσα μας αφορούν σε χρόνο μηδέν.
Επειδή ανήκω κι εγώ στους «γκρινιάρηδες» και τους «περίεργους» και τους «απαιτητικούς», επιτρέψτε μου, κάνοντας και μιαν αυστηρή αυτοκριτική, να διαπιστώσω ότι είμαστε λίγο άδικοι απέναντι στη νέα κυβέρνηση στην οποία με μεγάλη ευκολία αποδίδουμε ευθύνες που δεν της ανήκουν και από την οποία απαιτούμε θαύματα. Κι εγώ κάπως έτσι σκέπτομαι μερικές φορές και μετά…. το μετανιώνω. Βρισκόμαστε σε μια πραγματικά πολύ δύσκολη περίοδο η οποία διαδέχεται μιαν αμέσως προηγούμενη πολύ δύσκολη περίοδο της οποίας τα «πτώματα» δεν μαζεύτηκαν και αφέθηκαν να «σαπίζουν» στους δρόμους.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η νέα κυβέρνηση έχει κι αυτή τις ευθύνες και τις αδυναμίες της ενώ πολλές αποφάσεις ή επιλογές της ήταν αγχώδεις και βιαστικές, κυρίως γιατί δόθηκαν υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις που δεν έπρεπε να δοθούν τόσο αφειδώς. Η κρίση του 2010-2015 και η όξυνση της κρίσης του 2015-2019, μια σειρά δηλαδή ξεχωριστών κρίσεων που ανεξαρτήτως ευθυνών χτύπησαν τον ίδιο λαό, την ίδια χώρα μέσα σε μια δεκαετία, από το «Λεφτά υπάρχουνε» ως τη «Συμφωνία των Πρεσπών» ήταν μια θύελλα. Και οι επιπτώσεις μιας δεκαετούς θύελλας δεν αποκαθίστανται σε λίγους μήνες σε μια χώρα που έχει εχθρούς και αντιμετωπίζει «επιθέσεις» όπου κι αν κοιτάξεις. Μια τεράστια καταστροφή δεν αντιμετωπίζεται μόνο από καλή διάθεση – όσο καλή κι αν είναι.
Και μέσα στο δικό μας άγχος, τη δικιά μας «φτώχια», τη δικιά μας αγωνία, τη δικιά μας «δυστυχία» , αποδίδουμε ευθύνες σε όποιον βρίσκουμε μπροστά μας. Και μετά, τέσσερις μήνες αργότερα, αρχίζουμε να αντιδρούμε και να δυσπιστούμε. Και -αναφέρω απλώς πρόχειρα-διαβάζουμε ή ακούμε:
- Μητσοτάκης: Υπερπλεόνασμα στο τέλος της χρονιάς που θα πάει στους αδύναμους
- Πέτσας: Στο νέο φορολογικό νομοσχέδιο εντάσσουμε μέτρα αναθέρμανσης της οικονομίας
- Βελτιώσεις στην εθνική σύνταξη εξετάζει το υπουργείο Εργασίας.
- Βελτιώθηκε το κλίμα στην Ελλάδα για την προσέλκυση επενδύσεων.
- Κίνα: Επεκτείνουμε την κλίμακα των επενδύσεων στην Ελλάδα
- ΕΣΠΑ: Προστίθενται €3 εκατ. στη δράση για τις εξαγωγικές επιχειρήσει.
- Μητσοτάκης: Τελειώνουμε με τις γιάφκες των μπαχαλάκηδων στα πανεπιστήμια.
- Παυλόπουλος: Η συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στους πρόσφυγες δεν θα μείνει χωρίς κυρώσεις.
- ΕΛ.ΑΣ. για ΑΣΟΕΕ : Υπήρχε «επιχειρησιακό στρατηγείο» στο υπόγειο.
- Καραμανλής: Παρέχουμε κίνητρα για οδική ασφάλεια και «καθαρά» αυτοκίνητα
Μια γρήγορη σταχυολόγηση των τελευταίων 24ώρων. Και ξέρετε κάτι; Είμαστε πλέον κακόπιστα προκατειλημμένοι και δεν πιστεύουμε τίποτα.
Είμαστε υπερβολικοί. Και βάζω μέσα και τον εαυτό μου. Έχω πολλά ερωτήματα, πικρίες, αντιρρήσεις. Αλλά περιμένω. Θέλει υπομονή η κατάσταση. Έλεγχος και κριτική λαθών και αστοχιών ναι. Μηδενισμός όχι.
