Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Ως πότε άραγε, στην Ελλάδα, μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου, τη χώρα της φιλοσοφίας και της ιστορίας και της τέχνης και των ισχυρών προσωπικοτήτων και των παραδοσιακών αγώνων για την Ελευθερία αλλά και στην Αθήνα, το πραγματικό λίκνο της Δημοκρατίας, το γεμάτο μνημεία ασύγκριτης ομορφιάς , θα συνεχίσουν να βγαίνουν στο δρόμο ανάπηροι, καθισμένοι στα αμαξίδιά τους και να πηγαίνουν έξω από τα Υπουργεία αναγκασμένοι από την ανέχεια και την αδιαφορία να διεκδικούν το δικαίωμά τους στη δικαιοσύνη και τη ζωή;
Ως πότε στη σημερινή Ελλάδα που οι κυβερνήτες της επαίρονται για το πόσο «μπροστά» έχουν πάει τη χώρα , θα πρέπει οι άνθρωποι αυτοί που από κακή τύχη, από κακή μοίρα, από δυστύχημα, από περίεργα «παιχνίδια» της φύσης τους δεν μπορούν να περπατήσουν, δεν μπορούν να κινηθούν, να αυτοεξυπηρετηθούν, να εργαστούν θα πρέπει να περιφέρουν την καθημερινή τους δυστυχία από υπουργείο σε υπουργείο, από φορέα σε φορέα, με ζέστη και με κρύο και με βροχή και να διαμαρτύρονται σε ώτα μη ακουόντων για τα αυτονόητα; Ποιος είναι αυτός, ποιοι είναι αυτοί που θα τολμήσουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να αποδώσουν δικαιοσύνη στην πιο αδικημένη ομάδα ανθρώπων που δεν έχουν τίποτε, ζητούν το ελάχιστο και εισπράττουν παχιά λόγια, ωραίες κουβέντες και μεγάλα ψέματα;
Ως πότε τέλος πάντων οι ανάπηροι αυτοί – και όλοι οι ανάπηροι, ανεξάρτητα του αν μπορούν ή δεν μπορούν να κατέβουν στους δρόμους θα ταλαιπωρούνται χωρίς έλεος, χωρίς συμπάθεια, χωρίς ανταπόκριση; Και γιατί;
Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου, κάποιοι εκατό-διακόσιοι Έλληνες με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις. ( ΑμεΑ τους έχουμε «βαφτίσει» για να ακούγεται πιο… καθωσπρέπει) μαζεύτηκαν, έτσι όπως μπορούσαν να μαζευτούν μαζί με τους δικούς τους ανθρώπους που τους υποβάσταζαν ή έσπρωχναν τα αμαξίδια έξω από το υπ. Οικονομικών για το κοινωνικό μέρισμα. Το μέρισμα η καταβολή του οποίου ταλαιπωρεί όλα αυτά τα άτομα με αναπηρία ή χρόνιες παθήσεις και τις οικογένειές τους. Το μέρισμα που δικαιούνται αλλά και η μη τήρηση των δεσμεύσεων του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου.
Και με δυο λόγια : Τον Ιούλιο σε συνάντηση του υπουργού με την Ομοσπονδία τους, είχαν κατατεθεί και συζητηθεί τα σοβαρότερα ζητήματα του αναπηρικού κινήματος , αρμοδιότητας του υπουργείου Οικονομικών και ο υπουργός , αποδεχόμενος το δίκαιο των περισσοτέρων αιτημάτων είχε δεσμευτεί ότι θα αντιμετωπίζονταν στο πλαίσιο γενικότερης ρύθμισης, η οποία θα ανακοινωνόταν τον Σεπτέμβριο, μετά από ειδική μελέτη από τις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών.
Η συνομοσπονδία τους ( ΕΣΑΜΕΑ) το λέει καθαρά: «Τέσσερις μήνες μετά και ακόμη δεν έχει υπάρξει ούτε καν ενημέρωση του υπουργείου σχετικά με τις ενέργειες που θα έπρεπε να είχαν ακολουθηθεί προς επίλυση των σοβαρών θεμάτων που ταλαιπωρούν εκατοντάδες χιλιάδες άτομα με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και τις οικογένειές τους σε όλη τη χώρα». Την προηγούμενη εβδομάδα μάλιστα η συνομοσπονδία είχε κάνει μία τελευταία απόπειρα επικοινωνίας με τον υπουργό, ενημερώνοντας ότι θα προχωρήσει σε διαμαρτυρία εάν συνεχιστεί η “σιγή ασυρμάτου” από πλευράς του.
Γιατί τέλος πάντων; Δεν αναφέρω καν τα αιτήματα. Αναφέρω απλώς την σχεδόν χρόνια αδυναμία, αδιαφορία, απραξία των διοικούντων. Υπάρχει έστω και ένας που διαφωνεί με την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων των αναπήρων; Αν ναι, ας το πει.
