Καθώς προετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε τη μεγάλη γιορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, η οποία κατά τη λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας μας φέρει τα ίσα προς την Μεγάλη Παρασκευή -γι’ αυτό και η αυστηρή νηστεία- το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας μας υπενθυμίζει μία άλλη παράξενη ύψωση που είχε προηγηθεί και είχε λάβει χώρα στο μέσο της ερήμου, αιώνες πριν, κατά την έξοδο του ισραηλιτικού λαού από τη δουλεία της Αιγύπτου. Τι είχε συμβεί;
Οι Ιουδαίοι, μη μπορώντας να περάσουν μέσα από το βασίλειο της Εδώμ, αναγκάστηκαν να κάνουν κύκλο για να το παρακάμψουν, μέσα από περιοχή άνυδρη και απαράκλητη. Κατά την προσφιλή τους τακτική, άρχισαν πάλι τον γογγυσμό και τη γκρίνια εναντίον του Μωυσή και εμμέσως εναντίον του Θεού, λέγοντας πως τους έβγαλαν από την Αίγυπτο για ν’ αφήσουν τα κόκαλά τους στην έρημο. Μάλιστα, ενώ είχαν ως τροφή το μάννα και επομένως οφθαλμοφανή την προστασία του θεού, επέδειξαν μεγάλη αγνωμοσύνη χαρακτηρίζοντάς το άνοστο και ευτελή ουσία. Για τη συμπεριφορά τους αυτή ο Θεός επέτρεψε να εμφανιστούν δηλητηριώδη φίδια, τα οποία πολλούς οδήγησαν στον θάνατο. Οι Ισραηλίτες όμως, μετά από σαράντα χρόνια περιπλάνηση στην έρημο κι έχοντας εμπειρία της σχέσης τους με τον θεό, ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν για ν’ αποτρέψουν την οργή του.
Ζήτησαν το θείο έλεος και τότε ο θεός έδωσε εντολή στον Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο ομοίωμα φιδιού, να το τοποθετήσει οριζόντια σ’ ένα στύλο και να υψώσει τον πρωτότυπο αυτό σταυρό στη μέση του στρατοπέδου. Όποιος Ισραηλίτης δεχόταν δάγκωμα φιδιού, το μόνο που είχε να κάνει ήταν να κοιτάξει με πίστη στον Θεό το υψωμένο χάλκινο φίδι, για να σωθεί και να επιβιώσει από το θανατηφόρο δάγκωμα. Δεν τους έσωζε το χάλκινο φίδι, αλλά η πίστη και η υπακοή τους προς τον θεό.
Για την Εκκλησία, το προέχον και σημαντικό είναι να υπερτονισθεί η κυρίαρχη και πρώτη εορτή της, η Ανάσταση.
Ο Σταυρός λοιπόν υψώνεται χωρίς το σώμα του Χριστού, γιατί Εκείνος που έπαθε επάνω του ανέστη. Ο Σταυρός δεν υπάρχει και δεν τιμάται ως όργανο θανάτου, αλλά ως σύμβολο της Ανάστασης. Και η δύναμή του δεν οφείλεται μόνο στο ότι επάνω του έχυσε το αίμα Του ο Σωτήρας Χριστός, αλλά κυρίως στο ότι επάνω στο Σταυρό αποδείχθηκε κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου, τόσο όταν αυτεξουσίως παρέδιδε το πνεύμα του, όσο όταν με την Ανάστασή του, ανέτρεπε τα αποτελέσματα του θανάτου, διασφαλίζοντάς μας την ζωή, την σωτηρία, την αγιότητα.
