Μπροστά στον Χριστό που διδάσκει σ’ ένα σπίτι στην Καπερναούμ φέρνουν έναν παράλυτο επάνω σε κρεβάτι. Οι τέσσερις συνοδοί του παραλύτου μη μπορώντας να πλησιάσουν τον Κύριο ένεκα του πλήθους που έσπευσε να ακούσει τη διδασκαλία Του καταφεύγουν στην ακόλουθη λύση. Ανοίγουν μία οπή στην σκεπή και κατεβάζουν τον άρρωστο μπροστά στο διδάσκαλο. Ο Χριστός εντυπωσιάζεται από την εφευρετικότητά τους και επαινεί την πίστη τους.
Η πίστη ξεπερνά τα όρια του ατόμου για να επεκταθεί μέσα στο κοινωνικό σύνολο, μεταβάλλοντας έτσι το άτομο σε πρόσωπο που έρχεται να συναντήσει το άλλο ανθρώπινο πρόσωπο με σεβασμό και αγάπη. Ο πιστός άνθρωπος γίνεται εστία σωτηρίας και για το συνάνθρωπό του, γιατί η πίστη που δεν έχει τις κοινωνικές προεκτάσεις τις οποίες υπαγορεύει η αγάπη, είναι πίστη θεωρητική και συνεπώς νεκρή. Η πίστη δεν είναι ενέργεια του μυαλού αλλά του όλου άνθρωπου, έχει ρίζες και εκδηλώσεις υπαρξιακές.
Ο πιστός άνθρωπος δεν μπορεί να αισθάνεται ευχαριστημένος όταν είναι κλεισμένος στον εαυτό του και δεν βλέπει τις ανάγκες του αδελφού η δεν βρίσκει τρόπους θεραπείας των.
Η αληθινή πίστη είναι και εφευρετική· δεν κάμπτεται από τα εμπόδια, δεν παραιτείται στις δυσκολίες, αλλά βρίσκει λύσεις και εφευρίσκει τρόπους δράσεως. Την εφευρετικότητα της πίστεως των τεσσάρων συνοδών του παραλύτου επαινώντας ο Κύριος απευθύνει σ’ αυτόν το «θάρσει, τέκνον».
Όταν ο Χριστός λέει στους δικούς του ανθρώπους να έχουν θάρρος δεν το κάνει για να τους υποσχεθεί μια ιδιαίτερη, διακριτική μεταχείρισή. Ιστορικά και οι άνθρωποι της πίστης βιώνουν τις ίδιες δυσκολίες με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, πολλές φορές και σε χειρότερο βαθμό, καθώς ο πόλεμος του μισόκαλου εντείνει τις σε βάρος τους μεθοδεύσεις. Από τις ίδιες ασθένειες αρρωσταίνουν, από τους ίδιους κινδύνους κινδυνεύουν όπως όλοι. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν όλα τα παραπάνω. Η ανεξάντλητη δύναμη της πίστης, δύναμη ήρεμη, ειρηνική και χαρούμενη, είναι η απαντοχή που τους προσπορίζει την πεποίθηση ότι η θεία παντοδυναμία μπορεί να επιτρέπει τη δοκιμασία, δεν παύει όμως να προστατεύει και να βοηθάει. Και αν μύριοι κίνδυνοι πραγματωθούν στη ζωή μας και αν χίλια κακά επισυμβούν, έχουμε την ασφάλεια της αγκαλιάς του Θεού, την αίσθηση ότι όλα αυτά είναι εξωτερικά, επιδερμικά, και περαστικά και τέλος τη βεβαιότητα πως ότι και να γίνει, στο τέλος πάντα ο Χριστός μας αναδεικνύεται νικητής, κύριος της ζωής και του θανάτου, και μαζί μ’ Αυτόν και εμείς.
