Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Διάβασα ένα πολύ «περίεργο» πολιτικό κείμενο για τα τεκταινόμενα στο Δήμο της Αθήνας εν όψει των Αυτοδιοικητικών Εκλογών που θα γίνουν σ΄ ένα χρόνο , ένα οπωσδήποτε καλογραμμένο κείμενο με τίτλο «Το στρατηγικό “σάστισμα” Μπακογιάννη, έδωσε πάτημα στην Όλγα να κερδίσει ζωτικό χώρο στη μάχη για τον Δήμο Αθηναίων», ανηρτημένο στο http://ysterografa.gr με την υπογραφή της Ψυχολόγου ( που συστήνεται και ως Ιστοριοδίφης) Μαρίκας Λυσιάνθη.
Μεγάλο θέμα η Αθήνα και ο Δήμος της. Ανέκαθεν. Και για να γράψεις γι αυτόν, δεν αρκεί να γράφεις καλά και να έχεις κάποιες ιδέες και κάποιες γνωριμίες. Και φυσικά δεν αρκεί να είσαι «Ψυχολόγος – Ιστοριοδίφης», παρ΄ όλο το σεβασμό και την εκτίμηση που τρέφω για τις ειδικότητες αυτές. Χρειάζεται – ακόμα κι αν δεν είσαι Αθηναίος- να ξέρεις πρόσωπα και πράγματα μέσα στο Δήμο και να έχεις διανύσει χιλιόμετρα μέσα από τις δαιδαλώδεις διαδρομές του, να μένεις χρόνια στην Αθήνα, να κυκλοφορείς μέρα και νύχτα στο Κέντρο, να ξέρεις τις γειτονιές του. Μόνον έτσι μπορείς να πεις ότι έχεις τη δυνατότητα να κρίνεις τι θα πει «ζωτικός χώρος στη μάχη της Αθήνας», τι είναι και τι σκέπτεται ο Αθηναίος ψηφοφόρος, τι τον απασχολεί, τι τον πονάει, τι τον εξοργίζει και τι αναζητεί.
Και τα λέω αυτά επειδή το – είπαμε… «καλογραμμένο»- κείμενο της κυρίας Λυσιάνθη για την οποία διάβασα πολλές αναρτήσεις της αλλά ούτε ένα βιογραφικό της, αντιμετωπίζει τις εξελίξεις στο Δήμο της Αθήνας με τη λογική των «εσωτερικών διεργασιών» στους «Ανεξάρτητους Έλληνες» ή το «Κίνημα Αλλαγής». Όλοι οι έξυπνοι , διαβασμένοι και προικισμένοι άνθρωποι μπορούν να γράψουν μια πολιτική ανάλυση που να «στέκεται». Όχι όμως για το Δήμο της Αθήνας και ιδίως σήμερα.
Έτσι λοιπόν, ο απροκάλυπτος τρόπος με τον οποίο η κυρία Λυσιάνθη ευνοεί την ενδεχόμενη υποψηφιότητα της αγαπητής μου Όλγας Κεφαλογιάννη σε σχέση με την ενδεχόμενη υποψηφιότητα του επίσης αγαπητού μου Κώστα Μπακογιάννη ( Κώστα Μπακογιάννη και όχι « γυιού του Παύλου Μπακογιάννη») όπως και η ευκολία με την οποία η συγγραφεύς μιλά για «στρατηγικό σάστισμα Μπακογιάννη» και επίσης για «βανδαλισμό της υστεροφημίας της Αθήνας, στα χέρια του ελάχιστου Γιώργου Καμίνη» , μιλώντας ακόμα και για «χαριτωμένες υποψηφιότητες τύπου Πατούλη, που μετά από έναν… ωκεανό αξιωμάτων, αποφάσισε να κάνει… μεταγραφή δήμου, προδίδει προθέσεις.
Κυρίως γιατί η συγγραφέας αποπειράται να εξευτελίσει το σημερινό Δήμαρχο, προσπαθεί να γελοιοποιήσει τον Γιώργο Πατούλη και αποκαλεί «γυιό του Παύλου Μπακογιάννη» τον Κώστα Μπακογιάννη αλλά όχι «κόρη του Γιάννη Κεφαλογιάννη» την Όλγα Κεφαλογιάννη.
Κάπου βέβαια αναφέρει ότι « Η Ιστορία μας έχει διδάξει ότι, καμία μάχη δεν κερδίζεται προτού καν δοθεί.» Αλλά μόνο αυτό, δεν σώζει το περίεργα αστήρικτο κείμενο.
Έχω παρακολουθήσει «από μέσα» την πορεία στο Δήμο Αθηναίων του Αντώνη Τρίτση, του Μιλτιάδη Έβερτ, του Δημήτρη Αβραμόπουλου, της Ντόρας Μπακογιάννη, του Νικήτα Κακλαμάνη και τώρα, ως δις εκλεγμένος με την «απέναντί του παράταξη», του Γιώργου Καμίνη. Και δεν ξέρω τίποτε παρά μόνο «παραπολιτικές» πληροφορίες.
Συνιστώ στην κυρία Λυσιάνθη, απ΄ όπου κι αν κατάγεται, όπου κι αν ζει, ό,τι κι αν επιδιώκει, αν θέλει – που μπορεί- να ξεχωρίσει ως συγγραφέας, αναλυτής, αρθρογράφος, να μη βιάζεται. Διότι μπορεί και να πρόκειται για «στρατηγικό σάστισμα» η συμπεριφορά του Μπακογιάννη, αυτή όμως δεν είναι και η ουσία της πολιτικής στρατηγικής;
Και κυρίως, ας μην επιχειρεί να διχάσει την Κεντροδεξιά Παράταξη αφού και η ίδια ομολογεί ότι ο Δήμος Αθηναίων «μετά βεβαιότητας θα επιστρέψει στην πολιτική στέγη της Κεντροδεξιάς το 2019».
