Μακεδονίασακατεμένη
Ζουράρις Γ. Κωνσταντίνος Η’ Αντιπρόεδρος της Βουλής
Δὲν θὰ καταδείξω στὸ παρόν, ἐὰν τὸ παρόν τῆς συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν εἶναι περισσότερο ἐπωφελές ἢ λιγώτερο ζημιογόνο γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Αὐτὸ εἶναι τὸ δευτερογενές καὶ ὑστεροπαθές. Θὰ ἀποδείξω τὸ μεῖζον ἐπαχθέστατον: γιὰ ποιὸν κακόζηλον λόγον, ἡ ἐὰν ἢ βεβαία κύρωσή της καταστρέφει τὴν ἀρτιμέλεια τῆς ἱερῆς Γαίας Μακεδονίας. Καὶ, ἐμᾶς τὶς-τοὺς Μακεδόνισσες-Μακεδόνες μᾶς ἀκρωτηριάζει: τὸ Ἀκέραιον τῆς σωματοψυχῆς μας γίνεται πιὰ σερνάμενο σακατιλίκι. Ἐς αἰεί;
1ον. Κάποτε,
ἡμέτεροι «αὐτόχθονες», (-χθών=χθονός=γῆ!), δικοί μας ντόπιοι (ἐν-συν-τοπίτες=πάλι «γῆ»!), ἀλλά καὶ πολύ «προχωρημένοι», ὡς προκεχωρημένα φυλάκια τοῦ ΝΑΤΟ καὶ τοῦ ἐλευθέρου κόσμου, θὰ πρέπει νὰ τὸ νιώσουν: πὼς ἀκόμη καὶ ἡ «σύγχρονη» πολιτικὴ ἀνθρωπολογία-ἀνθρωπολογία τῶν θρησκειῶν, ἔχει τελεσιδίκως τεκμηριώσει, ὅτι ἡ Γαῖα-Μητέρα καὶ οἱ γόνοι-ἄνθρωποι ἔχουν σχέση γονική: Ἀνεκπτώτως ἱερή, ὅπως Μητέρας-παιδιῶν. Λέμε, λέω «ἡ γενέτειρα» Θεσσαλονίκη, ἡ «Μητέρα» Θεσσαλονίκη τοῦ Πεντζίκη.
Τί συμβαίνει, ὅταν σοῦ σακατέψουν τὴν μάνα; Στὴν γαλλικὴ ἀνθρωπολογικὴ σχολή, μάλιστα, ὑπάρχει ἡ ἔκφραση «horssol», ποὺ δείχνει τὸν σαλεμένο! Τὸν ποὺ ἔχει χάσει τὶς ψυχονοητικές του ἀναφορές–συσχετίσεις. Τόσο ἔτσι…; Ἐκτός ἐδάφους. Ἐκτόπλασμα, ἐξωγήινος; Κι ὅσο γιὰ τὸ ὄνομα τῶν παιδιῶν καὶ τῆς Μητέρας – Γαίας; Ὁ μέγας «μεσημβρινὸς Ἕλλην», Ἀλβέρτος Καμύ, διετύπωσε τὸ τελειωτικό: «ὅταν κακο-ὀνομάζουμε τὰ πράγματα, μεγαλώνουμε τὴν δυστυχία τοῦ κόσμου». (Mal nommer les choses, c’ est ajouter aux malheurs du monde). Ἑπομένωςκαὶὁριστικῶς, πρὸςπάσηςπροελεύσεωςμεταπολυκοσμοπολίτεςκαὶ «διεθνιστές», στοὺςὁποίουςὁσπουδαῖοςμαρξιστὴςΚωστῆςΜοσκώφκατελόγιζε «ἀντιδιαλεκτικὸθετικισμό»: ναί, ἡΤριάς-ἙνάςἌνθρωποι– Γαία – Ὄνομα, συνομολογεῖτὸἀδιαιρέτως, ἀσυγχύτως, ἀτρέπτωςτῆςἀκεραιότηταςμιᾶςκοινότηταςκαὶτῶνἀνθρώπωντῆςκοινότητας. Τῆς κάθε «χθονίας» ἀνθρωποκοινότητας. Τοῦ Ἀκεραίου της καὶ τῆς ἀκεραιοφροσύνης της.
Πῶς λοιπόν καὶ τί θὰ εἴμαστε ἐμεῖς οἱ γόνοι καὶ ἡ γενέτειρα Μακεδονία, ἐὰν καὶ μόλις κυρωθεῖ ἡ τῶν Πρεσπῶν τύρβη;
2ον. Ἡdiminutiocapitis, ἡ σμίκρυνση, περικοπὴ τῆς κεφαλής.
Ἐμεῖς, Μακεδόνισσες, Μακεδόνες, ποὺ ἔχουμε καὶ τὸ ἔτυμον-πραγματικὸ μέσα στὴν γαιοπνευματική μας ὀνομασία, ἐμεῖς οἱ Μακεδνοί, ψηλόκορμοι ἄνθρωποι, τότε κι ἀμέσως θὰ εἴμαστε πιὰ αὐτό ποὺ θὰ πάθουμε: σακάτηδες. Ἀκρωτηριασμένοι. Σμίκρυνση τῆς σωματοψυχῆς μας. Πρὶν, ἐπὶ τρεῖς χιλιάδες χρόνια, ὑπήρχαμε ὡς οἱ Μόνοι. Μετά, μόνοι ἐπίσημοι πιά οἱ «Βόρειοι Μακεδόνες»! Ἀκόμη καὶ σήμερα, μὲ νομοπρακτικὴ φυσικότητα, ὑπάρχει ἡ «στέρηση τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων». Ποινὴ εἶναι! Παραλλήλως, ἄν κάποιοι μοῦ κλέψουν ἀπὸ βιβλίο μου, παράγραφο ἢ φράση, ἐπίσης καὶ αὐτοὶ τιμωροῦνται, γιὰ «κλοπὴ πνευματικῆς ἰδιοκτησίας». Ποιὰ ποινὴ προβλέπεται γι’ αὐτούς, ποὺ μᾶς ἔκλεψαν τὸ ὄνομα; Ἡ διεθνής τους ἀναγνώριση, ὡς νομιμοποιημένων λωποδυτῶν!!
Κι ὅμως διεθνῶς, συνεχῶς, γιὰ τὴν ἐν-τοπία φτηνὴ φέτα μας ἀλλά καὶ τὰ ὑπερπολυτελῆ Louboutin, ποὺ παπουτσώνουν τὶς φοροφυγάδισσες «ἐξωχώριες», ὑπάρχει ἡ «ὀνομασία προελεύσεως προστατευομένη».
Ἐμεῖς, ἐδῶ τὰ Μακεδνὰ τῆς Μακεδνῆς Γαίας – Μητέρας μας, ποιὰ ἡ προστασία μας; Τὸ νέο ὄνομα καὶ ἡ ναί-ὄχι «μακεδονική» ὑπηκοότητα τῶν Σκοπιανῶν; Ἡ σλαυικῆς ὑφῆς ἰθαγένειά τους, ἡ «μακεδονική» τους, καὶ συνάμα ἡ συγκατοίκησή μὲ τὴν κλεψιά, γιὰ μᾶς, τοὺς μόνους, τοὺς ἱδρυτικοὺς Μακεδόνες; Εἶναι αὐτό, ποὺ λένε οἱ σώφρονες, οἱ μὲ «τὴν ποικίλη δρᾶσι τῶν στοχαστικῶν προσαρμογῶν», ὅτι «σὲ μιὰ διαπραγμάτευση δίνεις καὶ παίρνεις». Ἐμεῖς δώσαμε. Καὶ τότε «βρήκαμε τὴν στάχτη», ἐκεῖ, στ’ ἀποκαΐδια τοῦ σακατεμένου μας ὀνόματος: Αὐτοί, οἱ «Βόρεια Μακεδονία»! Ἐμεῖς, ἡ πρώην Ὅλη Μακεδονία μας, ἡ τέως Μόνη Μακεδονία μας… ὁ ξεσκισμένος λῶπος, ποὺ μᾶς ἄφησαν οἱ λωποδῦται. «Καὶ διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον». Νατοϊκόν…
3ον. «…φυλαττομένης τῆς τοῦ πράγματος ὑποστάσεως».
Ξανὰ ναί! Καὶ χίλια χρόνια πρὶν ἀπὸ τὸν συνετὸ τυρβασμὸ τῶν Πρεσπῶν…
Νὰ, τί πάθαμε! Τὸ προλέγει ἤδη στὰ «Βασιλικά», ὁ αὐτοκράτωρ Λέων ΣΤ’ ὁ Σοφός, ὁ Μακεδών (κι ὄχι ὁ Βορειομακεδών): δὲν φυλάξαμε τὴν «ὑπόσταση» τοῦ πράγματος «Μακεδονία».
Γιὰ τὴν ἀκεραιότητα τοῦ «Μακεδονία», ἀπὸ ἐμᾶς, δὲν ὑπῆρξε «salvarerumsubstantia» ὅπως τὸ ὁρίζουν οἱ «Πανδέκται» τοῦ Ἰουστινιανοῦ καὶ τὰ «Βασιλικά» τοῦ Λέοντος ΣΤ’ τοῦ Σοφοῦ, τοῦ Μακεδόνος. Διότι οἱ Ἀμερικανοί, τὸ ΝΑΤΟ, οἱ τοκογλύφοι τῶν Βρυξελλογερμανῶν, μᾶς κατατεμάχισαν τὴν substantia –οὐσία-ὑπόσταση τοῦ ἑνιαίου-μόνου «Μακεδονία»: ἐσεῖς οἱ γνήσιοι Μακεδόνες παίρνετε μιὰ ἀκρωτηριασμένη ὀνομασία, ἐνῶ τὴν εἴχατε, ἐπὶ τρεῖς χιλιάδες χρόνια, Ὁλόκληρη! Καὶ οἱ νεωστὶ λωποδύτες κερδίζουν τὸ μόνο, τὸ διεθνὲς ἐπίσημο ὄνομα, erga παντοῦ καὶ πάντων! Γιὰ τὴν ὥρα, ὁ θεός, φαίνεται, ἀγαπᾶ μόνον τὸν κλέφτη…
Ξυπνᾶτε, συντρόφια τοῦ ἀντιδιαλεκτικοῦ ρεὰλ θετικισμοῦ καὶ λοιπὰ εὐρωπαΐζοντα ἀσπόνδυλα, ἀφασικά μαλάκια: τοὺς δούλους, στὴν Ρώμη τοὺς ἄλλαζαν τὸ ὄνομα! Ἀκριβῶς, γιὰ νὰ τοὺς τσακίσουν τὸ «οὐδὲν ἐνικώτερον τοῦ Προσώπου» τους , τοῦ Ἱερού. Ναί, διότι τὸ ὄνομά μου, σου, του, μαζὶ μὲ τὴν «φυλαττομένην ὑπόστασίν» μου, τὴν μονάκριβη, καὶ ἀντάμα μὲ τὴν γεννήτρα Μητέρα-Γαία, αὐτὰ τὰ τρία Ἱερά ἰδιώματα μαζί, συν-απ-αρτίζουν τὸ Ἄρτιόν μας: τὴν «ἰσοκλεῆ καὶ συμφυῆ» μοναρχικήν μας Τριάδα-Ἑνάδα, διδάσκει τὸ Θεοτοκίον. Καὶ, ἄνευ τοῦ ἀρτίου, εἴμαστε λειψοί, κακομοιρασμένοι σακάτηδες. Ναί, μὲ τὴν τύρβην τῶν Πρεσπῶν, τὸ ἑνικώτερον τοῦ προσώπου μας, ἔγινε δυϊκώτερον, ἀκρωτηριασμένο, κλεμμένο. Γιατί, ὤ ἐσεῖς οἱ συνετὰ κηρυκικοί, δὲν βλέπετε ὅτι οἱ Τοῦρκοι, ὡς κατακτητὲς κι ὄχι νομάδες σλαῦοι, ρήμαξαν καὶ στρώθηκαν γιὰ πεντέξι αἰῶνες στὴν Μακεδονία, ἀλλὰ δὲν εἶπαν ποτὲ ὄτι ἔγιναν Μακεδόνες!.. Γόνους κατακτητῶν ὅριζαν τὸν ἑαυτό τους κι ὅτι κατέχουν τὴν Μακεδονία ὡς «ἁρπαλίκιον». Γιὰ ποιὸν ἄλογον λόγον, ἐμεῖς οἱ Κτήτορες, νὰ νομιμοποιήσουμε τὸ σκοπιανό «ἁρπαλίκιον»;
Ἡ ἀγχίνοιά σας δὲν διακρίνει, ὅτι πέντε τόσους αἰῶνες τώρα, ὁ σύμπας Ἑλληνισμός δὲν «ὀνόμασε» ποτέ του τὴν Πόλη, Ἰσταμπούλ; Διότι εἶναι ἀνοιχτὴ πληγὴ ἐς αἰεί, ἀκρωτηριασμός ἡμῶν, τῆς ὅλης σωματοψυχῆς τοῦ Γένους… Ergaomnesσμίκρυνση κεφαλῆς.
4ον. «…ἀντίπαλον εἰς ἕν ὄνομα ἀποκεκρίσθαι»
Ὁ Θουκυδίδης μᾶς ὁρίζει τὴν ἀπόλυτη «διάκριση», γιὰ τὸ ἐλεύθερο «οὐδὲν ἑνικώτερον τοῦ Προσώπου» μας, γιὰ τὴν κάθε κοινότητα, τὸν κάθε ἄνθρωπο, ποὺ μόνον τότε ἔχει τὸ «ἀποκεκρίσθαι». Τότε «διακρίνεται» ὡς Ὑπόστασις, ὡς Ἑτερότης ξεχωριστή, ἔναντι ἑνὸς ἄλλου Ἑτέρου, ἄλλου ἀντι-πάλου ἀποκεκρίσθαι»: ἐσύ, δὲν εἶσαι ἐγώ. Κι ἐγώ, γιὰ νὰ «εἶμαι», θὰ πρέπει νὰ εἶμαι «ἀντίπαλον ὄνομα» διακριτόν, ἀπ-έναντι στὸ δικό σου «ἀντίπαλον ὄνομα». Ἄρα: «ὄνομα» καὶ «εἶμαι» ὑπάρχουν ὡς συμφυῆ: φυτρώνουν ἀπὸ τὴν γεννήτρα Μητέρα-Γαίαν, φύονται μαζί. Πρὶν, διακρίνει ὁ Θουκυδίδης, ὑπάρχει ἀμορφία: «οὐ μὴν οὐδὲ βαρβάρους εἴρηκε, διὰ τὸ μηδὲ Ἕλληνας πω ἀντίπαλον εἰς ἕν ὄνομα ἀποκεκρίσθαι». Ἄρα, τὸ ἴδιο καὶ μετά: χωρὶς ὄνομα κι ὀνοματισμένο τόπο ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, οἱ ἄνθρωποι κι οἱ κοινότητες τους, τί; Μπουλούκι… Ἄμορφος συρφετός. Ἔτσι φάνταζαν γιὰ τοὺς ἄσχετους ἀποικιοκράτες γδάρτες, οἱ ταλαίπωροι λαοί, ποὺ πρωτοκατακτοῦσαν, ἐνῶ οἱ δυστυχεῖς ἐξανδραποδισμένοι ἰθαγενεῖς, γνώριζαν μὲ μεγάλη ἀκρίβεια καὶ τὸ ὄνομά τους καὶ τὸ ὄνομα τῆς κοινότητάς τους: εἶχαν, πρὸ πολλοῦ, τὴν ἱερή τους διακριτὴ ὑπόσταση, τὸ ἀντίπαλον εἰς ἕν, ἕν καὶ μοναδικὸν ἀντίπαλον ὄνομά τους, ἔναντι… Εἶχαν τὴν διάκριση, τὸ ἀποκεκρίσθαι, ἦταν Πρόσωπα Ἱερά. Ἐμᾶς τοὺς Μακεδόνες, ἐὰν κυρώσει ἡ Ἑλλὰς τὸ κακόκυρον τῶν Πρεσπῶν, θὰ μᾶς ἔχουν, ergaomnes, μετατρέψει σὲ χαντούμηδες, μὲ ἐξηρτημένο ἀπὸ τὸ σκοπιανό, πρωτοθεσμικὸ διεθνῶς ὄνομα, τὸ δικό μας τὸ πετσοκομμένο: ἐμεῖς, ἡ «ἐσωτερική Μακεδονία», ἀποῦσα ἀπέναντι στὴν διεθνῆ, καὶ μόνη ἀσκοῦσα κυριαρχία, «Βόρεια Μακεδονία» καὶ τάχα «Μακεδόνες», κάθετος σλαυικοῦ τρέχα-γύρευε γλωσσικοῦ ἰδιώματος… Δηλαδὴ ἀκέραιοι Μακεδόνες, Νατοϊκοί! Κι ἐμεῖς ἀνύπαρκτοι… Εἶναι λοιπὸν παράδοξο, ποὺ τὸ χίλια τοῖς ἑκατὸν τῶν ἀκραιφνῶν, ἱδρυτικῶν κτητόρων, μακεδνῶν Μακεδόνων, ἀπορρίπτουμε τὴν κιβδηλεία, διότι σεβόμαστε τὴν «εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων» μας; Τὴν ἀξία ποὺ ἔχουν τὰ ἱερά, ἑνικώτατα πρόσωπα τῶν ὀνομάτων μας;
Καὶ λέμε ὄχι στὸν ἀκρωτηριασμὸ ποὺ θὰ πάθει ἡ ὁλόδική μας, πρωτοφυὴς ὀνομασία. Ἡ Μακεδονία εἶναι μία καὶ εἶναι μακεδονική. Ἡμῶν, τῶν Μακεδόνων. Ὁ «αὐτοπροσδιορισμός» ἀνήκει στὸν Γνήσιο καὶ ἀρχῆθεν Πρῶτον τῆς ὀνομασίας κι ὄχι στὸν κλέφτη: ἀποκεκρίσθαι, διάκρισις, ὄχι λωποδυσία.
5ον. «… συλλογισμός ἐξ εἰκότων»…
Ναί, ἡ προσυμφωνία τῶν Πρεσπῶν, εἶναι καλύτερη ἀπὸ ὅλα τὰ χάλια τῶν προηγουμένων-ἐνδιάμεση, κλπ. Βεβαίως, μᾶς ἐπιστρέφονται ἀπὸ τὰ κλοπιμαῖα, ὁρισμένα αὐτοδήλως αὐτονόητα, δείχνει ὅτι θὰ εἰρηνεύσει ἡ περιοχή, βασίμως παύει ὁ σκοπιανός ἐπεκτατισμός, ἀναμφιρρήστως θὰ ὑπάρξει, λέει, κατάλληλη ἀμοιβαία ἀνάπτυξη ἐμπορίας, κερδοσκοπίας, κοινωφελοῦς ἐπαμφοτεριζούσης λαγνείας, μεγέθυνση τουριστικῆς αἰσχροκερδείας, «ἡγέτις δύναμις» στὰ Βαλκάνια ἡ Ψωροκώσταινα, μόχλευσις τῆς χρεωκοπίας, ἐπ’ ἀγαθῷ… Ὅλα αὐτά, ναί! Ἀλλὰ Ναί, λέει ο Ἀριστοτέλης, ὅλα αὐτά τὰ θά, εἶναι σωστά, ἀλλὰ ἀποτελοῦν «συλλογισμὸν ἐξ εἰκότων». Καὶ ἐπιμένει στὰ «Ἀναλυτικὰ πρότερα», ὅτι δείχνουν «εὔλογα», ὡς ἔοικεν ἐξ εἰκότων: ἔμοιασε ὅτι θὰ εἶναι ἔτσι, ὅτι θά, θὰ γίνουν, διότι ἴσως ἔχουν, σὲ παρόμοιες στιγμές, ξαναγίνει τὰ εἰκότα, τὰ θὰ αὐτά. Ναί… Ἀλλὰ ἐξ ἴσου Ναί, αὐτά, ποὺ δείχνουν ἀληθοφανῶς εἰκότα, ἐπειδὴ ὅλα τους εἶναι στὸ θά, μπορεῖ καὶ νὰ μὴ γίνουν! Τὸ καθένα ἀπ’ αὐτὰ τὰ ὡραῖα θὰ, εἶναι ὡς ἐξ εἰκότων: «γινόμενον ἢ μὴ γινόμενον»! Μπορεῖ νὰ εἶναι «ὄν ἢ μὴ ὄν»! Διότι «συλλογισμός ἐξ εἰκότων»! Σωστὰ αὐτά, ἀλλὰ θά! Ἴσως θά, ἴσως μή! Εἰκασίες! Ἐνῶ ὁ «συλλογισμός» «οἱ Μακεδόνες εἴμαστε οἱ γενάρχες τοῦ ὀνόματός μας, οἱΜόνοι ἐπὶ τρεῖς χιλιάδες χρόνια Κτήτορες καὶ Ἱερολογοῦντες τὸ ὄνομα τῆς Μητέρας-Γαίας Μακεδονίας μας, καὶ ὕστερα, ὕστεροι ἤλθαν οἱ Σκοπιανοί καὶ τα ‘κλεψαν, ναί, αὐτὸ δὲν εἶναι «συλλογισμός ἐξ εἰκότων»! Τὰ «Ἀναλυτικὰ πρότερα» γράφουν, ὅτι τὰ παραπάνω εἶναι «πρότασις ἀποδεικτική»: διότι ἔτσι ἔγιναν τὰ πράγματα, οἱ κλεψιτυπίες, οἱ λαθρομορφίες καὶ συνελόντι εἰπεῖν ἡ κλεψιά. Κι ὅλοι τὰ γνωρίζουν. Ἑπομένως, ἄκυρη ἡ κύρωση τῆς λωποδυσίας, ἔγκυρη ἡ ἀποδεικτικὴ πρότασις τῶν Γνησίων. Ἄλλο, ἐξ εἰκότων τὰ θά,κι ἄλλο ἡ ἀπόδειξις τῶν νά!
6ον. «…εἰς τοῦτο κακίας ἥξομεν;»
Εἰς τοῦτο κακίας καταντήσομεν;
Ὤ, βουληφόροι γυναῖκες καὶ ἄνδρες τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων: δηλαδή, σὲ τέτοιο στραβοκακὸ νὰ φτάσουμε; Τότε, «οἱ μὲν πρόγονοι, ὑπὲρ ἐλευθερίας τῆς Μακεδονίας διεκινδύνευον», ἀλλὰ τώρα, βουλευτὲς ἐσεῖς τῶν προγόνων καὶ ἐπιγόνων σας, «ὑμεῖς δέ, οὐδὲ ὑπὲρ τῆς ὑμετέρας ὀνομασίας τολμᾶτε ψηφίζειν»;
Πῶς, «οὐκ ἄν αἰσχρόν»;
Υ.Γ. Ἡ ὡς ἄνω ἄποψή μου συνυπάρχει μὲ τὴν πλήρη καὶ διαρκῆ ἐκ μέρους μου στήριξη πρὸς τὴν παροῦσα κυβέρνηση, μέχρις λήξεως τῆς ἐντολῆς. Σύμφωνα μὲ τὸ καθ’ ἡμᾶς συναμφότερον.
