Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα βασίλειο της Θράκης, ζούσε μια βασίλισσα που η ομορφιά και η φήμη της έφτανε πέρα από τα ψηλά βουνά και τις άγριες θάλασσες.
Ήσαν βασίλισσα ξανθή, ευγενική και αφράτη, μα στην καρδιά της μοναχή, λες και είχε πάθει κάτι.
Οι εποχές σαν άλλαζαν, μνηστήρες μπρος περνούσαν, μεσ’ τα χρυσά και λαμπερά, χυλόπιτες τσιμπούσαν.
Μα ήρθε ξάφνου μια χρονιά που η άνοιξη εξεχάσθη, δεν άνθιζαν λουλούδια πια, μήτε τριανταφύλλια·
Μάρανε το χαμόγελο, σκοτείνιασε η κόρη, το δάκρυ της από ψηλά έπεφτε στο χιόνι.
Το είδαν πουλιά και μέρμηγκες, μπουρσουκοκούναβα, χελώνες, πώς, τί θα κάνουμε για αυτό, να πάμε να το πούμε;
Και έφτασε η είδηση μακριά, εκεί στον κόμη Τράπουλα, αυτόν με την καλή καρδιά και πρίγκιπα των Campers. Την είδηση σαν έμαθε, πια δισταγμό δεν είχε.
«Θα πάω να ψάξω εκεί ψηλά το πιο όμορφο λελούδι, θα τρέξω μεσ’ τη ρεματιά φορώντας και κοστούμι».
Μα πέρα στο μαύρο ίσωμα, καλκάντζαροι χορεύουν, το δρόμο κλείνουν μονομιάς και τον εκοροϊδεύουν.
«Θα κάνω μέρες δεκαδυό, θ’ανέβω, θα κατέρβω και μονομιάς το δάκρυ της, εγώ θα το γλυκάνω. Θα βγάλω χάρτες και χαρτιά την τύχη να γυρέψω στο παραμύθι τούτο δω τον έρωτα να παίξω».
Και τα χαρτιά του δείξανε ένα αριθμό βαρύ, να φτάσει πέρα μακριά όσο πιο γρήγορα μπορεί. Και ωσάν ο ήλιος άρχισε για ύπνο να πηγαίνει, τότε ο πρίγκιπας κρουφά στον πύργο ανεβαίνει.
Κόκκινο τριαντάφυλλο κρατάει στο ένα χέρι και η καρδιά του δυνατά χτυπά, μα εκείνος δε το λέει.
– Ορίστε βασίλισσα μου, το δάκρυ σταμάτα, λουλούδι ανθισμένο τον έρωτα γεννά.
– Ορίστε βασιλιά μου, για σένα μοναχά σου δίνω την καρδιά μου, κουπάτη που χτυπά.
Και όλοι εσείς περπατητές στης Ξάνθης το Καρναβάλι, παρέα με τους Κατασκηνωτές μικροί μα και μεγάλοι.
Ελάτε για να ζήσουμε μαζί το παραμύθι, βρε μήπως είστε ‘σείς, το “Royal Hearts” ζευγάρι που θε να ξεχωρίσει;
