Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Η σκληρή πραγματικότητα της οργανικής και εκτελεστικής μας αναποτελεσματικότητας, μάς αποκαλύπτεται με γοργούς ρυθμούς και μας προσκαλεί – και προκαλεί- να ξεφύγουμε επιτέλους, μιας και δια παντός , από τη ράθυμη στάση μιας απλής παρακολούθησης των τεκταινομένων αφού κάπως έτσι – θυμάμαι- ότι ζούμε καμιά πενηνταριά χρόνια.
Θεωρώντας το αυτονόητο ως γεγονός, μας έδερνε μαύρη έκπληξη κάθε φορά που συνέβαινε στην κοινωνία μας, στη χώρα μας μια τραγωδία, μια καταστροφή, μια αναπάντεχη βολή εναντίον της κανονικότητάς μας, αγανακτούσαμε, φωνάζαμε, γράφαμε, αναλύαμε αίτια και αιτιατά και μετά…. ξαναβυθιζόμασταν στη ραθυμία θεωρώντας ότι ΑΦΟΥ συνέβη το κακό, ΑΦΟΥ το διαπιστώσαμε, ΑΦΟΥ το αναλύσαμε , το λογικό θα ήταν να έχει διορθωθεί. Κράτος έχουμε, διοίκηση έχουμε, κυβέρνηση έχουμε, υπεύθυνους φορείς έχουμε, δημάρχους έχουμε, γενικούς γραμματείς έχουμε, προυπολογισμούς έχουμε, μυαλό έχουμε, άρα; Γιατί να ΜΗΝ έχει διορθωθεί.
Έλα όμως που τίποτε από τα προηγούμενα δεν είχαμε παρά τις πεποιθήσεις μας ότι ζούσαμε σε μιαν ευνομούμενη και οργανωμένη χώρα με θεσμούς και διαδικασίες που απαραιτήτως έπρεπε να αγγίζουν τα όρια της αμεσότητας και της αυτοματοποιημένης αποτελεσματικότητας; Με το να ξεχάσουμε όλα αυτά που μας είχαν πλήξει, μας είχαν εξοργίσει, μας είχαν βυθίσει σε τέλμα, μας είχαν τρομάξει, μας είχαν τρομοκρατήσει , απλώς σπρώχναμε τη σκόνη κάτω απ΄το χαλί και ….. πάμε για άλλα.
Συνεπώς κακώς μας εκπλήττει και το τελευταίο γεγονός ,τού να έχουμε δηλαδή ένα παράνομο, μη αδειοδοτημένο , μη εξοπλισμένο «ελικοδρόμιο» σ΄ένα χωράφι δίπλα στη θάλασσα, κάτω απ΄τα καλώδια της ΔΕΗ που τροφοδοτούσαν με ηλεκτρικό ρεύμα ένα από τα ομορφότερα και τουριστικότερα νησιά μας, τον Πόρο. Ένα «ελικοδρόμιο» απ΄ όπου – και όπου- γίνονταν συνεχώς προσγειώσεις και απογειώσεις και πτήσεις ελικοπτέρων . Κακώς μας εκπλήττει το ότι ουδέποτε έγινε ο,τιδήποτε παρά τις εκθέσεις, τις παρατηρήσεις και τις αναφορές κάποιων ανθρώπων αρκετά πιο ευαισθητοποιημένων από τους υπόλοιπους «υπεύθυνους».
Ώσπου έγινε η τραγωδία. Και είχαμε τρεις νεκρούς στα στενά μεταξύ Πόρου και Γαλατά. Και αναρωτιόμαστε: «Μα πως είναι δυνατόν;». Μα ναι. ΕΙΝΑΙ δυνατόν. Έτσι όπως ήταν – και αποδείχθηκε- δυνατόν να ΜΗΝ υπάρχουν τα κατάλληλα αντιπλημμυρικά έργα στη Μάνδρα, την χτισμένη πάνω σε δυο ρέματα ή να μην υπάρχουν αντιπυρικές ζώνες , υποτυπώδης ρυμοτομία, μέτρα προστασίας, έγκαιρη ενημέρωση και συντονισμός ενεργειών στο Μάτι, έτσι όπως…. έτσι όπως… έτσι όπως…..
Καιγόμαστε, βουλιάζουμε, πνιγόμαστε, μας πλακώνουν τα ερείπια των σπιτιών μέχρι να διαπιστώσουμε ελλείψεις, αστοχίες, παραλείψεις και μετά τρομάζουμε, φωνάζουμε, καταδικάζουμε, κάνουμε εξεταστικές επιτροπές και…. Ξεχνάμε.
Το στοίχημα της νέας κυβέρνησης Μητσοτάκη – που έχει επιδείξει ευαισθησία και ταχύτητα λήψεως αποφάσεων- είναι πολλαπλό. Και να αποδείξει ότι δεν είναι μόνον ευαισθητοποιημένη και γρήγορη αλλά ότι μπορεί ΚΑΙ να επεμβαίνει να ΔΙΟΡΘΩΝΕΙ ουσιαστικά και πρακτικά τις ελλείψεις και παραλείψεις με ΡΙΖΙΚΑ μέτρα, να αποκαθιστά κακοτεχνίες, να αλλάζει τα κακώς κείμενα ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ για να μην ‘ψάχνουμε’ μετά να βρούμε τι έγινε, τι δεν έγινε και γιατί.
Ελικοδρόμιο σε χωράφι δίπλα στη θάλασσα και στα καλώδια της ΔΕΗ δεν είναι δυνατόν να υπάρχει. Όπως και εργασίες σε υπόγεια ορυχεία σε ΣΕΙΣΜΟΓΕΝΕΙΣ περιοχές. Όπως και «προσωρινά» έργα καθαρισμού του πυθμένα στο λιμάνι της Καμαριώτισας.
Είπαμε: Το στοίχημα της κυβέρνησης είναι πολλαπλό. Το απέδειξαν: Ξέρουν τι να κάνουν. Ας το κάνουν.
